Selam💕
İlk kurgum olduğu için bolca yazım ve mantık hataları vardır bilginize
Bu hikaye hiç anne-baba sevgisi görmemiş bir kızın hikayesi,
Bu hikaye bir kere olsun gülmemiş bir kızın hikayesi,
Bu hikaye Tonlarca Şiddete maruz kalmış bir kızın hikay...
Bu arada bölümü beğenirseniz yıldiziokşamayi ve yorum yapmayı unutmayın.
Sizleri seviyorum bölüm sonunda görüşürüz 💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-7. Acinin en büyük hâlini yaşıyorduk biz-
Gözlerim dolmaya başlarken kalbime bir mızrak saplandı sanki hiç çıkmayacak bir mızrak hickimsenin çıkarmayacağı bir mızrak.
Şuan salonun önünde Yiğit kanlar içinde yerdeydi. Barkın abim Yiğitin yanına koşarken ben donmuş bir şekilde yeni kavuştuğum yada kavuşmadığım ikizime bakıyordum.
Bakin abi hızla Yiğiti kucağına alarak evin kapısına yöneldi Bende hızla peşlerinden gittim.
Barkın abi korumalara sinirle bağırarak arabayı getirmelerini söylüyordu.Bense ne abim gibi sinirlenebiliyor nede ağlıyordum hâla olayin şokundaydim.
Hızla bir araba gelirken abim benim arka koltuğa oturmamı söyledi. Oturduğumda kucağıma Yiğiti yatırdı.
Abim hızla ön koltuğa geçerek arabayı son sürat sürmeye başladı.Yigitin kanlar icindeki vücuduna bakarak ağlamaya başlamıştım. Ne olmuştu böyle?Kim yapmıştı?Ne istemişlerdi ikizimden?
Benim ağlamam Barkın abi'yi daha çok sinirlendirmiş olucak'ki gaza daha çok bastı.
Çok kısa bir süre içinde hastaneye gelmiştik Barkın abim hızla arabayı durdurup kucağımdan Yiğiti aldı.
Barkın abim bagirmasiyla hızla hemşireler sedyeyi getirerek Yiğiti yatirarak acile doğru götürmeye başladılar.Bende hızla arkalarından koşarak hastaneye girdim.
Hemşireler ve doktorlar Yiğiti hızla acile alarak bizi acilin kapısının önünde bıraktılar.
Kalbim o kadar aciyorduki canimdan can gidiyordu o benim ikizimdi 17 yıl sonra kavuştuğum ikizimdi.
Abime baktığımda duvarın kenarına çökmüştü.Gözlerindeki sinir acıya bırakmıştı yerini bense güçlü durmaya çalisiyordum.Telefonmu hızla çıkararak Annemi aradım ve derin bir nefes aldım.
"Alo kızım" demesiyle titerek sesime rağmen konusmaya başladım kısık sesimle"Alo anne nerdesiniz?" Dememle annem "Kızım noldu sesin niye böyle senin birşeymi oldu?" Demesiyle gözlerim dahada doldu"Anne her neredeyseniz acilen Hastaneye gelin" Dedim annem telaşlı sesiyle"Kızım ne oldu söylermisin hangi hastane şöyle geliyoruz hemen" demesiyle"Konum atıyorum hemen gelin anne nolur" dememle telefon kapandı.
Bir koltuğa oturarak anneme konumu attım ve kendimi bitmek bilmeyen düşüncelerin içine bıraktım.
-YARIM SAAT SONRA-
Hayatımın en kötü yarım saatinin sonunda annemgilin sesleri koridoru dolduruyordu. Yorgun gözlerimle onları tek tek incelemeye başladım.
Annem feryat figan ağlıyordu.Gözleri kızarmış gözaltıları morarmişti saçlari dağılmıştı.Sanırım Barkın abi ne olduğunu anlatmıştı onlara.
Babam sinirlerine hakim olmaya çalışarak annemi teselli etmeye çalışıyordu ilk defa babamı böyle görüyordum onunda annemden bir farkı yoktu.
