Sena, anne ve babasının gizemli ölümünün arkasında ne olduğunu, kimin olduğunu bulmak için avukat olmuştur. Peşinden gittiği izler sonunda gizemli bir mafya liderine ulaşmıştır.
Kafasındaki tüm soruların cevabı bu gizemli adamdadır. Fakat bir gün ö...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aklımı kaçırmak üzereydim. Yanımdaki adam az önce Aren kılığındayken şimdi Aren'in kardeşi Arın olduğunu söylüyordu. Siyah saçları ve siyah gözleri Aren'in tam tersi gibiydi. "Şu lanet olası arabayı durdur!" Bu dediğimden sonra arabayı daha da hızlandırmıştı. Araba korkumu küçükken zar zorda olsa yenebilmiştim. Tekrar o günleri yaşamak istemiyordum. Takılı olan kemerimi sıkıca tutmaya başladım. Orman yoluna girdiğimizi görünce daha çok gerildim.
Bu adam ne yapmaya çalışıyordu?! Zaten bir ruh hastasıyla uğraşıyordum.
İç ses kendini unutmazsan sevinirim.
Arın arabayı ormanın içinde bir yerde durdurdu. Arabayı durdurması için elimden geleni yapmıştım ama beni dinlememişti! Hatta dediklerimin tam tersini yapmıştı. Arabadan hızlıca inerek kesik kesik nefesler almaya başladım. Midem bulanıyor başım dönüyordu. Arın'da arabadan inince yüzüne doğru "Ne yaptığını zannediyorsun!" diye bağırdım.
Arın karşıma gelip bana doğru birkaç adım attı. Bende ondan geriye birkaç adım attım. Fakat bu lanet olası adam hâlâ üsütme geliyordu. Sırtım bir ağaçla birleştiğinde korkuyla nefes alıp veriyordum. Gözleri gözlerime kilitlenmiş bir şekilde "Aren iyi seçim yapmış bakıyorum. Fakat üzgünüm. Yazık olacak. Ona bedelini ödeteceğimi söylemiştim," dedi.
"Kardeşinle ne derdin varsa git onunla çöz! Hem sen ne seçiminden bahsediyorsun?" Sanırım Arın benimle Aren'i sevgili zannedip, Aren'den -hangi konu hakkında olduğunu bilmediğim- intikamını almak istiyordu. İçimdeki bir ses otoparkta olan bir olayla ilgili olduğunu söylüyordu. Bu olaylar beni ilgilendirmiyordu.
"Aren'in sevgilisi değil misin? Seni onun evine girerken gördüm." Tam da tahmin ettiğim gibiydi. Gözlerimi devirerek "Tabiki de hayır! En azından biraz zeki olmanı beklerdim," dedim. Hem bu adam abisinin evini mi dikizliyordu?
Kendi kendine duymadığım birşeyler fısıldadıktan sonra tekrar bana döndü. Büyük ihtimal neden bu kadar beyinsiz olduğunu sorguluyordur. "Abinin evine giren her kızı sevgilisi mi zannediyorsun? Hem psikopat gibi abinin evini mi dikizliyorsun?" Ona küçümseyici bakışlar atmaya başladım. Bunu söylemeseydim içimde kalırdı.
Bu söylediğime kahkaha attı. Kaşlarımı sinirle çattım. Komik birşey mi söylemiştim? "Buraya kadar gelmişken seni bırakacağımı zannetme. Hem belki de psikopatımdır." Belki mi?
Kesinlikle!
Dediğine omuz silkerek "Beni bırakmanı kim söyledi? Ben kendim giderim. Ayrıca belki değil gerçekten psikopatın tekisin!" dedim. Kollarımı göğüsümde birleştirerek sırtımı ağaçtan çektim. Arın'dan birkaç adım uzaklaşıp orman yoluna baktım. Yolu bilmediğimi en sonunda fark edince yüzümü buruşturdum.
