De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 2

~5 JAAR LATER~

Angie POV

"Nee Sophie, we zijn er nog niet" antwoord ik voor de zoveelste keer. Ik kijk naar buiten. Er is zoveel veranderd zins ik hier voor de laatste keer was. De laatste keer was verschrikkelijk. Het veranderde alles. Na een paar maanden begonnen Herman en Violetta me te zoeken. Ik heb mijn naam veranderd... Mijn haar kleur... En zelfs mijn ogen. Al vanaf die dag draag ik kleurenlenzen... Mijn nieuwe naam is Clara Alonso... Ik vond Clara altijd al een mooie naam. "Maaaaammmm ik moet naar de wc" ik kijk richting Tomas en zucht. "We zijn er echt bijna..." Sophie knijpt in mijn hand en Tomas kijkt ongeduldig naar buiten. Ze zijn alles wat ik heb en ze zijn me vreselijk dierbaar... Ze zijn een tweeling en ze zijn... Van Herman... Ik bijt op mijn lip en zucht. Dan stopt de taxi. We stappen uit en pakken onze koffers. We lopen het appartement in dat ik heb gehuurd en zetten onze koffers neer. "Waar is de wc!?" Vraagt Tomas als of zijn leven er vanaf hangt. Ik wijs naar een deur en hij verdwijnt de badkamer in.

Ik lach en dan beginnen Sophie en ik onze spullen uit te pakken. "Zullen we zo naar buiten gaan en iets leuks gaan doen?" Vraagt ze. Ik knik en dan komt Tomas de wc uit lopen. "Je gulp staat open" zegt Sophie en ze begint te grinniken. Tomas doet zijn gulp docht en begint vervolgens ook te lachen. Ik doe al snel mee.

Als we naar buiten lopen lopen we naar een ijskraam. We kopen ijs en gaan daarna op een bankje zitten. "Mogen we zo naar die speeltuin?" Vraagt Tomas terwijl hij wijst. Ik knik en als ze hun ijsje op heb en rennen ze er heen. Ik kijk ze glimlachend na en begin wat te dagdromen... Dan op eens staat mijn hart stil. Pablo! Ik sta op en loop naar hem toe. Ik omhelst hem als een gek en kijk hem glimlachend aan. "Sorry, maar wie bent u?" Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan! Hoe dom kon ik zijn ik ben Angie niet maar Clara...

"Sorry ik dacht u iemand anders was..." Hij lacht "dat maakt niet uit... Dat heb ik ook heel vaak hoor!" We kletsen een poosje en ik lach... Dan op eens komt Sophie naar me toe rennen. "Mama?" Zegt ze terwijl ze aan mijn jurkje trekt. "Ja?" Pablo kijkt naar Sophie en glimlacht. "Tomas is weg!"

😁😁😁