Ekine baktığımda Ekinden eser yoktu kendinden eser yoktu. Gözleri hüzün doluydu ağlıyordu. Sinirini duvardan çıkarmak istercesine duvarı yumrukluyordu.
Toprak her zamanki sert ifadesinden eser yoktu.Yüzundeki acı tarif edilemezdi.Kardeşi vurulmuştu onun ne bekliyebilirdiki zaten.
Gözümü Topraktan çekerek donmuş bir şekilde duvara bakan Ateşe bakmaya başladım.
Ateş bomboş bir şekilde Duvara bakıyordu Gözlerinde hiçbir duygu yoktu,ne bir üzüntü,ne bir acı nede başka birşey hiç birşey yoktu.Sanki kendini sorguluyordu.Bir abi olarak hiç birşey yapamamak çok koymuşa benziyordu.
Kaan ise sesizdi, sanırım acılarını sesiz yaşamayı seviyordu.Kaan zaten hep sesızdı
Bense ben ne yaptığımı,ne yaşadığımı bile bilmiyordum. Sahi ben ne yapıyordum.... Kalbim o kadar aciyorduki bunu anlatmaya kelimeler yetmezdi.
Kafamı kaldırarak aileme baktım 17 yıl sonra bulduğum aileme. Aile olarak paramparçaydik,bitmiş haldeydik.
Zaten böyle olmamız pekte tuhaf bir hal değildi.Acinin en büyük hâlini yaşıyorduk biz.Ama keşke şuan burada acilin kapısının önünde olmaktansa evimizde sohbet ediyor olmak isterdim.
Onlara,en çokta Yiğite şu 3-4 günde okadar alışmıştım ki onları böyle görmek çok zordu.
-YARIM SAAT SONRA-
Koskoca yarım saattir ne bir doktor nede bir hemşire çıkıyordu acilden.
Bu durum bütün aile üyelerini sinirlendiriyordu.Çıkan hemşirelere sorduğumuz sorular yansıtsz olarak geri dönüyordu.
Çıkanlar bile sadece kan torbaları alıp acile geri dönüyorlardı.Çok kan kaybetmişti benim ikizim.
Omzuna dokunan ellerle kafamı derin düşüncelerden ayırıp dokunan kişiye baktım.
Babamdı "Kızım saat çok geç oldu istersen eve git dinlen yarın sabah yine gelirsin" demesiyle hızla kafamı olumsuz yönde salladım.
"Hayır tabikide gitmeyeceğim eve gitsem de evde beni uyku tutmaz ki" dememle bana babamın sarılması bir oldu.
Uzun bir sarılmadan sonra babam benden ayrılıp annemle benim için büfeye gidiceğni söyliyerek buradan ayrıldı.
O sert hastane koltuğunda uyuya kalmıştım.Kafami kaldırıp etrafa bakınca herşeyin aynı oldugnu gördüm.
Annem yine ağlıyor,Babam onu tesseli ediyor,Ekin ve Barkın abim uykuya dalmiş,Ateş ile Toprak Sinirle etrafta geziniyor,Kaan ise herzamanki gibi sesizce koltuklarda düşüncelere dalmıştı.
Hâla Yiğit çıkmamıştı.Elimden hiçbirsey gelmiyordu keşke,keşke onun yerinde ben olsaydimda o olmasaydı.
Herkez bı anda ayaklaninca bende kafamı kaldırdım.
Doktor çıkmıştı,sonunda doktor çıkmıştı.Ve ben o an anladım ki o mizrakin acısı bir anda hafiflemişti.
Selamm
Nasılsınız;)
Ben bu bölümden sonra pek iyi değilim açıkçası.
Bu bölümü çok zor yazdım bilmem kaç kere silip tekrar yazdım bilmiyorum.
Evet daha aileye alişmadan ne bu kaos merakı diyebilirsiniz ama bu kaos onlar daha çok birbirine bagliyacagini düşünüyorum.
Geçen hafta bâzı sorunlar nedeniyle bölüm gelmedi kusura bakmayın❤️
