ေက်ာင္းဝန္းနားကပန္းျခံတစ္ခုရဲ႕ခံုတန္း႐ွည္တစ္ခုေပၚမွာ jiwooထိုင္လ်က္ သူ႔ေပါင္ေပၚမွာေခါင္းအံုးလ်က္ဖုန္းသံုးေနတဲ့ ကြၽန္မကိုေငးၾကည့္ေနတယ္။
"ညီမကိုတစ္ေန႔ဆံုး႐ွံုးရမယ္လို႔ အစ္မေတြးၾကည့္ဖူးလားဟင္"
မ်က္ႏွာေပၚအနည္းငယ္ဝဲက်ေနတဲ့ဆံပင္မ်ားကိုသပ္တင္ေပးရင္း jiwooကေမးလာတယ္။
"ဟင့္အင္းမေတြးဖူးပါဘူး jiwooကအစ္မကိုထားခဲ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယံုၿပီးသား"
ကြၽန္မေပါ့ေပါ့ပါးပါးတစ္ခြန္းသာေျပာလိုက္ေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့jiwooေၾကာင့္ တစ္ခုခုမွားေနသလိုခံစားလာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လွဲေနရာမွအျမန္ထထိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္းေတြဟာ႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတယ္။
'ဟင္ ငါဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ'
ကြၽန္မသတိထားမိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕စားပြဲတစ္ခုမွာထိုင္ေနတာသတိထားမိလိုက္တယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲဒီျမင္ကြင္းကိုအရမ္းရင္းႏွီးေနသလိုပဲ...
သိပ္မၾကာခင္မွာဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကြၽန္မမွတ္မိေနသေလာက္ဆို သူမကjiwoo ျဖစ္ေနရမွာ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔မမလဲ...
*Young, dumb, stupid
Young, dumb, stupid
But who cares? but who cares?*
နားထဲဝင္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြၽန္မအိပ္ယာေပၚမွအလန္႔တၾကားထထိုင္မိလိုက္တယ္။
'ေနပါဦး ငါေစာနကအိမ္မက္မက္ေနတာလား'
မက္ေနက်အိမ္မက္ဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ကြၽန္မအရမ္းတုန္လႈပ္ေနမိတယ္။ ကြၽန္မကိုလမ္းခြဲဖို႔လာေျပာတဲ့ jiwooေနရာမွာ ဒီတစ္ခါက်ဘာလို႔အစ္မျဖစ္ေနရတာလဲ...
*Young, dumb, stupid
Young, dumb, stupid
But who cares? but who cares?*
ထပ္ျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြၽန္မဖုန္းကိုင္ဖို႔အခုမွသတိရသြားတယ္။ ဖုန္း Call Numberမွာေတာ့ 'မမ'ဆိုတဲ့စာလံုးေလးကေနရာယူထားတယ္။
"hello"
"...."
"hello မမ"
"...."
တစ္ဖက္ကဘာသံမွမၾကားရတာေၾကာင့္ ကြၽန္မစိုးရိမ္လာကာ ေနာက္တစ္ဖန္ထပ္ေခၚမယ္အလုပ္
YOU ARE READING
ေနာက္ဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈ(နောက်ဆုံးရွေးချယ်မှု)
Fanfiction"အဆုံးသတ္မွာမေပါင္းဖက္ခဲ့ရရင္ေတာင္ အမုန္းတရားေတြမပါဘဲ ဇာတ္သိမ္းသြားရင္ အဲ့တာလည္း Happy Ending ပဲမလား အစ္မ..."
