De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 6

Clara POV

Had ik nu een date met Herman? Ik weet het allemaal niet meer... "Trekken jullie iets moois aan?" Ik kijk naar Tomas en Sophie die in hun koffers lopen te rommelen. Ik lach en help ze dan met een outfit. Daarna loop ik zelf naar mijn kledingkast en pak een roze jurkje met bloemen.

Als we er zijn bel ik aan. Olga doet open en ik glimlach. "U bent vast Clara?" Ik knik en dan lopen we naar binnen. Er is veel veranderd. Maar de piano staat nog altijd op de zelfde plek. "Mamie! Een piano! Mogen we spelen?" Ik bijt op mijn lip en kijk om me heen. "Heel even dan tot dat Herman er is. Ze lopen naar de piano toe en Tomas begint en mi mundo te spelen Sophie en ik zingen mee terwijl Tomas razend snel met zijn vingers over de toetsen gaat. Op eens begint er nog een stem mee te zingen. Ik draai me om en zie dan dat Herman bij ons staat. Ik glimlach en dan stopt Tomas met piano spelen. We klappen in onze handen. "Je bent echt heel erg goed in piano spelen zeg!" Zegt Herman en Tomas glimlacht verlegen. "Zullen we aan tafel?" We knikken en lopen met Herman mee naar de tafel en gaan zitten.

"Uit welk deel van Spanje kom je precies?" Vraagt Herman als we klaar zijn met eten. "We komen uit Madrid" hij knikt. "Zullen we op de bank zitten?" Dit keer knik ik. De kinderen zitten op de grond en kletsen wat en spelen met hun auto's en poppen. "Maar wilde je me je lange verhaal nog vertellen?" Vraag ik. Herman zucht. "Nou... Ongeveer vijf jaar geleden was ik getrouwd met een vrouw genaamd Angie..." Ik slik... "We waren echt heel erg gelukkig maar toen kwam mijn dochter, Violetta binnen en vertelde dat ze vreemd ging met haar vriend. Ze had een filmpje en alles leek zo echt. Ik heb haar weggestuurd. En daarna heb ik haar nooit meer terug gezien..." Hij zucht. "Wat vervelend..." Zeg ik medelevend. "Maar het ergste van alles was dat alles helemaal niet waar was. Esmeralda, mijn ex had Violetta gedwongen om het te zeggen zodat we uit elkaar gingen. Dat was dus gelukt. In de maanden daarna heb en we Angie geprobeerd te zoeken maar het leek alsof ze van de aardbodem verdwenen was. En toen ik haar spullen ging opruimen... Vond ik een zwangerschapstest... Ze was zwanger toen ze vertrok. Ik weet niet of ze het kindje heeft gehouden of..." Hij stopt met zijn verhaal en ik voel een brok in mijn keel. Was dit wat er echt gebeurd was? Er rollen een paar tranen langs de wangen van Herman. Ik veeg ze weg en glimlach. "Het komt allemaal wel goed..." Hij schud nee. "Het is vijf jaar geleden... We heb en de hoop al opgegeven misschien is ze wel.... Dood en..." Ik onderbreek hem. "Je moet nooit je hoop opgeven... Nooit..."