De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 3

Angie POV

Ik kijk richting de speeltuin en krijg zowat een hartverzakking "waar zag je hem voor het laatst?" Vraag ik in paniek. "Bij de glijbaan" zegt ze. "Het spijt me Pablo maar ik moet mijn zoontje nu echt gaan zoeken..." Pablo kijkt verbaasd "ik help wel... Maar..." Hij is even stil "hoe heet hij?" "Tomas..." Hij knikt en dan beginnen we te roepen. "Sophie je moet nu heel goed bij mama blijven en helpen Tomas te zoeken" ze knikt en kijkt om zich heen. "Als jij nou die kant op loopt van het park en ik die kant... Kom daarna terug bij het bankje... Anders gaat het niet werken..." Zegt Pablo en ik knik.

Ik ren de ene richting in met Sophie aan mijn hand. "TOOOMAAAS!?" Geen reactie... Ik voel de tranen achter mij. Ogen prikken.. Misschien is er iets gebeurd of is hij meegenomen... Of misschien wel nog erger... "TOOMAAS!" Roept Sophie dit keer. We lopen verder. Maar hij is nergens te bekennen. Langzaam rollen er een paar tranen langs mijn wangen... We lopen langzaam terug naar het bankje. Dan zie ik Pablo staan met een paar mensen. Ik loop in zijn richting en kijk op als ik zie wie het zijn. Violetta! Er borrelen verschillende emoties bij me op... Ik heb haar zo gemist... Maar ik ben ook kwaad en verdrietig... "Dit zijn wat vrienden van me... Ze helpen zoeken... Als je dochter ondertussen hier blijft bij Herman kunnen wij zoeken" ik knik. Wacht wat? Herman!?

Dan komt Herman naar voren lopen hij glimlacht en ik glimlach terug. Sophie pakt de hand van Sophie en ik laat haar andere hand langzaam los... "Het komt wel goed..." Zegt Camilla. Ik glimlach maar voel me verdrietig te gelijkertijd. Ik heb ze zo gemist en wil ze omhelzen en kletsen. Maar ik ben ook boos... En Tomas is weg en... Het wordt me allemaal net iets te veel. Waarom wilde ik ook al weer terug gaan? Geen idee...

We splitsen ons op en beginnen te zoeken maar na een uur heb en we hem nog niet...