Forest creatures

Hoofdstuk 13

Wil je weten wie dit is? Lees dan snel verder!

Ik word wakker in een donkere ruimte met een klein raampje. Dan dring het me door... Ik zit in een cel, een kerker, een vieze oude kerker. Ik sta moeizaam op maar val dan direct neer. Die onverwachte steken deden zoveel zeer. Ik sleep mezelf naar het raampje en kijk naar buiten. Ik heb uitzicht op Bloodcity maar ik zie ook dat we eigenlijk vrij hoog zijn. Oh nee... We zitten in het kasteel van de keizer van de vampieren. Oh nee.. Ik moet hier weg. Ik stap met moeizaam terug op en deze keer lukt het. Ik kan terug op mijn benen staan. Ik loop naar de deur en trek aan de hendel zo hard mogelijk. 'Dat gaat niet werken.' zegt een stem in de schaduwen van de cel. Ineens komt er uit de schaduw een meisje tevoorschijn komen. Ze heeft bruin haar met blauwe ogen. Ze heeft een verscheurde rode jurk aan met een goud randje. Om haar nek heeft ze een ketting aan met vanonder een medailon. Op haar blote voeten komt ze dichterbij en zegt: 'Dat gaat niet werken. Ik zit hiet al een jaar en niets werkt. Alle ontsnappingspogingen die je nu bedenkt heb ik al geprobeerd. Nee je geraakt hier niet uit. Ow ja... Ik ben Sharon. Hoe heet je?' 'Noa, hoe ben je hier terecht gekomen? Ben je een forest creature? Vampier of een weerwolf?' zeg ik terwijl we allebei gaan zitten. 'Ik ben een forest creature. Ik ben door een zekere Jake ontvoerd. Ik wist niet dat hij een vampier was. Hij zei dat hij van me hield en dat hij me iets speciaals ging tonen. Ik volgde hem en belandde in de vampierenwereld. Ik werd betrapt door de keizer van de vampieren en hij ook. Een wachter van de keizer en op keizers orders heeft hij hem vermoord voor mijn ogen.' stottert ze en begint te huilen. Ik omhels haar en vraag: 'Heb je de keizer al eens gezien?' Ze schud haar hoofd. 'Maar het enge is dat ik hem ga zien want ik zal door hem gebeten worden tot vampier en dat is vandaag. De wachter die deze morgen mijn ontbijt gaf zei het.' zegt ze me krokodillentranen in haar ogen. 'Wat erg voor je!' zeg ik met medelijden. 'Hoe ben jij hier geraakt?' vraagt ze. 'Hetzelfde een beetje maar ik denk niet dat mijn ontvoerder, Max, nog niet dood is.' antwoord ik. 'Had hij toevallig blond haar en gele ogen?' vraagt ze. 'Hoe weet je dat?' vraag ik verward. Ze maakt een gebaar van dat ik haar moet volgen en we hurken ons neer met ons hoofd richting een muur. In de muur zit er een deurtje. Ze maakt het open en zegt: 'Hierdoor krijg ik mijn eten. Ik heb hem gezien. Twee wachters droegen hem en hij was knock - out geslagen. Ik denk dat je hetzelfde gaat krijgen zoals wat er met mij zou gebeuren. Sorry.....'

Hey bookwurms,

Sorry voor dit korte hoofdstuk. Maar het zijn bijna examens en ik doe al mijn best om verder te schrijven. Wat vinden jullie ervan? Tips zijn altijd welkom!

Comment/follow/vote a.u.b.!

xxxLouise