Lavinia

Hayatımın değişim noktası

Umarım beğenirsiniz:))) Seviliyorsunuzzz❤️ İyi okumalar❤️

"Yeter artık.Bıktım anladınız mı?!B-I-K-T-I-M.
Sizin istekleriniz,sizin kararlarınız,sizin adınız. Ben neyim kukla mı ? Önce burada üniversiteye gireceksin dediniz sonra senin gibi biri üniversitede okuyamaz hatta hatta iş bile kuramaz dediniz ve evlendirmek istediniz. Şimdi de paraya ihtiyacınız olduğu için beni başka birine satıyorsunuz. Ben neyim anne sizin için?! Ne?! Bir eşya mı?! Bir kukla mı?! Sen baba canından çok sevdiğin kızınım guya şimdi neden böyle söylüyorsun?! Ben her zaman sizin başınızı uca tuttum.! Ben her zaman sizin zor zamanlarınızda anlayışlı oldum.! Ne değiştide siz böyle oldunuz. Ne değiştide size güvenimi yok ediyorsunuz.! Cevap verin!!" Kontrolden çıkmış artık kriz geçirir gibi bağırıyordum. Tam 16 yıl. Tek güvendiğim,sevdiğim,beni hiçbir zaman zorda bırakmaz dediğim insanlar şimdi beni birilerine satıyor hemde para için. Kaç kere kavga ettik ama sonunda hep mutlu olduk şimdi ne deyişti?!

"Bağırma artık seni kötü birine vermiyor-" babamın anlamsızca konuştuğu cümleği kesip "satmak! Beni vermiyorsunuz satıyorsunuz!" Diye bağırdım. "Onlar kötü biri değiller ve sana zarar vermeyecekler. Bu kadar tepki vermeni anlamıyorum " "Sen beni ne zaman anldın ANNE!" Babam bıkmış halde "Sana ne desek dinlemeyeceksin. Git hazırlan 1 saatin var. Gelip alacaklar seni" dediğinde nefret dolu bakışlarımı ikisinin üzerinde gezdirip odama gitti. Valizlerden birini açıp yatağın üzerine koydum. Bu kadar çok gitmemi istiyorlarsa bende kalmayacaktım. Onlara yalvarmayacaktım. Belkide gittiğim yerde bana kötü davranırlardı,kötü şeyler yaparlardı ama hiç biri umurumda değildi. Gittiğim gün kendimi odaya kilitlerdim. Yada öldürürdüm. Açık olan büyük valize önce hayatımda en çok sevdiğim şeyi yani kitaplarımı koydum.

Kitaplarım. Benim gizli dünyam. Hayallerim. Huzuru bulduğum tek yer. Hep kütüphanem olmasını istedim ama tabii ki olmadı. Annem hep söylenirdi zaten okuduğum kitaplar psikolojimi bozuyormuş da , derslerime yoğunlaşamıyormuşum da,işte bilmem ne kadar sorun sıralıyordu. Ama ben kitap okuduğumda hep huzur hissediyordum. Kafamda bin bir türlü hayaller kuruyordum. Yeni bir kitap alınca o kadar mutlu oluyordum ki, sanki bana dünyanın en güzel hediyyesi gibi geliyordu. Ve tabii ki kitap alışverişine gitmek gibi güzel bişey olamazdı, benim için. Ve defter tutkumda vardı tabii. Güzel defter ve ya kalem gördüm mü kullanmasam bile hemen alırdım. Düzenli bir şekilde hepsini valize yerleştirdim. Çekmeceye uzanıp açtım ve içinden günlüklerimi alıp onlarıda valize yerleştirdim. Gerekli olacak herşeyimi topladım. Kapının çalmasıyla odamın kapısını açıp çıktım. Babamdan büyük olan adam 50'li yaşlarındaydı neredeyse. Saçları ağarmıştı. Bana bakıyordu. Gözleri ışıldıyor gibiydi. Sevgi dolu. "Büyümüş ve güzelleşmişsin" dedikleriyle afallamıştım. Babam boğazını temizleyip "Masal hazır" dedi. Adam yanındaki adama işaret verince adam gelip bavulumu aldı.

Siyah büyük bir arabaya binmiştik. Adam sürekli bana bakıyor ve gözleri parlıyor gibiydi. Sevgiyle bakıyordu. neden böyleydi acaba? Kafam çok karışık. Ne olduğunu çözemiyorum. Araba durunca kafamdaki soru balonlarıda patladı. Büyük beyaz bir villanın önünde durmuştuk. Ağzım açık villaya bakıyordum. Kapımın açılmasıyla kendime gelip arabadan indim. Adam beni kolunun altına alıp eve doğru yürütdü. Eve girdiğimiz an neşeli bir sesle "Evine hoşgeldin kızım" dedi. Siyah beyaz giyinmiş 2 kadın gelip bizi selamladı ve ardından ceketimi alıp askıya astı. Şaşkın bakışlarımla adama bakıyordum. Sonunda beni fark edip bana dönmüştü yüzünü. Gülümseyip "Odanı senin seveceyin tarzda yapmaya çalıştım ama ne kadar başarılı olduğumu bilmiyorum. Hadi gel gidip bakalım" dediğinde hala ağzım açık adama bakıyordum. Önden yürümeye başladığında "Neden bunları yapıyorsunuz? Ya da neden böyle davranıyorsunuz ? " Diye sordum. Adam bana dönüp sıcak gülümsemesini yüzüne yerleştirdi "Çünkü sen benim kızımsın "deyip yoluna devam etti. Söylediklerini hala anlayamıyordum. Tamam yani beni evlatlık gibi de götürmüş ola bilirdi ama böyle davranması çok fazlaydı. Ben sevgiyle büyümüştüm ama bu kadar sevgiyle değil.