Forest creatures

Hoofdstuk 27

Noa

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Ik kom tevoorschijn voor Caleb en kniel  voor hem neer. Hij hangt met zijn hoofd naar beneden en kijkt dan als hij mijn aanwezigheid voelt naar boven en glimlacht. Ik glimlach terug. Ik kijk naar de bewakers. Ze komen op me af maar ineens stoppen ze. Alez niet echt, ze zijn bevrozen. Ik kijk achter me naar Doornblad die zijn hand wegtrekt. 'Die mannen worden me een beetje te aggressief.' zegt hij. Ik sta langzaam op en zeg kwaad: 'Waar is Koning Eikenblad? De echte koning!' Hij begint eng te lachen maar veranderd dan direct in een serieus gelaat. 'Neen, ik ben jouw koning. Eikenblad zei tegen mij dat hij ging vertrekken. Naar waar? Dat heeft hij niet gezegd en dat wist ik ook niet. Hij zei dat hij dit Rijk niet meer kan onderhouden en hij was te zwak. Je ziet dat er veel oorlogen waren en hij heeft de domste keuzes toen ooit gemaakt dus gaf hij de kroon aan mij.' Ik schud mijn hoofd. Dit kan niet waar zijn. Het is moeilijk te geloven want Eikenblad zou dit nooit doen en dan zeker niet de kroon geven aan Doornblad.

'En waarom zou ik jou geloven? Je was al die tijd nooit geen steun voor ons, in de oorlogen ging je in een hoekje gaan zitten en hopen dat niemand jou zag. Jij kwam ons nooit te hulp. We konden nooit op jou rekenen. Jij zat gewoon in jouw zetel en deed niks. En dat waren donkere tijden en normaal zou een broer van de échte koning er altijd moeten klaar staan om te vechten. Voor jouw broer. Dat heet broederschap maar ik denk dat je dat niet kent. Een forest creature staat normaal altijd klaar voor anderen. Om hun te beschermen. Maar jij bent geen forest creature, jij bent een egoïst!' roep ik zo luid als ik kan dat iedereen in dit paleis het zou moeten horen. Hij knikt en zegt: 'Jij hebt dit nu gezegd maar wat wil je daarmee bereiken? Dat hij vrij mag? ' Hij wijst naar Caleb die naar de grond kijkt. 'Dat denk ik niet.'

'Laat hem gewoon vrij. Ik weet wat de regels zijn maar dan stuur ik hem terug naar de mensenwereld en zal hij dan nooit terugkomen. Maar ik zal dat pas doen als je de waarheid vertelt. Wat er echt gebeurd is.' zeg ik machteloos. Ik wil Caleb niet kwijt maar dit is het beste om te doen om dit Rijk te redden want in die handen loopt het slecht af. Maar wat dan met Caleb? Ik zal hem moeten vergeten. Regels zijn regels. Het zal donkere tijden voor mij worden zonder hem. Hij is mijn leven en dan gaat het weg. Maar als ik dit niet doe dan wordt hij zowiezo teruggestuurd naar de mensenwereld. Hij wordt eerst gemarteld en gefolterd om erachter te komen hoe hij hier is gekomen. En dan weten ze alles. Maar ook echt alles. Dan is mijn leven een open boek en zal die opgesloten worden. Vorig eeuwig en voor altijd. En zo wil ik niet eindigen.

'Goed.' begint Doornblad en ik draai me om naar Caleb die naar beneden kijkt, hoofd schuddend. Er vallen druppels verdriet op de grond. Van ons allebei. Ik draai me terug om en Doornblad begint terug met zijn verhaal: 'Het begon allemaal met de geboorte van mijn broer. Augustus Eikenblad. Ik was toen 2 jaar oud maar ik had toen al de perfecte geheugen en kon denken als een volwassenen. Op het eerste zicht waren mijn familie, mijn ouders en ik blij om de nieuwe zoon. Voor 1 of andere reden straalde hij als een licht. Jaren later werden we meer en meer opgevoed. We speelden zoals kinderen doen en we stonden altijd voor elkaar klaar. Maar er was 1 ding dat ik aan hem haatte. Zijn aandacht. Hij kreeg meer andacht dan ik. Eerst denk je dat het weggaat op den duur maar het bleef maar doorgaan. Ik denk dat het door het licht komt dat hij uitstraalde. Zoals op een dag gingen we gaan zwemmen in het Laryum-meer. Een prachtige dag in de zomer om te gaan zwemmen. Eikenblad was 4 jaar oud en ik was 6. We hadden allebei hulp nodig om te zwemmen maar ik had het nooit geleerd en nu nog altijd niet. Waardoor? Hah,.. doordat hij zoveel aandacht kreeg en iedereen wou hem helpen behalve mij. Behalve mij. Iedereen zat daar in het water te lachen, plezier te maken en ik wou meedoen. Ik sprong er in maar dat was een slecht idee. Ik had geen idee hoe je het moest doen dus zonk ik langzaam aan naar de bodem. Ik spartelde met alles wat ik had maar ik kon het gewoon niet. Uiteindelijk had een visserman me gered uit het water. Hij heette Marco en had nooit beet. Wel nu had hij beet maar kon me niet opeten. Toch had ik het wel gewild. Ik had geen zin meer om altijd naar het voorbeeld te kijken. Ik wou het voorbeeld zijn. Maar dat zou ik nooit worden. Een jaar later stierf mijn moeder aan een giftig drankje dat ze had binnengekregen en je kon het maar niet stoppen. We hadden toen gerouwd en jaren later was het bijna mijn vader zijn beurt. Natuurlijk moest hij zijn kroon aan 1 van zijn zonen geven. Hij wou ons niet zeggen wie het zou zijn maar ik had al een vermoede. En ik had gelijk. Bij de koninklijke ceremonie gaf hij de kroon aan Eikenblad. Met jaloezie vluchtte ik het land uit en ze zagen me voor jaren niet meer. Jaren gingen voorbij en hij woonde in een kasteel met een gezin en ik woonde in een oud vervallen huis aan de rand van het Rijk. Op een dag was ik het zat. Hij kreeg alles en ik kreeg het minste. Dus maakte ik het omgekeerde er van. Ik kwam terug op het paleis en ik werd met open armen ontvangen maar dat is een leugen voor mij. Ik werd nooit met open armen ontvangen tot die dag. Ik stak een mes in zijn rug en gooide zijn lijk in de vergeetput. Nu wordt hij vergeten. Met een smoesje kwam ik op de troon. Waar ik al die jaren moest zitten.'

Hey hippo's

Nieuw hoofdstuk en ook een laat hoofdstuk dus het spijt me daarvoor. Sorry.
Wat vinden jullie?
Wees geen stille lezer en vertel me wat je denkt.
xDreamyExplorerx