Zawgyi
ေလးလံလွေသာ မ်က္ခြံကို အားယူကာ ဖြင့္ရင္း ညီးထြားသံသဲ့သဲ့ဟာ အခန္းအတြင္းပ်ံ့ႏွံ႕ေနခဲ့သည္။
"Joon"
ေျခာက္ကပ္ေနေသာ လည္ေခ်ာင္းက အားယူေျပာေသာ္လည္း တိုးညွင္းေသာ အသံသာထြက္လာ၏။
"Hello ဟုတ္ကဲ့ အေရးေပၚေဆာင္ အခန္းနံပါတ္3ကပါ လူနာ သတိရလာၿပီရွင့္"
ေဘးက သူနာျပဳ၏ အသံကို ျပတ္ျပတ္သားသားၾကားေနရၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အားမရွိသည့္ႏွယ္ လႈပ္ရွားရန္ခက္ခဲလွ၏။
မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္း အခန္းထဲ ဝင္လာသည့္ဆရာဝန္က Kimမ်က္လုံးထဲ ဓာတ္မီးအေသးျဖင့္ထိုးၾကည့္ရင္း နားၾကပ္ျဖင့္ စမ္းသပ္ေနသည္။
" သတိရလာၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရပါၿပီ လူနာရဲ႕ဒဏ္ရာက မခံမရက္နိုင္ေအာင္ ကိုက္တာတို႔ နာတာတို႔ဆိုရင္ ေကာင္တာကေနတစ္ဆင့္ဆက္သြယ္ေပးပါခင္ဗ်"
ဆရာဝန္ထြက္သြားၿပီးမွ ေမေမက အနားမွာထိုင္ရင္း Kim ဆံပင္ေတြအား သပ္တင္ေပး၏။
"မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း သားရယ္"
"ေမေမ"
"ဘာလိုလို႔လဲ သားငယ္ ဒဏ္ရာကနာေနေသးလို႔လား"
ဝမ္းဗိုက္က နာက်င္မႈအနည္းငယ္ကို ခံစားရေပမယ့္ ေခါင္းခါျပလိုက္ရင္း
"Joonေရာ......သူဘယ္မွာလဲ"
"Kim Joonက ေဘးအခန္းမွာ အခုထိ သတိမလည္ေသးဘူးသား"
"အ့"
ခႏၶာကိုယ္အား လႈပ္ရွားလိုက္သည္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ရိုးေနရာက စစ္ခနဲနာက်င္သြားရ၏။
"ဆရာဝန္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမေနခိုင္းဘူး သားငယ္ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ေမေမယူေပးမယ္ေလ"
"Joonကို သြားၾကည့္ခ်င္တယ္"
Kim၏ ေခါင္းမာလြန္းသည့္အက်င့္အားသိေသာ မီဆူသည္ သူနာျပဳအား ဝွီးခ်ဲ စီစဥ္ခိုင္းၿပီးေနာက္ ေဘးအခန္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ေတြျဖင့္ သတိျပန္မလည္ေသးသူသည္ အပူအပင္မရွိဘဲ အိပ္စက္ေနသကဲ့သို႔ ေအးခ်မ္းလွ၏။
