ေကာ္ဖီဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္ေနမိတာ နာရီဝက္ေလာက္ရွိေနေပမယ့္ အခုထိအထဲဝင္ဖို႔ကြၽန္မမႀကိဳးစားမိေသးပါဘူး။ ဆိုင္ထဲကိုဝင္ထြက္ေနၾကတဲ့လူေတြကလည္း ဆိုင္ေရွ႕မွာေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနတဲ့ကြၽန္မကိုထူးဆန္းသလိုမ်ိဳးၾကည့္သြားၾကတယ္။ သူတို႔နာမလည္ပါဘူး ဟိုေန႔ကမွပူပူေႏြးေႏြးအျငင္းခံထားရတာကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီးဆိုင္ထဲဝင္သြားရင္မွပိုထူးဆန္းမယ္ဆိုတာ။
နာရီလက္တံေတြကတစ္ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လည္ပတ္ေနတယ္။ အခုထိကြၽန္မကေတာ့တံခါးေရွ႕မွာ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလိုရပ္ေနမိတုန္းပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဆို ကြၽန္မကိုစိတ္မႏွံ႔တဲ့ကေလးလို႔မ်ိဳး အေဖအေမလိပ္စာေတြလာေမးၿပီး အိမ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ေတာင္ေျပာေနၾကတာ။
'လူေတြကေလ ေနရာတစ္ကာကိုဝင္ပါလြန္းတယ္။ ငါ့လိုအလွေလးက စိတ္မႏွံ႔တဲ့သူျဖစ္မလား ဟြန႔္'
"ေဟ့ ကေလးမေလး ဆိုင္ကပိတ္သြားၿပီ တစ္ျခားဆိုင္သြားေတာ့"
အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္ေနၾကတဲ့သူေတြထဲကမွ အသက္အလတ္ပိုင္းေလာက္ရွိတဲ့လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကိုလာေျပာတယ္။ ဒီလူကေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္။ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ၿပီပဲ။
*ကြၽီ!*
ကြၽန္မအေတြးေတာင္မဆုံးေသးခင္ ထပ္မံပြင့္လာတဲ့တံခါး ေနပါအုံးလူက်န္ေသးတာလား။
"ဟင္! ကေလး"
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး။ လူမဟုတ္ဘူး နတ္ဘုရားမ သိရဲ႕လား နတ္ဘုရားမလို႔။ အစ္မဆိုတဲ့သူကေလ စြန႔္လႊတ္ခ်င္စရာမေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွရက္ႏိုင္လြန္းတယ္။
'ခန ငါအခုလိုရပ္ေနလို႔မရဘူးေလ'
*ဘုန္း!* *အ့!*
အစကေတာ့အစ္မကိုလာေတြ႕တာဆိုေပမယ့္ အလုအယက္ဝင္လာတဲေၾကာက္စိတ္ေတြေၾကာင့္ထြက္ေျပးဖို႔သာဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သစၥာေဖာက္ေျခေထာက္က ခ်က္ခ်င္းေခြက်သြားတယ္ေလ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာမလႈပ္မယက္ရပ္ေနမိလဲမသိ ခုမွထုံက်င္ေနတာပိုၿပီးသိသာတဲ့ေျခေထာက္ေၾကာင့္ ကြၽန္မမတ္တပ္ရပ္ဖို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ႀကိဳးစားေနရပါတယ္။
YOU ARE READING
ေနာက္ဆုံးေ႐ြးခ်ယ္မႈ(နောက်ဆုံးရွေးချယ်မှု)
Fanfiction"အဆုံးသတ္မွာမေပါင္းဖက္ခဲ့ရရင္ေတာင္ အမုန္းတရားေတြမပါဘဲ ဇာတ္သိမ္းသြားရင္ အဲ့တာလည္း Happy Ending ပဲမလား အစ္မ..."
