Lavinia

Baba!

Keyifli okumalar güzellerim❤️

Gözlerimi hafifçe araladım. Karanlık... Yatakta doğrulup kısık gözlerimle etrafı inceledim. Aklıma sızan düşüncelerle irkildim.
-"Baba!" Diye bağırdım.
Ses yoktu...
Rüyaydı değil mi? Kötü bir rüya. Kabus. Lütfen ,lütfen ,lütfen.
İçimden yalvarırken ayaklarımı yataktan sarkıtıp soğuk zemine koydum. Soğuktan dolayı ürpermiştim, ama umrumda değildi.

Karanlık odada kapıyı ararken bir daha var gücümle bağırdım.
-"Baba!"
Karşı taraftan kapı açıldı ve ışık usulca içeri sızdı.
Büyük siyah bir gölge bana doğru geliyordu. Korkup bir kaç adım geriledim. Gölge biraz daha ilerledi ve odanın ortasında durdu. Arkasına sakladığı ellerini öne doğru uzattı. Kanla kaplı beyaz gömlek.
-"Baban öldü,küçük kız"
-"HAYIR!" Diye bağırdım.

Gerçeklerle sarsılırken yere çöktüm. Kafamı ellerim arasına alıp konuşmaya başladım.

-"Baba,gitme. Baba gitme. Baba!"

-"Baba!"
Birinin beni sertçe sarstığını hiss ettim. Titredim... Gözlerim anında açıldı.
-"Baba"

-"Şşş. Geçti... Geçti güzelim... Kabustu..."

Beni sıkıca saran kolların arasında zor bulduğum sesimle pürüzlü bir şekilde konuştum.

-"Kabus değil... Gerçek..." Dedim zorlukla.

Üstüme çöken ağırlıkla gözlerim doldu.
Gerçekleri söylemek, en zoru kabullenmek... İnsanı acı içinde kavuruyor, yavaş bir şekilde yok ediyordu.
Nasıl dayanacaktım ki ben buna?
Hayatta ki tek varlığımdı. Tek güvendiğim adam. Kollarındayken sevgiye,şefkati hiss ettiğim tek adam şimdi yoktu. Beni bu zalim,kapkaranlık dünyada yalnız bırakıp gitmişti.

Canım yanıyordu. Beni sıkıca saran kollar gevşemişti. Beni yavaşça kendinden uzaklaştırdı.

Koyu kahve bir çift tanıdık göz bana bakıyordu.

Gözlerinde acı vardı.
Bana acıyordu.
Karan...
Beni getirdiği yer,burası neresiydi?
Benim burada ne işim vardı ki!
Babama gitmeliyim, o bensiz kalamaz ki.

Kalkmak için bir hamle yaptım, ama beni kolumdan tutup geri oturttu. Öfkeli gözlerle ona baktım. Sinirli çıkan sesimle
-"Babamı istiyorum!" Diye tısladım.
-" Olmaz!"
Hiç bir duygu barındırmayan sesiyle söylemişti. Sinirim tavan yapmıştı.
-"Sen kimsin ki!!!" Dedim nefretle.

Ne kadar acı çektiğimi bile bile gelip bana emir veriyor ve benim ona uymamı bekliyordu.
Oldu canım, başka!

Öfkem daha da kabarıyordu. Kalkmak için bir kere daha hamle yaptım. Beni sertçe kolumdan tutup yerime geri oturttu. Oldukça sinirli çıkan sesiyle
-"Bu halde olmaz dedim!" Dedi sert ve duygusuzca.
Ayağa kalkıp odanın çıkışına doğru ilerledi.
Kapı kapandı ve kilit sesi odadaki sessizliği bozdu.

Gözlerim dolarken,yaşadıklarıma inanamıyordum. Nasıl böyle gaddar ola bilirdi hâlâ inanamıyordum.

Hızla yataktan kalktım ve kapıya doğru koştum. Kapı kulpunu zorladım. Ardından kapıyı yumruklamaya başladım.
-"Aç kapıyı!"
-"Karan beni duyuyorsun biliyorum,aç şu lanet kapıyı!"
-"Aç kapıyı. AÇ!"

Kapı açılmadıkça ben deliye dönüyordum.
-"Aç kapıyı lanet olası. AÇ! AÇ! AÇ!"

Artık pes edip yere çökmüştüm. Hıçkırıklarımın arasından kısık kısık çıkan sesimle
-"Babamı istiyorum" diye fısıldadım.
Karanlık odayı bir daha taradım.