Unforgettable Love

Chapter 8

Pagkarating ko sa apartment ay doon ko binuhos ang aking pag-iyak, wala akong ibang ginawa kundi umiyak lang ng umiyak.

Hindi ko alam na darating ang araw na mangyari ang ganito, hindi ako ready na harapin sila at higit sa lahat hindi ko pa kayang makita silang dalawang magkasama.

Ako dapat ang kasama niya, ako dapat yun. But it was my fault naman kung bakit nangyari ang mga ito ngayon, karma na ba ito? Pero hindi ko naman ginustong mangyari iyon e. Hindi pa ba sapat ang apat na taong pagdurusa?
Kailangan ko ba talagang harapin ang mga pangyayari na kagaya ngayon? Simula pa ngalang gusto ko nang sumuko lalo pa kaya kung mag tagal ang mga ito.

Gusto ko nalang isiping panaginip lang ang nangyari ngayon, hindi ko kaya, hindi ko kayang makita siyang masaya sa iba.

Wala akong ibang maisip kundi pumunta sa kusina at kumuha nang maliit na kutsilyo at sinugatan ang sariling kamay, ang huli ko nalang naalala ay bigla nalang may dumating sa bahay at hinahanap ako. Gusto ko nalang isipin na si Zax 'yon kahit malabo namang mangyari yun. At bigla nalang tumahol ang aking mga alaga malapit saakin, kaya bigla nalang akong kinarga papuntang kotse.
Ang huli kung narinig ay isang pamilyar na boses.

"Ba't mo ginawa to sa sarili mo, wvane. I already told you na gagawa nang paraan si kuya" ito ang huli kung narinig galing sa isang pamilyar na boses.

End of her POV.

Calvin POV:

Papunta ako ngayon sa lugar ni wvane para ibalitang may plano ba ako kung pano sila magkita at kung paano siya makilala ni Zax, ngunit nang nandito na ako malapit sa pinto at magdoor bell na sana ay nakita kung bukas ang pinto. First time tong nangyari na hindi lock ang pinto nila, ang mas nakapabigla sa akin ay nang biglang tumahol nang tumahol ang mga alaga njya. Mabilis ang pumasok sa loob at sinundan kung saan ang aso niya at doon ko nakita ang nakahandusay na katawan ni wvane, dali dali ko itong ikinarga at mabilis na naglakad papuntang kotse.

"Ba't mo ginawa to sa sarili mo, wvane. I already told you na gagawa nang paraan si kuya" umiiyak kung saad habang karga-karga siya.

Gusto kung sisihin si Zax sa nagyari sa fiance niya ngunit ano nga bang malalaman  niya kung na amnesia naman siya, kung maaga sana akong pumunta sa kanila ay sana maabutan ko pa siya.

Malapit na kami sa hospital, mas lalo ko pang binilisan ang pagmamaneho dahil ayaw kong mawala siya nang hindi man lang siya maalala ni Zax. She deserves to be happy, the both of them deserve to be happy.

Nang makapasok ako sa loob nang hospital ay dali-dali akong tumawag nang doctor para asekasuhin si wvane.

"Doc, please help us. Please! iligtas niyo po ang kaibigan ko handa akong magbayad kahit mag kano basta iligtas niyo lang siya" mabilis kong saad sa mga doctor.

Mabilis naman nilang dinala si wvane E.R para doon asekasuhin, hanggang sa labas lang ako nang E.R dahil bawal na pumasok doon, ang ginawa ko lang ay ang mag dasal na sana mailigtas nila si wvane.

Hindi ko namalayan na napindot ko pala ang number ni Zax, napansin ko lang ito nang may biglang nagsalita.

On phone:

"Hello, sino to?" someone said.

Bigla kung tinignan kung sino ito at nakita kung si Zax pala ito.

"Its Calvin, Zax. I am your friend, please come here, Zax. Please! Your fiance needs you, nag-aagaw buhay na ang minamahal mo please Zax kahit ngayon lang naman oh, sana maalala mo siya."mahaba kung salaysay kahit alam kung hindi naman niya ito maintindihan.

"I have a wife, hindi ko alam ang pinagsasabi mo" may inis nitong saad.

"If you're curious kung bakit ko ito sinasabi na pumunta ka dito pero kung wala ka namang pakialam, bahala ka na at sana hindi mo pagsisihan ang gagawin mong desisyon. I am here at the Laurel's Hospital." i said before I end the call.

Alam kung masasaktan din si Wvane sa gagawin ko ngayon pero hindi ko napigilan ang sarili kung sabihin ang mga katagang iyon, subrang nag-aalala ako sa kaniya at sana maalala niya kaagad si Wvane.

Isang oras na ang lumipas pero hindi pa rin lumabas ang doctor, hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Nag-aalala na ako sa kaniya nang subra, mag-iisang oras na din ang lumipas ng tinawagan ko si Zax pero hindi naman siya pumunta dito. Pagsisihan niya talaga ang magiging desisyon niya ngayong araw.

Pumunta ako kanina sa lugar ni Wvane at tiningnan ang cctv nila pero ang nakita ko lang ay noong umiiyak siya nang dahil kay Zax at nalaman ko pa na nakita niya na pala si Zax at Maureen, nasasaktan din ako sa mga nangyari sa kanila dahil para ko na din silang kapatid and I do always supported them.

Mabilis akong tumayo at pumunta ka agad sa doctor nang makita kung bumukas ang pintuan. I feel so nervous right now but I need to be positive.

"Doc, how is she? She's will be fine, right? Please doc tell that she will be fine." mabilis kung saad sa doctor pero hindi ko mabasa ang nasa kaniyang isipan na mas lalong nagpapkaba sa akin.

"Doc, please." i beg.

"Mr. Calvin, calm down." the doctor said.

"I can't doc, kung hindi mo sasabihin na ayus oang ang kaibigan ko." i said.

"She was fine, kailangan lang nang mga ilang araw bago siya makakauwi." saad nang doctor, kaya napahinga ako nang malalim.

"Thank you so much doc, for saving her life." i said.

"Buti nalang at na agapan siya ka agad, Mr. Calvin. Kung hindi baka hindi na namin mailigtas ang kaniyang buhay."he said, kaya napangiti nalang ako.

Kung hindi ako naka punta ka agad sa kanila ay pwede siyang mawala na dito sa mundo, i felt thankful.

"Pwede ko na ba siyang puntahan doc?" i ask for the doctors permission.

"You can, sir." saad nang doctor bago siya umalis.

Madali akong pumunta sa room ni wvane, at ka agad na umupo  sa upuan na malapit sa kama niya.

"Hindi mo dapat ginawa yun wvane, gagawa naman ako nang paraan para bumalik kayo sa dati. Hindi mo kailangan magpakamatay nang dahil lang dito, i know nahihirapan ka din pero hindi naman pwedeng magpapakamatay ka." saad ko habang umiiyak.

"I am so sorry, wvane. Kung hindi ko magagawang bumalik ka agad ang memorya nang iyong minamahal." saad ko bago ko inayos ang kumot at umalis para humanap nang paraan.

...
End of his POV.