Forest creatures

Hoofdstuk 19

Noa POV:

Ik word wakker in mijn zijdezachte bed. Nog altijd moe van het gehuil, de pijn en het gevoel dat ik er niet was om haar te redden. Ik moet weeral een traantje wegpinken. Het doet zo'n zeer. Iemand verliezen. Maar toch blijft ze nog altijd in mijn hart en ik zal haar nooit vergeten. Ik sta moeizaam op en slenter naar de badkamer. In de spiegel zie ik een meisje: lelijk, moe en wilt graag een douche nemen dus spring ik in de douche. Als ik klaar ben slenter ik naar mijn kast en pak er een zwart kleed met kante mouwen en een donkerbruin riempje er uit. Ik pak ook mijn zwarte schoentjes en kleed me om in de badkamer.  Waarom zwart? Het is namelijk de begrafenis vandaag voor Io. Niet echt zo'n traditionele begrafenis maar zo'n begrafenis dat we het niet in de kerk moeten doen of waar er kei veel volk is. Nee, gewoon haar familie en wij. Als ik klaar ben met me om te kleden slenter ik naar beneden. Ik heb totaal geen zin in deze dag. Ik ga naar de keuken en haal een kommetje cornflakes met veel melk. Zo heb ik het graag. Maar vandaag heb ik er niet zo veel zin in. Wegens Io... Ik ga aan tafel zitten naast Sharon. Ik ben blij dat ze ongedeerd is. Ze kijkt me medelevend aan. Ik kan een klein glimlachje laten zien maar doet het dan direct weg. Mijn gezicht veranderd in een verward gezicht. Heeft ze eigenlijk een familie? Vrienden? Een huis? Ik durf het haar niet te vragen. Ik heb schrik dat ze meer pijn zou voelen. Caleb komt naar me toe en geeft me een kus op de wang en gaat dan recht tegenover mij gaan zitten. 'Hoe heet je eigenlijk?' vraagt Caleb en hij kijkt naar het meisje, genaamd Sharon, die naast me zit. 'Sharon.' zegt ze kort. In plaats van dat ik mijn vraag ging stellen over haar familie vraagt Caleb het. 'Ik wil daar liever niet over praten..' zegt ze. Ik wist dat het bij haar pijn ging doen. 'Oké, een andere keer misschien?' Ze knikt. Ik kijk Caleb streng aan. Hij trekt zijn schouders op. Ik rol mij ogen en pak mijn kommetje op en slenter naar de keuken waar ik hem in de lavabo leg. Dan ineens komt Luna binnen. Ze ziet er erg moe uit. Ze heeft een zwart kleedje aan met een gouden kettingkje. Ze ziet er mooi uit behalve haar gezicht. Wallen en een sip gezicht. Zij organiseert de begravenis. 'Gaan we?' vraagt ze. We staan allemaal op en gaan naar buiten waar onze paarden staan. Sharon krijgt Io's paard en Caleb springt op het witte paard die ze gevonden hadden in Bloodcity. Amber springt achter op Luna's paard. Luna's paard en Io's paar zijn vastgebonden aan een kar waar natuurlijk Io op ligt. In een open doodskist. Ze heeft een lang zwart kleed aan met een diadeen op haar hoofd. Aan haar voeten heeft ze muiltjes aan zo zwart als roet. Ze ziet er nog mooi uit voor een lijk. Wit maar toch zo prachtig. We springen op onze paarden en besturen onze paarden naar de begraaftplaats. We gaan niet naar zo'n begraafplaats waar iedereen begraven word. Nee, we doen voor Io iets anders. Orgineel. Speciaal. Op een plaats waar ze altijd van gehouden heeft. We komen aan een meer met rond het meer prachtige eikenbomen. Aan een groot, prachtige boom staan er bankjes en een put waar natuurlijk zij wordt begraven. Gans haar familie is er al. Als we aankomen, draaien ze allemaal naar ons om. De helft begint al te huilen. We stoppen onze paarden en binden ze vast aan een boom. Iedereen gaat gaan zitten. Er komen twee sterke mannen ons tegemoet en pakken het open doodskist op en leggen het neer in het zijdezachte gras. Luna gaat naar voren en wij gaan zitten op de eerste rij. Luna begint te praten: 'We zijn hier allemaal gekomen om gedag te zeggen aan Io maar toch blijft ze in ons hart. Zij was mijn beste vriendin maar dat zal nog altijd zo blijven. Het was zo grote pijn om haar te verliezen. Wij hebben zo veel mee gemaakt. Zo veel herinneringen die ik niet zal vergeten. Zoals die keer dat we in de lagere school zaten. Ik werd al jaren gepest. Jongens die me sloegen, knock-out sloegen, pijn deden, mijn leven kapot maakte en mij op een idee zetten om zelfmoord te plegen. Maar ik heb vol gehouden. Ik had ook geen vrienden. Mijn familie wist hier niks van. Tot op een dag dat alles ging veranderen door haar en daar ben ik heel dankbaar voor. Het was een vrijdag waar ik weeral gepest werd. Ik werd zo hard geslagen dat ik op de grond viel maar ik hield me sterk. Een kwam een meisje naar me toe gelopen die me recht hielp. Io. We werden beste vriendinnen. Voor altijd. Na die dag deden we alles tesamen. Het waren zo'n mooi en levensluchtige dagen, weken, maanden, jaren die ik nooit zal vergeten. Ik zal hoor nooit vergeten. Ze blijft voor altijd in mijn hart.' Iedereen begint te klappen in hun handen en sommige barsten uit in tranen. Zo mooi was het. Nu is het aan mij. Ik sta op en ga naar voren met mijn tekst in mijn handen dat op een papier geschreven staat. Als ik van voor staat dan kijk ik er eventjes naar. Wat ben ik aan het doen? Ik frommel het in een propje en gooi het in de bosjes. De mensen kijken me allemaal geschrokken aan. Een begravenis is niet omdat er iemand is doodgegaan.. Het is omdat er iemand heeft geleefd. Ik begin te praten: 'Hallo allemaal. We zijn hier allemaal in het hart van Io samen gekomen. Ik ken Io niet zo lang als Luna maar voor mij was ze een persoon die ik nooit zal vergeten. Ze was behulpzaam, aardig, stond altijd voor iemand klaar en je kon altijd op haar rekenen. Altijd. Zo als die keer dat ze een vriendje had. Mike heet hij. Io en ik moesten een project maken voor school. We hadden afgesproken bij mij thuis die vrijdag om aan ons project te werken. Het was oké voor haar maar de volgende dag zij ze dat ze een date had met haar vriendje op vrijdag. Ik was kwaad. Maar op vrijdag kwam ze naar me toe en zei: 'Ik heb mijn vriendje niet nodig. Ik heb jou en Luna en dat is het beste wat me overkomen is.' Ik ben haar heel dankbaar en je blijft bij mij ook voor eeuwig in mijn hart.' Na de ceremonie begraven we Io. We begraven haar onder een boom. Maar Luna vindt dat niet goed genoeg. Ze maakt rond de begraaftplaats een gracht waar er water in komt. Zo vormt het in een eilandje. Ze bestuurt ook planten die een dakje maken boven de begraafplaats. Achter de begraafplaats staat een grafsteen met er op staan:

                                                                       R.I.P.

                                                                         Io

                     Ze blijft voor eeuwig in ons hart. We houden van haar tot de maan en terug.

Hey guys,

Ik weet het. Een droevig hoofdstuk. Wat vonden jullie er van? Tips zijn altijd welkom!

Comment/follow/vote a.u.b.!

xxxLouise