Συγκάτoικοι της Συμφοράς

Κεφάλαιο 21

 Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα απροσδόκητα γαλήνια, σαν να βρήκα επιτέλους την κάθαρση που τόσο αναζητούσε η ψυχή μου για να ηρεμίσει. Τίποτα δε συγκρίνεται με το πέφτεις στο κρεβάτι στο τέλος μια μέρας και να νιώθεις πως δεν σου λείπει απολύτως τίποτα, ευτυχία έτσι το ονομάζουν και αν πολλοί την θεωρούν δεδομένη είναι μέχρι να την βιώσουν πραγματικά! Αν με ρωτούσατε πριν λίγες βδομάδες πως θα φανταζόσουν τη ζωή σου στη Θεσσαλονίκη, με σιγουριά θα σας απαντούσα χαρούμενη. Έτσι αόριστα και γενικά, δίχως ειδικεύσεις και μεγάλα λόγια. Έκπληκτη όμως ανακαλύπτω πως αυτό που νιώθω τώρα δεν είναι χαρά, διάολε έχω ξεπεράσει τα όρια της χαράς προ πολλού, με σιγουριά πλέον δηλώνω ερωτευμένη. Ναι το είπα, ερωτευμένη! Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο για εμένα, αφού δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχω βιώσει στο παρελθόν. Οι μέχρι τώρα αποκαλούμενοι ''έρωτες'' του παρελθόντος προς μεγάλη μου λύπη αποδείχτηκαν απλές συμπάθειες, ίσως και καψούρες μα σίγουρα όχι έρωτες. Είναι δύσκολο να διακρίνεις τη διαφορά μεταξύ αυτών όταν δεν έχεις νιώσει τον έρωτα βαθιά στο πετσί σου, μα πιστέψτε με μόλις το κάνεις δεν θα ξαναμφιβάλεις ποτέ. Με αυτές τις γλυκές σκέψεις αποκοιμήθηκα, καρτερώντας την επόμενη μέρα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Ορκίζομαι πως είσαι πιο βαριά από όσο δείχνεις.» η φωνή του μελωδία στα αυτά μου. Ένιωθα πως δεν είχαν περάσει ούτε 5 λεπτά από τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια μου και όμως είχε πλέον ξημερώσει και μια αιθέρια παρουσία με είχε τοποθετήσει σχεδόν πάνω του.

«Με λες χοντρή;» του γκρίνιαξα ελαφρά, ενώ έσκυψα μα μυρίσω το μεθυστικό του άρωμα. Το ομολογώ, έχω θέμα με τις μυρωδιές, ειδικά όταν προέρχονται από άτομα σαν τον Ιάσονα, άκρως αγαπημένα.

«Πραγματικά δεν θα σας καταλάβω ποτέ τις γυναίκες, ότι και να πούμε καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι είστε χοντρές. Αν και τώρα που το σκέφτομαι θα σε έπαιρνε να χάσεις μερικά κιλάκια.» γέλασε και με φίλησε απαλά στο μέτωπο.

«Σκάσε και φίλα με ντούγανε.» πέρασα τα χέρια μου ανάμεσα από τα μαλλιά του, ανασηκώνοντας το κεφάλι του ελαφρά. Μα ο κύριος το είχε βάλει σκοπό να με βασανίσει. Κάθε φορά που τα χείλη μου πλησίαζαν τα δικά του, σχεδόν ικετεύοντας τον να ενδώσει στο φιλί μου, εκείνος μερικά χιλιοστά μόλις πριν ενωθούν απομακρυνόταν, ενώ το σατανικά του χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από την ασχημόφατσα του.... -Αχ ποιον κοροϊδεύω μόνο άσχημη δεν ήταν η φάτσα του-