Η μηχανή είχε σταματήσει έξω από το σπίτι του Αλέξη. Οι προθέσεις του ήταν πλέον αδιαμφισβήτητες. Πάρκαρε γρήγορα και βρήκαμε και το επόμενο λεπτό βρισκόμασταν ήδη μέσα στο σπίτι.
«Θα σου φέρω κάτι να φορέσεις» πέταξε τα κλειδιά στον καναπέ και η φιγούρα του χάθηκε στο βάθος. Πάνε μέρες από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ. Από το Πάρτι για την ακρίβεια, την ημέρα που άρχισαν όλα... Σύντομα βρήκα το δρόμο μου προς το δωμάτιο του.
«Την τελευταία φορά που είχες έρθει σε θυμάμαι να φεύγεις τρέχοντας.» αποκρίθηκε και δεν μπορούσα παρά να κοκκινίσω στην ιδέα της ώριμης αυτής απόφασής μου. Η ενήλική μου ζωή ίσως δεν άρχισε και με πολύ σωστές επιλογές τελικά. «ελπίζω σήμερα να μην καταλήξουν πάλι έτσι τα πράγματα.» μου έδωσε ένα φαρδύ μπλουζάκι που πάνω μου μάλλον θα έμοιαζε με φόρεμα «όχι τίποτα άλλο, θα θιχτεί ο αντρισμός μου για ακόμα μία φορά και δεν ξέρω πόσες πληγές μπορεί να αντέξει και αυτός ο έρημος» του χαμογέλασα εκτιμώντας την προσπάθεια του να ελαφρύνει την κατάσταση. Ήταν κάτι που πάντα αγαπούσα στον Αλέξη, ήξερε τι να πει την κατάλληλη στιγμή προκειμένου να τα κάνει όλα να μοιάζουν σωστά.
«Έχεις την μοναδική ικανότητα να απωθείς τις κοπέλες Αλεξούκο.» αστειεύτηκα και αποδεσμεύτηκα γρήγορα από τα ρούχα μου φορώντας τη μπλούζα του Αλέξη. Εκείνος με τράβηξε πάνω του και πέσαμε και οι δύο στο κρεβάτι.
«Αλήθεια; Γιατί θα ορκιζόμουν ότι είσαι πραγματικά πολύ κοντά μου αυτή τη στιγμή.» πλησίασε ακόμα περισσότερο και με φίλησε στο λαιμό. Τον άτιμο ήξερε πραγματικά να με χειρίζεται.
«Δεν σου έχουν μάθει πως δεν πρέπει να ορκιζόμαστε;» του ανταπάντησα και τον φίλησα με πάθος. Εκείνος ανταποκρίθηκε αμέσως και η γλώσσα του βρήκε το δρόμο της μέσα στο στόμα μου. Δεν έχασα χρόνο και τον καβάλησα. Συνεχίσαμε να φιλιόμαστε, ενώ πλέον εγώ είχα θρονιαστεί στην αγκαλιά του. Τα κορμιά μας είχαν κολλήσει πλέον, μιμούμενα το σχήμα κλειδαριάς και κλειδιού. Είχα ανάψει αρκετά, δεν το κρύβω και αν κρίνω από και από το παντελόνι του Αλέξη ήταν και αυτός αρκετά ενθουσιασμένος. Η ατμόσφαιρά ήταν κάτι παραπάνω από ερωτική.
«Ζωή» κατάφερε να αρθρώσει ανάμεσα στα φιλιά που ανταλλάσαμε και εισέπραξε ένα μούγκρισμα ως απάντηση.
«Έλεγα να κοιμηθώ μέσα.» αποκρίθηκε δειλά και τότε ήταν που σταμάτησα
«Φοβάσαι μην σε διαφθείρω;» του χαμογέλασα πονηρά ενώ εκείνος που με έριξε ένα αρκετά ειρωνικό βλέμμα θα έλεγα.
