ကြၽန္မရဲ႕ဆန္ျပဳတ္ကိုေခါင္းမေဖာ္ဘဲစားေနတဲ့ အစ္မကိုၾကည့္ရင္း အသည္းေတြယားလာတယ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ စားျပီးသြားမွကြၽန္မသူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာကိုသိသြားၿပီး မ်က္ႏွာေတြနီရဲလာတဲ့အစ္မ။
"ဟို ေက်းဇူးေနာ္ကေလး"
"ဘာကိုလဲ"
"အစ္မကိုလာေစာင့္ေပးလို႔ပါ"
"အဲ့အတြက္ဆိုရင္ေတာ့မလိုပါဘူး"
အစ္မေရာကြၽန္မေရာဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစေျပာရမွန္းမသိတဲ့အေျခအေနႀကီးကို ကြၽန္မသိပ္မုန္းပါတယ္။
"မေန႔က.."
ကြၽန္မဘက္ကစၿပီးစကားစလိုက္ေတာ့ အစ္မကမ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာတယ္
"မေန႔ကကိစၥကိုအတည္မယူနဲ႔ ညီမကဒီတိုင္းေလ်ွာက္ေျပာလိုက္တာ"
အစ္မမ်က္ဝန္းထဲမွာလႈပ္႐ွားမႈအနည္းငယ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ခနအၾကာအစ္မကခပ္ဖြဖြျပံဳးလာတယ္
"ျပန္ေျပာေပးမလား"
"႐ွင္?"
အစ္မကေလ ေျပာေတာ႕လဲအစမ႐ွိမဆံုးမ႐ွိထေျပာေတာ့တာပဲ
"အဲ့စကားကိုျပန္ေျပာေပးပါလားဟင္"
"ဟမ္ အစ္မကိုလက္လႊတ္ဖို႔ညီမကိုျပန္ေျပာခိုင္းေနတာလား"
"ဟင့္အင္း! မဟုတ္ မဟုတ္ပါဘူး"
ကြၽန္မစကားကိုျကားေတာ့အစ္မကအသည္းအသန္ျငင္းတယ္ ၾကည့္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ
"တစ္ျခားတစ္ခု အဲ့တုန္းကေကာ္ဖီဆိုင္မွာေျပာခဲ့တာေလ အဲ့-အဲ့တာ ျပန္ေျပာေပးႏိုင္မလား"
အာာ ကြၽန္မနားလည္သြားၿပီ အစ္မကေလ႐ွက္ေနတဲ့ပံုေလးကအစျမတ္ႏိုးစရာပါ
"ခ်စ္တယ္အစ္မ ညီမအစ္မကိုခ်စ္တယ္"
အစ္မကငိုေနတယ္သိရဲ႕လား အစ္မကေလငိုေနေပမယ့္ဒါဝမ္းနည္းလို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာကြၽန္မသိပ္သိတာေပါ့။ ဝမ္းသာလို႔ငိုတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အစ္မမ်က္ရည္ေတြျမင္ရတာ ကြၽန္မျဖင့္ရင္နာလိုက္တာ။
"အစ္မ.."
"႐ွဴး ရၿပီ အစ္မသိၿပီမို႔"
အစ္မကကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းထိပ္ကိုလက္ေခ်ာင္းေလးအသာတင္လိုက္ရင္းတားတယ္
YOU ARE READING
ေနာက္ဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈ(နောက်ဆုံးရွေးချယ်မှု)
Fanfiction"အဆုံးသတ္မွာမေပါင္းဖက္ခဲ့ရရင္ေတာင္ အမုန္းတရားေတြမပါဘဲ ဇာတ္သိမ္းသြားရင္ အဲ့တာလည္း Happy Ending ပဲမလား အစ္မ..."
