De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 13

Angie POV

Beste Angie,

Na vijf jaar weet ik eindelijk dat je er nog bent... Het is allemaal zo vreemd. Ik snap het totaal als je nu een ander leven hebt. Een ander gezin, maar ik hoop dat je gelukkig bent. Dat is het enige war ik van je wil weten, want het spijt me dat ik in eens zo op duik. Maar het zou fijn zijn als je nog eens langs kwam. Violetta heeft het lang zonder je moeten doen maar ze is volwassen geworden en woont samen met Leon. Ik hoop dat ik je ooit nog zal zien....

Liefs Herman....

Er rollen tranen over mijn wang en dan begin ik een mail terug te schrijven.

Lieve Herman,

Met mij gaat het goed. De laatste tijd is erg ingewikkeld bij mij. Er gebeuren zo veel dingen en ik begin weer met liegen. Maar boven al ben ik gelukkig. Ik wil dat je weet dat ik dichter bij ben dan je denkt... En misschien kom ik nog wel eens op bezoek.

Doe de groetjes aan Vio!
Xxx

Ik sluit mijn laptop en veeg mijn tranen weg. Ik had hier nooit aan mogen beginnen... Ik loop naar beneden "Herman kan ik je even spreken in mijn kantoor?" Hij knikt en dan lopen we er heen. "Her spijt me Herman... Maar ik kan zo niet verder... We kunnen niet samen zijn" hij heeft tranen in zijn ogen "maar waarom niet?" Ik draai me on en hij trekt me terug en kijkt me diep in mijn ogen aan. "ik moet terug naar Madrid..." Hij zucht. "Waarom?" Ik schud met mijn hoofd en maak me los uit zijn greep. "Het spijt me..." Ik loop zijn kantoor uit en neem de kinderen mee naar boven "we gaan naar huis..." Ze kijken verbaasd. "Maar dit is toch ons huis?" Ik glimlach door mijn tranen heen en schud nee. "we gaan terug naar Spanje pak je spullen bij elkaar" ze knikken en beginnen uit alle hoeken en gaten hun spullen te pakken. Ik loop naar de kamer van Herman en pak mijn spullen. Als alles in mijn koffer zit loop ik naar de kamer van de kleintjes. "Zijn jullie klaar?" Ze knikken en trekken hun koffer mee naar beneden.

Herman staat beneden met zijn armen over elkaar en kijkt me doordringend aan. "Bedankt voor alles..." Hij knikt en zonder een woord te zeggen loopt hij zijn kantoor weer in. "We zijn weer met z'n drieën..." Zeg ik tegen Tomas en Sophie en dan lopen we naar buiten...