Dalga, diye geçirdim içimden. Bir dalga tüm dünyanın düzenini yıkıp yeni bir gezegen kurmuştu. Beni de içinde sürükleyen bu dalga alışılmışın aksine kötü değildi. Beni bir cehennemden koparıp cennete savurmuştu. Çok koşmuştuk, çok yürümüştük. Kendi...
RKCB - Flovers for Vases Krobak - They're All Shot This Winter
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
05.30, yazarın anlatımı:
Soğuk elleriyle anahtarı kapı deliğine yerleştirirken oldukça hızlı olmaya çalışıyordu. Sabah olmak üzereydi ve o güneş doğmadan gizlice gireceği bu yerden çıkmalıydı. Uzun zamandır buraya gelmemişti, gelememişti. Anlatacağı çok şey olmasına rağmen çoğu zaman yaptığı gibi susacağını biliyordu.
Açılan kapının sesiyle birlikte bir an arkasına dönüp baktı, kimse yoktu. Hızlıca içeri girip arkasında kalan kapıyı kapattı. Uzun koridorda hızlı adımları tek bir ses dahi çıkarmıyordu, burası dışarıdan bile soğuktu. Günlerce zindanda kaldığı zamanlar olmuştu ama bu soğuk zindandakinden bile fazlaydı. O nasıl dayanıyordu?
Zihninin içinde iç içe geçmiş onlaca çarkın sesini duyuyordu, soğuk bu düzeni bozamadı. Önce o küçük odaya uğramalıydı. Koridorun sonuna varmadan önce hemen sağ tarafında kalan kapıyı zaten elinde duran anahtarla açtı. Bu anahtara ulaşmak için tabiri caizse savaşmıştı.
Penceresi olmayan bu odanın ışık alabileceği hiçbir yer yoktu, ışığı yaktı. Üzerinde bilgisayar olan masanın alt tarafına yöneldi. Bir dizini yere koydu, omuzuyla ağır masayı kaldırırken masanın ayak tarafındaki oyuğu eliyle yokladı. Bu oyuğu o açmıştı ve içinde bir bellek vardı. Oyuktan çıkardığı belleği zemine koydu, üzerindekileri düşürmemeye çalışarak masanın altından çekildi. Alığı belleği hızlıca yan tarafındaki bilgisayar kasasına taktı. Parmak uçlarına bulaşan toza ve oyuktan belleği çıkarırken çizilen tırnak diplerine baktı. O kadar soğuktu ki bunu hissetmememişti bile. Daha fazla beklemeden bilgisayara yöneldi.
Bellekle birlikte açılan pencereden kendi oluşturduğu kodu kullanarak sisteme girdi. İşte bununla gurur duyuyordu, kendisiyle ilgili hiçbir konuda gurur duymayan Dalga, bu özelliğini seviyordu. Bilgisayarların inine kadar giriyordu. Onlarla oynayıp sistemlerini değiştirmeyi seviyordu ve hatta bazen dışarıda olsaydı iyi bir sayısalcı olacağını düşünürdü.
AÇAM farkında değildi, son iki yıldır bu merkezin sistemi Dalga'nın oluşturduğu yazılımla çalışıyordu.
Elbette bunu kendi başına öğrenmemişti. Barış'ın, onun koruyucusunun kendisine verdiği en büyük hediyelerden biriydi bu. Hediye derken insanların düşündüğü tek şey nesnel bir obje olurdu ama öyle değildi. Bilgi en büyük hediyeydi.
Artık yerini ezberlediği kameranın penceresine girdi, açılan görüntü her zamankinden farklı değildi. Odası boştu, odasında değilse tek bir yerde olmalıydı. Araştırma odası. Lanet olası deneylerin yapıldığı araştırma odası. Onun araştırmasının sürdürüldüğü oda ise hepsinden farklıydı. Bir odadan çok hapishaneyi andırıyordu.
