mon chéri | harry styles

cinquante-cinq

çerez gibi kısa bi bölüm, malsef alex daha fazlasını çıkaramadı bu hafta :[

şu sıralar ilham, motivasyon, umut... bu tip şeylerin eksikliğini çekiyorum. bana destek olmak için tavsiyeniz varsa sahiden dinlerim. ayrıca yorum yapıp oy falan verip beni boostlamak isterseniz de çok iyi anlarım, sahiden iyi olur

-⤝♆*♆*♆⤞-

"Tamam..." dedi Odette, "Tamam, dediğin gibi olsun. Söyle eşyalarımı başka odaya taşısınlar. Yarın da bu iş bitsin. Fazla bile uzadı zaten... kim bilir ne zamandır aklındaydı bu."

Harold'ın kalbi korkuyla kasıldı. Sanki şimdi ne dediğinin farkına varabilmişti.

"Hayır..." dedi sessizce.

"Bebeğimi de kimseye vermem, tamam mı?" dedi kollarını karnına sararken Odette, "Sakın onu benden almaya kalkma! Ama çocuğunu babasız da bırakmayacaksın..." dedi parmağını tehditkarca sallarken, "Her hafta sık sık göreceksin onu! Fakat bir daha sakın benim gözüme gözükme, anladın mı? Senin yüzünü bile görmek istemiyorum... kokunu duymak, sesini işitmek... hiçbir şey! Senden hiçbir şey de istemiyorum! Ne beş kuruş para ne mülk... sakın ha! Sakın ha karşıma geçip bir dilenciye para verir gibi avcuma para sıkıştırmaya kalkma! Ve bir daha da sakın karşıma çıkma!"

Odette hızla odanın kapısına yöneldi. Daha fazla burada kalamazdı artık. Gücü olsa bu sarayda bile kalmazdı... fakat yoktu. Kahretsin ki eski Odette değildi artık...

Harold karısı kapıya vardığında onu yakaladı, "Odette..."

"Bırak!" dedi Odette onu bileğinden yakalayan Harold'a hızla dönerken, "İstediğin bu değil mi? Gidiyorum işte!"

"Nereye gidiyorsun?"

"Cehenneme!" diye bağırdı Odette sırtı kapıya yaslanırken, "Senin olmadığın her yere! Niye biliyor musun? Çünkü artık seni ben istemiyorum! Boşanmak nasıl önce benim aklıma gelmedi ki? En başından evlenmemeliydim seninle! Ne aptalım ama... sana inandım! Beni sevebileceğine inandım! Sana defalarca kez beni bırakmandan korktuğumu söylediğimde bir kez olsun düşünmeden her seferinde bırakmam, dedin! Ne aptalım da sana kandım! Defalarca kez kandım! Senin de diğerlerinden bir farkın yokmuş işte! Sen de bıraktın beni! Git... istemiyorum seni! Ben sensiz de yaşarım! Aşkını da sevgini de istemiyorum artık! Sabahları yanında uyanmak istemiyorum! Beraber hayal kurmak istemiyorum! Ata binmek, gün batımını izlemek istemiyorum! Seni istemiyorum! Anladın mı? Seni... istemiyorum!"

"Yalan söyledim..." dedi Harold.

"Ama ben söylemedim!" dedi Odette soluk soluğa, "Ben... seni... istemiyorum!"

"Yalan söylüyorsun!" dedi Harold, "Bana kızgınsın... bu yüzden yapıyorsun!"

"Evet sana kızgınım!" dedi Odette, "Senden nefret ediyorum! Anlıyor musun? Senden nefret ediyorum! Yüzünü bile görmek istemiyorum!"

"Hayır!" dedi Harold...

"Evet!" dedi Odette, "Şimdi çekil önümden! Yarından sonra da bir daha sakın karşıma çıkma!"

Harold içinden geçenleri hiç düşünmeden sıraladı, "Az önce saçmaladım, tamam mı? Dediklerimin hiçbirini kastetmedim. Kafam çok karışık..."