Συγκάτoικοι της Συμφοράς

Κεφαλαιο 2ο

« Καιιιιι τέλος!» σφύριξε ο διαιτητής και έδωσε εντολή στις δυο ομάδες να γυρίσουν πίσω στις θέσεις τους. Το μαρτύριο μου τελείωσε επιτέλους! Μην με παρεξηγείται, δεν έχω πρόβλημα να παρακολουθώ αγώνες μπάσκετ πόσο μάλλον όταν έπαιζε ο κολλητός μου, το θέμα μου είναι πως για τα προηγούμενα 55' ήμουν στο έλεος της Ειρήνης και των ερωτικών της φαντασιώσεων με το νούμερο 10 από την αντίπαλη ομάδα. Κλασσική Ειρήνη .... Δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει συγκεντρωμένη στο παιχνίδι για παραπάνω από 10'.Οι δύο ομάδες είχαν τελειώσει πλέον με τα τους χαιρετισμούς και κατευθύνονταν προς τα αποδυτήρια. Αχχχ αυτά τα αποδυτήρια , πόσες ευχάριστες αναμνήσεις .... Πόσες ευχάριστες στιγμές. Ένα από τα θετικά του να έχεις κολλητό πρωταθλητή είναι τα λιγοστά αυτά δευτερόλεπτα μέσα σε αυτόν το ναό που οι περισσότεροι ονομάζουν αποδυτήρια. Φουσκωτοί, Λαπάδες, Πόζεροι, Τζιβάτοι ... και τι δεν είχαν δει τα μάτια μου.

«Αν δεν σας ήξερα, θα νόμιζα πως έρχεστε στους αγώνες μου μόνο κ μόνο για τους γκόμενους.» μας ψιθύρισε ο Αλέξης καθώς έβαλε τα χέρια του στους ώμους μας.

«Αχ Αλέξη Αλέξη , φτωχό μου αγόρι πότε θα μάθεις πως αυτός είναι ο ΜΟΝΟΣ λόγος που ερχόμαστε ακόμα στα παιχνίδια σου;» είπα χαϊδεύοντας το μάγουλο θέλοντας να δώσω έναν ακόμα πιο δραματικό τόνο στην όλη κατάσταση.

«Τι απέγινε το: Αγαπάμε Αλέξη;» επιχείρησε να μιμηθεί τις φωνές μας με τεράστια αποτυχία.

«Ήρθε η ώρα να σταματήσεις να ζεις με ψευδαισθήσεις.» με πρόλαβε αυτή τη φορά η Ειρήνη και του έκλεισε το μάτι.

«Τόσο καιρό ζω σε ένα ψέμα. Τα συναισθήματα μου.» αποπειράθηκε να το παίξει πληγωμένος κ τοποθέτησε το χέρι του στην καρδιά.

«Μην ανησυχείς Αλεξούκο για αυτό υπάρχει και η Χριστίνα στον ορίζοντα.» του ανταπάντησα όλο ειρωνεία «ξέρει καλά πώς να σου ανεβάζει την διάθεση ....και όχι μόνο.» συνέχισα και μόνο με την αναφορά του ονόματος της Χριστίνας μου χάλασε η διάθεση. Ούτε εγώ ούτε η Ειρήνη συμπαθούσαμε τη Χριστίνα και ήταν γεγονός! Δεν ήταν κάποιο σύνδρομο υπερπροστατευτικής φίλης που νόμιζε πως καμία δεν ήταν αρκετά καλή για τον μικρό και αθώο μας -λέμε τώρα- Αλεξούκο, για την ακρίβεια δεν είχε να κάνει καθόλου με αυτό! Απλά η Χριστίνα τύγχανε να είναι μία από αυτές τις υπερπροστατευτικές γκόμενες που θεωρούν απειλή ότι πλησιάζει το «μωρό» της (όπως της άρεσε να αποκαλεί τον Αλέξη ) και δεν κατείχε πέος. Αποτέλεσμά: η Ειρήνη και κυρίως εγώ είμασταν οι νούμερο ένα τσουλάρες της. Φυσικά τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία, ποτέ μου δεν την συμπάθησα όχι μόνο γιατί φέρεται σαν υστερική καμήλα όλη την ώρα αλλά και γιατί έχει την τάση να βάζει λόγια στον Αλέξη τόσο για μένα, όσο και για την Ειρήνη. Το γεγονός πως κυκλοφορούσαν αυτές οι φήμες για μας τους δύο δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα την κατάσταση, αντιθέτως φαινόταν να την εξοργίζουν ακόμα περισσότερο. Το πιο τραγικό από όλα ήταν η επιρροή που είχε πάνω στον Αλέξη, τον τραβούσε από την μύτη κανονικότητα.

