De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 5

Clara POV (vanaf nu Clara als ik het niet vergeet!)

"jullie moeten beloven dat jullie heel rustig blijven" Sophie en Tomas knikken tegelijkertijd maar ik weet nu al dat ze niet gaan luisteren. Ik loop de studio in en bots tegen Pablo op. "Hee Pablo! Ik ben er!" Hij glimlacht "het spijt me maar ik moest Tomas en Sophie meenemen... Ik kom oorspronkelijk uit Spanje en we zijn hier pas net dus ik heb geen oppas... Hij knikt begrijpend. "Kom maar mee ik heb een lokaal daar gaan we wel even heen" ik knik en volg hem. Ik kijk de studio rond en glimlach. Er is nog veel het zelfde maar er is ook veel veranderd. "Mag ik iets vragen?" Pablo kijkt me aan en ik knik "hoe wist je mijn naam?" En daar sta ik dan met mijn mond vol tanden... De waarheid zal toch een keer uitkomen... Ik zucht "ik eh..." Sophie onderbreekt me. "Mijn mama weet heel veel dingen die andere mensen niet weten!" Zegt ze stoer. Ik moet er van lachen. Op eens komt Alberto binnen en omhelst me. "Ze is misschien wel helderziend!" Zegt hij terwijl hij zijn papieren in de lucht gooit. "Een soort van..." Zeg ik dan.. Tja wat moet ik anders zeggen? Ik zal mebheus nog wel een aantal keer verspreken. "maar wat moet ik doen voor de show?" Vraag ik.

"De leerlingen helpen... Liedjes schrijven de organisatie, we zijn erg blij dat je wilt helpen. We hadden echt hulp nodig, bedankt!" Ik glimlach en dan lopen ze het lokaal uit. "Ben je echt helderziend mama?" Vraagt Tomas. "Een klein beetje" zeg ik en dan ga ik achter de piano zitten. "Wil je alsjeblieft dat ene mooie liedje spelen?" Vraagt Sophie. "Welk liedje?" "Die ene die je zelf hebt gemaakt mama" ik lach. En begin dan algo se enchiende te spelen en zingen. Tomas en Sophie zingen ook mee. Als we klaar zijn klapt er iemand in zijn handen. Ik kijk op en zie Herman staan. "Dat liedje..." Hij heeft tranen in zijn ogen. "Gaat het wel?" Vraag ik. Hij knik en vergt zijn tranen weg. Tomas en Sophie spelen met een gitaar terwijl ik bij Herman sta. "Dat liedje..." Zegt hij nog een keer. "Dat heeft een heel belangrijk persoon geschreven" ik trek mijn wenkbrauwen op. "Wie dan?" Hij zucht. "Dat is een lang verhaal en alweer heel lang geleden" nu zucht ik. "wil je me het een keer vertellen?" Hij lacht. "Kom je vanavond anders bij me eten? Neem je kinderen maar gewoon mee die kunnen gezellig spelen" ik lach en knik. We spreken de tijden af en daarna gaat hij weer weg...

Sorry dat ik biet ge-update had maar m'n zusje is jarig en geeft een heel groot feestje met allemaal opholgeslagen meisjes😂😂😂