brother¿/chanin, jeongchan

2

Aradan birkaç gün geçmişti. Minho'nun git gide durumu daha kötü hale geliyordu.

Kalp atışları sürekli olarak yavaşlıyordu.

Chan'ın şu anki tek çabası Jeongin'in olanları anlatması ileydi. Chan yanına her geldiğinde sadece ağlıyor. Onun dışındaki kimseyle asla iletişim kurmuyordu.

Chan ile de kurduğu söylenilmez tabii. Onunla da çok konuşmuyordu.

Chan Jeongin'in odasına girip her zaman olduğu gibi yanına gidip sedyeye oturmuştu.

"Nasılsın?" dedi dikkatini çekmek istiyordu.

"Ben ayağa kalkmak istiyorum." demişti Jeongin.

Chan ayağa kalkıp hemen üzerindeki çarşafı çekmişti.

Jeongin elini tuttuğunda ondan destek alarak ayaklarını aşağı sarkıtmıştı.

"Bir saniye." demiş ve eli ile belini ovalamıştı.

"Yardım eder misin?" dediğinde Chan kolunu beline sararak inmesine yardımcı olmuştu.

Jeongin dişlerini sıkarak ayağa kalkmıştı.

"Yürütebilir misin?" dediğinde Chan elini tutmuş ve yürümesinde yardımcı olmuştu.

Jeongin başı ile pencereyi işaret etmişti.

Chan yavaş adımlarla onu pencerenin önüne getirdiğinde arkasına geçmiş ve belini desteklemişti.

"Orda oturmak çok sıkıcı sanırım." demişti Chan.

Jeongin sadece başıyla onayladığında konuşmak istemediğini düşünüştü.

Jeongin Chan'ın tuttuğu elini bırakmış ve pencereyi açmıştı.

Chan yüzüne vuran soğuk havayı hissettiğinde titremişti.

"Hasta olacaksın." demişti fakat Jeongin yine bir tepki vermemişti.

Chan bir süre sessizce beklediğinde başını omzuna yaslamış ve kolunu karnına sarmıştı.

Jeongin hiç tepki vermiyordu fakat sessizliğini bozmuştu.

"Hemşire ye söyler misin? Yatağımı buraya getirseler."

Chan anında başıyla onaylamıştı.

"Ayakta durabilir misin?" demişti Jeongin başını aşağı yukarı sallamış ve tek eli ile pencereden destek almıştı.

Chan hemen dışarı çıkıp hemşireyi çağırmıştı. Anında gelip odayı Jeongin'in istediği hale getirmişlerdi.

Chan Jeongin'i tekrar yatağına oturtmuştu.

"Şimdi Jeongin. Tamam doktorlara ve polislere anlatmıyorsun. Konuşmak istemiyor olabilirsin... Ama artık bize o an ne olduğunu anlatmak zorundasın."

Jeongin sadece boş bir bakış atmıştı Chan'a.

Chan derin bir nefes alıp başını öne eğmiş ve ona biraz yaklaşmıştı.

"Bak o an ne olduğunu söylemen lazım. Yani kazanın nasıl olduğunu bilmeliyiz. Prosedür gereği." demişti.

Jeongin gözleri dolmuştu.

"Neyi anlatayım!" diye bağırmıştı.

"Aylardır ısrar ettiğim için tatile giderken kaza yaptığımızı mı anlatayım. Bunları anlatmama ne gerek var ki. Karşıdan bir ışık geldi! Babam arabanın yönünü değiştirdi aniden. Karanlıktı hiçbir şey göremedim. Uçurumdan yuvarlandık. Abim beni korumak için kendini feda etti." dediğinde gözlerinden yaşlar süzülmüştü.

Jeongin'in bu kadar az hasar almasını ve Minhonun durumunun bu kadar kötüye gitmesinin sebebi belli olmuştu.

"Ben ne yapacağım bu saatten sonra." demişti Jeongin gözlerinden yaşlar süzülürken.

"Abim de yok artık. Umudum kalmadı. O da ölecek. Ben ailemi 2. kez kaybettim. Benim yaşamaya hakkım yokken neden yaşayan tek benim." demişti ağlayarak.

Chan sadece dinliyordu. İçini dökmesi ve rahatlaması gerekiyordu.

"Herkes gitti. Ben nasıl yaşayacağım. Psikolojiyi de geçtim artık. Daha okulum bile bitmedi. 18 yaşına girmedim ve ben 10 yıl önce yaşadıklarımı tekrar mı yaşayacağım. Yetimhaneye gitmek istemiyorum." demişti gözyaşları arasında.

Chan elini tutmuş ve desteklemek istercesine sıkmış ve dikkatini çekmişti. İstediği de buydu.

"Jeongin bak beni dinle. Dikkatli dinle tamam mı? Abin iyileşecek. Ben inanıyorum ve ne olursa olsun. Seni asla yalnız bırakmayacağım. Senin tüm sorumluluğunu üstleneceğim. Şunun şurasında birkaç ay sonra 18 olacaksın. Kendini bunları düşünmek için yorma. Ben hep yanında olacağım söz veriyorum sana. Abin de iyileşecek." dediğinde Jeongin daha da şiddetli ağlamaya başlamıştı.

Dizlerini kendine çekip kafasını gömmüştü.

Chan yanına gidip onu kendine çekmiş ve sarılmıştı. Saçlarını okşayıp onu iyi hissettirmek için bir ton çaba sarf ediyordu.

Başarısız olduğunu hissediyordu.

...

Bu bölümler biraz kısa ama birazdan başlıyor kurgu