«Τώρα που την ανέφερες, που είναι η BarbieFashionista;» Ρώτησε αδιάφορα η Ειρήνη αφού όλοι ξέραμε πως δεν είχε την παραμικρή διάθεση να ενημερωθεί για το ωρολόγιο πρόγραμμα της Χριστίνας.

«Τι απέγινε το μύξα τελετάμπις και το κυρία Πούτσου;» αποκρίθηκε φανερά ξαφνιασμένος ο μικρός μας ευνούχος-όπως μας άρεσε να τον φωνάζουμε αφού ήταν φανερό πως το αρπακτικό η Χριστίνα του είχε βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι-, μιας που δεν είχε συνηθίσει να στολίζουμε την κοπέλα του με κάτι λιγότερο προσβλητικό από τα κοσμητικά επίθετα που βρίσκονται στις ροζ γραμμές.

«Νιώθω γενναιόδωρη σήμερα.» του απάντησε «Αλήθεια πως κ δεν έχει σκάσει μύτη μέχρι τώρα αυτή; Πες μου πως επιτέλους της ξαπόστειλες.» σχεδόν τον παρακάλεσε, πράγμα που τον έκανε να συγκρατήσει τα γέλια του.

«Για κακή σας τύχη όχι ακόμα, αν και η αλήθεια είναι πως τώρα με τη σχολή έχω αρχίσει να το σκέφτομαι.» είπε αυτή τη φορά λίγο πιο σοβαρά, ένω ο καθένας α μπορούσε να διακρίνει τον έντονο προβληματισμό στα πρόσωπό του.

«Ζούμε ιστορικές στιγμές !» αναφώνησα «Αλλά τι εννοείς τώρα με τη σχολή, αφού και οι δύο Ψυχολογία Αθηνών περάσατε.»συμπλήρωσα σαστισμένη αφού δεν μπορούσαν να πιστέψω πως ο τόσα χρόνια κολλήτος μου ήταν έτοιμος να χωρίσει τόσο εύκολα την ο θεός να την κάνει κοπέλα του, πραγμα το οποίο δεν με χαλούσε στο ελάχιστο απλά μου ήταν λίγο δύσκολο να συνηθίσω πως αυτός κ ο αντρισμός του είχαν πλέον επιστρέψει δρυμήτεροι.

«Εεε να...» δίστασε «Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να κάνω αίτηση για μετάθεση ώστε να μπορέσουμε να είμαστε μαζί στην Θεσσαλονίκη.Ξέρω πόσο ήθελες να περάσουμε κάπου όλοι μαζί και μόλις έμαθε πως πέρασες Θεσσαλονική άρχισα να το σκέφτομαι πολύ σοβαρά . »είπε γρήγορα προσπαθώντας να το κάνει να φανεί απλό.

«Αλέξη όσο και αν θα ήθελα να βλέπω την ασχημόφατσα σου κάθε μέρα δεν θα σε άφηνα να χωρίσεις το χομπιτ που αποκαλείς κοπέλα σου για αυτόν το λόγο, τουλάχιστον όχι ακόμα.» wowτι ειρωνεία, τόσους μήνες κάναμε πλήση εγκεφάλου στον Αλέξη προκειμέμενου να χωρίσει τη Χριστίνα κ τώρα που οι προσευχές μας εισακούσθειν έκανα πείσω; ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΝΕI;!