«Για την ακρίβεια, φοβάμαι μην σε διαφθείρω εγώ. Έλεγα ο βλάκας στο πάρτι ότι δεν θέλω να πιέσω καταστάσεις αλλά δεν ξέρω για σένα αλλά όλο αυτό μου φαίνεται κάπως βεβιασμένο.» με αγκάλιασε γλυκά
«Είσαι εκνευριστικά καλός.» σχεδόν του γκρίνιαξα, αλλά το εννοούσα όντως. Δύσκολα κάποιος δεν θα εκμεταλλευόταν μια κατάσταση όπως αυτή.
«Δεν είχα καν την ευκαιρία να στο αποδείξω ακόμα.» μου έκλεισε το μάτι και σηκώθηκε να φύγει.
«Όχι δεν κατάλαβες.» τον τράβηξα πίσω στο κρεβάτι «Δεν θα πας πουθενά» τον πρόσταξα και ήταν έτοιμος να αρθρώσει την δικαιολογία του «Πουθενά είπα, δεν χρειάζεται να γίνει κάτι απλά σε θέλω εδώ, με κάνεις να νιώθω ασφαλής.» μου χαμογέλασε και με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά. Έτσι ξαπλώσαμε αγκαλιά.
«Ελπίζω να μην ροχαλίζεις.» με πείραξε και εισέπραξε μια κλωτσιά αντί για απάντηση.
Υποδεχτήκαμε τη νέα μέρα με τα πόδια μας σχεδόν πλεγμένα μεταξύ τους. Το κεφάλι μου βρισκόταν στο στήθος του, ενώ τα χέρια μου τον είχαν γραπώσει λες και ήταν κάποιου είδους θησαυρός.
«Στο ύπνο σου γίνεσαι ακόμα πιο κτητική από ότι συνηθίζεις.» η αγουροξυπνημένη φωνή του Αλέξη αντήχησε σε όλο το δωμάτιο.
«Καλημέρα και σε εσένα αγενέστατε.» το νάζι ξεχείλιζε από τη φωνή μου.
«Αγενέστατός εγώ; Εγώ που προθυμοποιήθηκα να σου αφήσω το βασιλικό μου κρεβάτι μόνο για την πάρτη σου;»
«Ω μεγαλειότατε, πως θα σας το ανταποδώσω;» ο πρωινές ειρωνείες είναι οι καλύτερες ειρωνείες.
«Έχω κάτι στο μυαλό μου.» μου έκλεισε το μάτι πονηρά και δεν μπορούσα να περιμένω να πραγματοποιήσω κάθε σεξουαλική του επιθυμία.
«και τι θα ήταν αυτό;» τον πλησίασα υπερβολικά και άφηνα καυτά φιλία στο στήθος του.
«Θα ήθελα...» έκανε μια θεαματική παύση για να κορυφώσει το πάθος « Θα ήθελα να μου... κάνεις μια ομελέτα.» χαμογέλασε ένοχα και πήδηξε έξω από το κρεβάτι.
«Άντε νοικοκυροκόριτσο ευκαιρία να αποδείξεις τις ικανότητες σου.» ξεφώνησε και έτρεξε προς την κουζίνα. Αμάν αυτό το παιδί είναι χαζό πάει...
Τα βήματα μου προς την κουζίνα ήταν βαριά, κρύβοντας την ξενέρα που μόλις είχα φάει.
«Είσαι σκέτη παραπληροφόρηση.» γκρίνιαζα καθώς φορούσα την ποδιά μου - σωστή νοικοκυρά, όχι τίποτα φλωριές-
«Μάλλον κάποια άλλη παρερμηνεύει τα λεγόμενα μου» μου ξαναέκλεισε το μάτι και αν το βλέμμα μου μπορούσε να σκοτώσει ο Αλέξης θα είχε εκτελεστεί εν ψυχρώ στα 3 βήματα ήδη. Θεέ, δώσε μου κουράγιο να το αντέξω και αυτό....
أنت تقرأ
Συγκάτoικοι της Συμφοράς
عاطفيةΓνωρίστε τη Ζωή: έξυπνη, όμορφη, με καυστικο χιουμορ και πάντα μια ειρωνεία στο μανίκι της. Τι θα γίνει όμως όταν θα χρειαστεί να αφήσει πίσω την οικογένεια κ τους φίλους της για να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη ; Η Ζωή βρίσκει στέγη στο σπίτι της παιδ...
