Unutlan Canlar & Yeni Hayatlar

4

Mezar taşındaki yazıya baktım içim burkuldu yeniden. Göz yaşlarım sel olmuştu bile.

"Ah sevgilim çok özlüyorum seni sesini gülüşünü ay tanem deyişini çok özlüyorum güneşimin parcası"

"Dün sana son kez yazıp sözünü tutmak için numaranı tekrar kaydetmiştim ama son rakamı yanlış yazmışım sevgilim intihar edecek birine yazmışım tam ipe çıkmışken hemde"

"Sence yazayım mı ona? Yardım edeyim mi? İntihar etmesin değil mi. En iyi sen bilirsin sevgilim benim ne çektiğimi. Sözünü nasıl tutacağım sana bu kadar aşık iken aşk kelimesini sende tatmış iken en zor anımda yanımda sen yoksan kimse olmasın demiş iken"

"Ah sevgilim sevmeyeyim seni ne olur sana verdiğim sözü tutacağım söz veriyorum"

Son sözlerimi söyleyip mezarına en sevdiği çiçekleri ekleyip oradan ayrıldım. Okula gitmeliydim buna mecburdum ne kadar kötü olsamda.

Kulağımdaki kulaklıktan çalan şarkıya bir türlü odaklanamamıştım. En sevmediğim şey. Ama ne olursa olsun beni dışarıdaki seslerden bir tek o koruyordu galiba ona çok şey borçluydum. Dediklerimin saçmalığını bir kenera bırakıp asıl düşündüğüm şeye geri döndüm.

Yaralı... Yara almış kişi... İşte aklımda dönen tek isim bir kaç dakikadır buydu. Ben 4 senedir ruh gibi olan kişi hata sevgilim olmasaydı o 4 yıldan 2 yıl önce ailemi kaybettiğim o olaydan sonra ruhtan da beter olan ben birinin intihar ipinden vaz geçmesi için çabalamıştım. Daha hayatımı düzene sokamazken başkasının hayatını düzene sokmak için bir adım atmış hata devamını getirmeye karar vermiştim.

Otobüsün okulum olduğu durağa gelmesiyle indim. Ruh gibiyim neden okula gidiyorum çalışabilecek miyim? Evet bu soruları her gün kendime soruyorum. Ama ne yapabilirim bu hayatta tek başımayım ve restorantlarda çalışıp kazandığım para kiramı bile ödeyemiyor. Sevgilimden bana kalan tek şey sınırının kaç tl olduğunu dahi bilmediğim bir banka hesabıydı. Anca bununla idare ediyordum zaten.

Ben Eflin Mina Bursalı. Kısaca kendimi tanıtmam gerekirse ruh gibi bir kız olmadan önce neşeli sosyal ve girdiği yerin enerjisi olabilen bir kızdım ama son 6 yıl beni bitirmişti. Avukat olmak istiyorum başta hakimdi bu isteğim ama ileride değişmişti. Ama bu da değişebilir bilmiyorum. Kısaca hukuk son sınıf öğrencisiyim.

Giydiğim siyah kapşonlu sweatimi küt siyah saçlarımın üzerine çektim. O an bile aklıma o gelmişti. Ölümünün üzerine saçlarımı küt kesmiştim oysaki onun en sevdiği şeyim up uzun siyah saçlarımdı.

Kafamı hızla iki yana sallayıp. Kulağımdaki şarkıya daldım. Şarkılar bile sevinci kaybetmişti oysaki ne de nefret ederdim hüzün dolu notalardan. Artık tek nefes alma deliğim olmuştu.

İşte hiç bir şey planlandığı gibi olmuyordu.

Aklımdaki düşünceleri gerçekten artık bir kenera itip vardığım sınıfımın kapısından içeri girdim. İçerisi her zamanki gibi boştu erken gelirdim biraz sakin kafayla dinlenebilmek için. Kafamı sıraya gömmüştüm ki içeri birileri gelmeye başladı.

"Ayza ya duydun mu kaanın sevgilisi şu kızmış"

"Aa kimden duydun"

"Yok muydu hani mert şu kıvırcık liseden"

"Eee"

"Heh işte geçen mahallede onla karşılaştık. Bizim buraya taşınmış. O kız da oradaydı yanımızdan geçerken selamlaştılar. O kimdi diyince işte kaanın sevgilisi dedi"

İçeri gelen kızların konuşmasını başta takmasam da o kız diye bahsettiklerinin ben olduğumu anlamam çok uzun sürmemişti. Mert mi? Doğru ya ondan hiç bahsetmedim. Mert yanımda olabilmek için kendini çatlatan fark ettirmediğini sansa da her anımdan arkamda olan kişi. Arkadaşım. Tabi ben izin vermiyordum çünkü o çok eğlenceli bir tipti ve bu ruh halinde onu da kendimi de üzmek istemiyordum. Kim olduğuna gelirsek. Kanın sevgilimin en yakın dostu sırdaşı kardeşi sırtını yasladığı tek kişiydi. E böyle olunca beni bu halden çıkarmak ve mutlu olmamı istiyordu. Aslında kaanın ilk öldüğü sene birbirimizin en iyi destekçisi olmuştuk çünkü ne o ne ben ondan kopamamıştı. Doğrusu ben hala kopamadım ama. Sonraki sene ise ben girdiğim bu ruh hali sebebiyle merti de kendimden uzaklaştırmış ve tamamen içime kapanmıştım. Sonuç ise mertin bizim apartmana taşınmasıyla son bulmuştu.