Συγκάτoικοι της Συμφοράς

Κεφάλαιο 26ο

Ιάσονας POV

Είχα ξεχάσει πόσο πολύ μισούσα τα οικογενειακά τραπέζια. Το γεγονός πως το συγκεκριμένο δεν συμπεριελάμβανε καν την δική μου οικογένεια δεν το έκανα λιγότερο δυσάρεστο. Ήταν το βλέμμα το οποίο εισέπραττα που με έκανε να αισθάνομαι άβολα, το ίδιο διαπεραστικό βλέμμα το οποίο εισέπραττα από σχεδόν όλα τα μέλη της οικογένειας της Στεφανίας όταν με προσφωνούσε ως το «αγόρι» της. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί θεώρησα έστω και για μια στιγμή πως όλο αυτό θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα. Εφτά μέρες στο πατρικό της πρώην μου, όπου όλοι ετοιμάζονται για το μεγάλο γλέντι (το γάμο της Ηλέκτρας της αδερφής της Στεφανίας ) και αναμένουν πως κ πώς να αποκαταστήσουν και τη μικρότερη κόρη, Στεφανία; Επιτρέψτε μου να πω πως δεν ήταν και από τις σοφότερες επιλογές μου το τελευταίο διάστημα. Μα το αστείο ήταν πως ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα να απορρίψω την πρόταση της Στεφανίας. Ένιωθα κατά κάποιο τρόπο υποχρεωμένος να σταθώ δίπλα της όταν με είχε ανάγκη και αυτή ήταν μια από αυτές τις στιγμές. Το διάστημα αυτό που ήμασταν μαζί είχαμε ζήσει αξέχαστες στιγμές που κανένας χωρισμός δεν θα μπορούσε να σβήσει. Είχαμε αναπτύξει ένα είδους δέσιμο που δύσκολα το συναντά κανείς. Μου είναι αδύνατο απλά να αδιαφορήσω για εκείνη, άπλα αδιανόητο. Η δύναμη της συνήθειας θα πείτε πολλοί, μα στα αλήθεια δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Είναι τα όνειρα που έχεις κάνει με κάποιον άνθρωπο και το συναισθηματικό δέσιμο που δεν σε αφήνει να προγραμματίσεις το μέλλον σου χωρίς αυτό ασχέτως με το πώς θα σας τα φέρει η ζωή... ή μάλλον με ποια Ζωή θα φέρει στο διάβα σου.

Και για να σας προλάβω το παραπάνω παραλήρημα δεν έχει να κάνει με καμία αναζωπύρωση του παλιού ειδυλλίου με τη Στεφανία, είναι μια απλά διαπίστωση των τελευταίων χρόνων. Μια διαπίστωση η οποία πέρα από ερωτική δεν είναι. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Οι καιροί του παθιασμένου έρωτα με τη Στεφανία έχουν περάσει προ πολλού και αποτελούν πλέον μακρινό παρελθόν. Ένα τρομερά ευχάριστο μακρινό παρελθόν...

Πρώτη μέρα σήμερα στο νησί μετά από αρκετό καιρό. Το πατρικό της Στεφανίας είχε στεγάσει αρκετά καλοκαίρια την αφραγκία και τις τρέλες μας. Όλα ήταν ακριβώς έτσι όπως τα θυμόμουν, καθαρά και τα τακτοποιημένα. Ο ψυχαναγκασμός σε όλο του το μεγαλείο. Μπαίνοντας στο δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες μέρες δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω στην ιδέα και μόνο των αναμνήσεων που είχαν λάβει χώρα σε αυτούς του 4 τοίχους. Αχ διάολε, είχαμε περάσει ωραία ήταν γεγονός. Για μια στιγμή ένιωσα ένα κύμα νοσταλγίας να με πλημμυρίζει και ήταν τότε που ένιωσα για πρώτη φορά πως ίσως να χάνω τον έλεγχο των σκέψεων μου. «Ηρεμία και υπομονή λίγες μέρες είναι ακόμα θα περάσουν» έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου « Τα δεσμευμένα αγόρια δεν κάνουν έτσι Ιασονούκο».