Lavinia

Kavga

Adam iyice bize yaklaştı. Karan artık kendini zor tutuyordu. Sanki yalnız olsalar adamı öldürecek derecede dövecekmiş gibi.

"Karaylı seni burada görmek ne güzel"deyip alaycı sırıtışını yüzüne yerleştirdi adam. Karan sakin kalmak için kendini zorluyordu. "Üzgünüm. Ben seni gördüğüme pek memnun olmadım. " dedi soğuk ses tonuyla.

"Geri döndüm Karaylı. Artık daha sık görüşeceğiz." Dedi adam. Ardından bana dönerek " Küçük hanım sizinle bir türlü tanışamadık. Ben Kenan Aktaş."

Çekinerek uzattığı ele karşılık vermek için elimi uzattım. Sert bir eli bileğimi kavrayıp geri çekti. Tedirgin bakışlarımı Karana diktim.

"Kenan Aktaş. Seni burada yeniden görmek ne güzel. " babamın sesiyle yeniden dikkatimi Kenan Aktaşa verdim.

"Sizide Renan bey" deyip babamı samimi bir şekilde selamlamıştı. Ama Vural amcaya bakışları hiçte iyi değildi. Acaba aralarında ne husumet vardı.

"Baban için üzgünüm evlat. Ama sana inanıyorum. Güçlü birisin eminim her şey eskisinden daha iyi olacak. " dedi babam. "Teşekkür ederim Renan bey. Bunları sizden duymak gerçekten mükemmel bir hiss" dedi Kenan samimi bir şekilde.

"Ah sizi tanıştırayım. Kızım Masal" dedi babam. Kenan uzattığım elimi nazik bir şekilde kavrayıp öpmüştü. Hafifçe gülümseyip elimi çektim. Karanın belimi kavrayan parmakları sertleşip tenime batarken yüzümü buruşturdum. Neydi bu şimdi.

"Biz şöyle geçelim. " deyip beni boş masalardan birine çekti. "Aranızda ne husumet var?" Diye sordum aceleyle. "Boşver. Kendi kafasında uydurduğu saçma senaryolar. " dedi Karan kestirip atarak. Omuz silkip etrafıma bakınmaya başladım.

Ah hayır şaka olmalı. Bunların burada ne işleri var ya. Karana dönüp "Başka bir yere geçebilir miyiz?" Dedim. Karan soran bakışlarla bana bakarken "Acil" dedim. Pes edip gözlerini devirdi "Tam-" -"Masal" duyduğum sesle yüzümü buruşturup "Artık çok geç " dedim ve nefesimi dışarı üfledim.

"Ne oluyor Masal? " dedi Karan. Tam ağzımı açıp cevap verecektim ki biri sözümü kesti.

"Masal seni burada görmeği beklemiyordum. Tatlım gerçek ailene verildiğini hatırlıyorum. Burada olmaman gerek. "

Aslının cırtlak sesi kulağıma dolarken yüzümü burışturdum. Beni ezmeye çalışıyor. Lanet olası. Karan soran bakışlarla bana bakıyordu. Ona herşeyi anlatmalıydım. Bunu aklımın bir köşesine not ettim.

"Aslı zaten gerçek ailemleyim. A dur bir daha tanışalım. Masal Karataş " deyip masadaki içkiden bir yudum aldım ve alaycı gülümsememi yüzüme taktım. Ugh çok acı.

Aslı şaşırmış bakışlarla bana bakıyordu. Ardından kendini toparlayıp "Tatlım ciddi olamazsın" deyip kahkaha attı. Umursamaz bakışlarımı ona diktim. Tam cevabını verecektim ki Karan benden önce davrandı.

"Gayet ciddi. İzninizle " deyip elini belime koydu ve dışarıya doğru ilerledik. Aslının yüzü düşmüştü.

İçimden sevinç çığlıkları atıyordum. Soğuk havanın tenime değmesiyle ürperdim. Karan bunu görmüş olacak ki ceketini çıkarıp bana verdi. Gülümseyip onunla beraber bahçedeki banklara doğru yürüdüm.

"Anlat bakalım" dediğinde. Bende aynısını ona söyledim "Anlat bakalım". Anlamazlıktan gelip "Neyi?" Diye sordu. Gözlerimi devirip "Kenan Aktaş " dedim. Yüz ifadesi anında değişmişti. Sinirli bakışlar yine eski yerlerini almıştılar.

İtiraz edeceğini tahmin edebiliyordum. Ondan önce davrandım. "Anlatmazsan anlatmam. Kısa ve net " dedim. Ne kadar inatçı olduğumu biliyordu. Nefesini dışarı üfleyip söze başladı.