boyfriend | hyunin

Yours

medyada ki şarkıyı dinleyip bölümü okursanız daha iyi olur
bu ficte ki hyunin'i en iyi anlatan şarkı bu belki de

lütfen yorum yapmayi da unutmayın <33

okul çıkışı jeonginlere gidiyordum, yolun üstünde çiçek satan bi amca vardı ve güller gerçekten çok hoş gözüküyorlardı. jeongin gülleri severdi, kırmızı güller en sevdiği şeydi.

bir kaç tane gül alıp küçük bi buket yaptım, ona gül almam garip bir durum değildi. ne zaman yolda bir çiçekçi görsem ona kırmızı güller alırdım.

elimde çiçeklerle kapısına geldiğimde bi kaç kez zili çaldım, kapıyı açması uzun sürmüştü, Yang teyze de evde değildi sanırım.

"gül mü aldın" dedi heyecanla. yüzünde ki morlukları gördüğümde yüzümde ki gülümseme de solmuştu. kapıyı uzun süre açamamasının sebebi yüzünü bi şeylerle kapatmaya çalışmasıydı. fondöten sürmek istemişti görmemem için. belliydi

hızla ayakkabılarımı çıkarıp buketi eline tutuşturdum. en son paltomu da çıkartıp onu omuzlarından tutarak odasına götürdüm ve yatağa oturttum.

dolapta duran ilk yardım çantasını aldım ve içinden kremi çıkarttım. hiçbir şey söylemeden öylece oturuyordu. "bugün biz de kalsana" dedim kremi sürerken. "annemi tek bırakamam" dedi donuk bi şekilde.

"ben burda kalayım" dedim soru sorar gibi. yüzüme üzgün bir bakış atıp kafasını hayır anlamında iki yana salladı. "olmaz hyunjin, eve gelebelir" dedi.

önce yüzünde ki morlukları inceleyip ardından bakışlarımı gözleriyle buluşturdum.

"annenle beraber bizde kalın o zaman hm olur mu?" diye sordum. buruk bi gülümseme verip "bilmem, sorarız anneme" dedi.

"sehun hyungla suho hyungun arası nasıl" diye sordu kafasını aşağı eğerek. "yani sehun hyung fotoğraflarını kaldırmış da o yüzden dedim" dedi bu sefer utanarak.

onun yanında olmama rağmen dikkatinin tamamını bana veremiyordu. onun için bi çok şey yapıyordum ama o asla bunu görmüyordu ya görmek istemiyordu.

"araları bozuk biraz, barışırlar ama" dedim düz bi şekilde. "belki barışmazlar" dedi beni yoklamak ister gibi. aralarının neden bozulduğunu öğrenmek istiyordu yani ciddi bi sorun mu yoksa değil mi diye.

"bilmiyorum" dedim. "of hadi ama kızma bana atamıyorum işte kalbimden sehun hyungu" dedi sitem ederek.

o kadar kötü hissediyordum ki bu miğdemin bulanmasına sebep oluyordu. etrafımda bir sürü insan vardı, bir sürü arkadaşım vardı. beni seven, bana değer veren insanlar vardı.

ama ben gidip, abime aşık olan, en yakın arkadaşıma tutulmuştum.

korkuyordum, ona söylersem arkadaşlığımız bozulabilirdi, beni zaten çok önemsemezdi eğer onu sevdiğimi bilse bana umut vermemek adı altında benden uzaklaşırdı.

yanaklarımı ısırıyordum şu an ağlamamak için. o her abimden bahsettiğinde kendimi boşluğun içine düşmüş, bağırsam bile kimse sesimi duymuyormuş gibi hissediyordum.