De ruzie die alles veranderende...

Hoofdstuk 17

Angie POV

Mijn ogen staan nu vol met tranen "het spijt me zo Herman... Op de dag dat ik het wilde vertellen kwam Violetta binnen en gebeurde dit alles. En pas toen ik Clara was hoorde ik het van Esmeralda! Het spijt me allemaal zo!" Herman vergt mijn tranen weg. "Angie... Ik hou van je... Ik ben zo blij dat ik je terug heb. Dat is het belangrijkste... Ik ben niet boos... Ik ben alleen maar blij..." Ik glimlach en omhels hem. "En ik ben nog blijer! Ik geef hem een snelle kus op zijn mond. "Sophie, Tomas? Ik moet jullie iets vertellen komen jullie even?"

We gaan op de bank zitten en dan is het stil... "Het is allemaal een beetje vreemd maar ik heeft geen Clara... Maar Angie..." Ze kijken elkaar verbaasd aan. "Waarom heette je Clara?" "Dat is niet belangrijk". Ze knikken "oke dan. Ik vind Angie mooier" ik lach. "En.... Herman is jullie vader" tegelijkertijd schieten hun blikken naar Herman "ECHT!?" Roepen ze tegelijk. Ik knik en dan omhelzen ze Herman. "ik wil de altijd al een papa!"

~week later~

"Ben je er klaar voor?" Herman kijkt me aan met een glimlach. De sleutel zit in het slot en hij draait de deur open. We zijn terug in Buenos Aires... Mijn echte huis... De verf is uit mijn haar... Mijn ogen zijn weer normaal... Ik ben weer Angie... Herman opent de deur en dan zie ik Roberto, Olga, Violetta en Leon baast elkaar staan. Olga heeft haar handen voor haar mond en over Violetta's wangen rollen tranen. "Angie! Het spijt me allemaal zo! Dit had nooit mogen gebeuren! Het was niet mijn bedoeling! Vergeef het me alsjeblieft!" Ik omhels haar en lach "op jou kan ik niet boos zijn" ze glimlacht en kijkt me met betraande ogen aan. "Ik ben blij dat je terug bent" ik lach en omhelst haar nog een keer. "Ik ook" Herman komt er ook bij staan en omhelst ons ook. De rest ook. "Ik hou van je" fluistert Herman in mijn oor. Ik geeft hem een kus oo zijn lippen

"Ik ook van jou"

EEEEEENDDDD