De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 11

Clara POV

"Laten we eerst aan Herman gaan vragen of hij ook koekjes wilt bakken want het is zijn huis..." De kinderen knikken en ik tik ze aan op hun neus waardoor ze moeten lachen. Dan loop ik de keuken uit naar Herman. "Is het gelukt? de kinderen vragen of we koekjes willen bakken" hij lacht en staat op. "Laten we dat dan maar gaan doen..." We lopen naar keuken en pakken de spullen voor de koekjes.

"Mama, Tomas smeert bloem op mijn gezicht" zegt Sophie. Ik draai me om en zie dat ze helemaal onder zit. Ik pak wat bloem en smeer het op de neus van Tomas. Sophie begin te lachen en dan doet ze wat bloem op mijn gezicht. "Nu alleen Herman nog!" Tomas wijst naar Herman en hij kijkt bang. Tomas en Sophie moeten lachen en lopen dan naar hem toe. Herman die rent weg en Tomas en Sophie rennen hem achter na. Ik pak ook wat bloem en maak een sprintje.

We rennen nu met z'n drieën achter Herman aan. "Pak hem mama! Jij kan snel rennen!" Ik lach en ren nog wat harder. Al rennen we natuurlijk niet super snel voor de kleintjes... Herman rent de tuin in en struikelt dan. Ik val ook en kom op hem terecht. Ik begin direct te lachen en smeer z'n gezicht in bol met bloem. "Yheeejjj! Mama wint!" Roept Tomas en springt in de lucht. Ik kijk diep in Hermans ogen en voel me wegsmelten... Zijn lippen zijn zo dicht bij.... Ik sta op en veeg mijn kleren af. Sophie en Tomas rennen weer naar binnen. En Herman en ik ook.

Als de koekjes klaar zijn versieren we ze. "Was het nou nog gelukt met het mailtje?" Hij haalt zijn schouders op. "Soort van..." Zegt hij mysterieus... Dan komt hij dicht bij me zitten en fluistert in mijn oor. "Wil je vanavond met me uit eten?" Ik bloos en knik. "Een date dus?" Zeg ik zachtjes. Hij knikt en ik glimlach.

Wat moet ik aantrekken!? Ik kijk in mijn kledingkast en pak tenslotte een roze jurkje. Ik loop naar de badkamer en doe wat make-up op. Daarna loop ik naar beneden. Herman pakt mijn hand vast. "je ziet er super mooi uit" ik glimlach en bloos. Olga komt de keuken uitlopen. "Wat zien jullie er mooi uit!!" Roept ze. Ik glimlach "weet je zeker dat het lukt met de kleintjes Olga?" Olga knikt "maak je geen zorgen..." Dan lopen we naar buiten en stappen we de auto in. "Waar gaan we heen?" Vraag ik. "Dat is een verassing" "ik hou niet van verassingen" hij lacht. Dan parkeert hij de auto en stappen we uit. "Een Italiaans restaurant!" Zeg ik blij. Hij knikt en dan lopen we hand in hand naar binnen. Het voelt vreemd maar toch voelt het vertrouwt. We gaan zitten en bestellen wat te drinken. "dus..." We lachen. "Clara... Het klinkt misschien heel vreemd maar ik voel me heel erg fijn bij jou..." Ik glimlach "ik ook bij jou..." Tijdens het eten is het heel gezellig... We kletsen en hebben het over van alles en nog wat

"Zullen we nog even door het park lopen?" Vraagt Herman als we het restaurant uit lopen, ik knik en dan wandelen we er heen. We lopen hand in hand langs het meer en gaan dan op een bankje zitten. Her is een poos stil en we kijken naar de sterren. Het is geen ongemakkelijke stilte maar een fijne rustgevende stilte... Ik leun met mijn hoofd tegen de schouder van Herman. "Ik heb nog iets voor je..." Hij pakt een doosje uit zijn zak e ik maak het open. Dan valt mijn mond open...