Aysima, 21 yaşında, ve sonunda hayaline kavuşup Galatasaray'da fotoğrafcı olarak işe başlıyor. Bu süreçte onu fark eden o isim, Kerem, ve Aysima'nın hikayesi.
Antreman çalışmaları başlamıştı ve biz ekip olarak sahanın kenarında çekimlerimizi yapıyorduk. Aslında şu an bulunduğum ortam mükemmel ötesiydi fakat ben bunun tadını çıkaramıyordum.
Bu sabahki kadar neşeli ve heycanlı değildim. Göğsüme sanki bir şey oturmuştu.
Yine de verimli bir şekilde işimi yapmaya gayret göstermeye çalıştım.
"Aysima, noluyor sana kızım? Yüzünden düşen bin parça." Tabi ki Neslihan bir şeyleri fark etmişti, ama bu halimi kendime bile açıklayamıyordum.
"Yok bir şey, biraz yorgunum sanırım" "Hmm, şimdilik inanıyormuş gibi yapıyorum, zaten yakında çıkar kokusu.", dedi ve işinin başına döndü. Gerçekten o kadar kötümüydü halim?
Kendime gelebilmek için bir kaç dakikalığına izin istedim. Önce lavaboya gidip boynuma soğuk su çarptım. Ellerimi musluğun kenarında kayadım ve aynadan kendime baktım.
Neden böyle hissediyordum? Bana ne elin adamından? Sevgilisi de olabilrdi sonuçta. Olabilirmiydi gerçekten Aysima?
Bir kaç dakika daha kendimi toparladıktan sonra lavobadan çıktım. Tam koridorda yürürken Kerem karşımda benim tarafıma doğru yürüdü.
Ben tüm gün onunla göz teması bile kurmamaya çalışırken yine kapana kısılcaktım.
Ne yapcağımı bilemeyerek aniden arkamı döndüm ve ters yöne yürümeye başladım. Adımlarımı tam hızlandırmak isterken bileğimden geri çekildim.
Kerem bileğimden tutup beni durdurmuştu. "Nereye gidiyorsun Aysima?", dedi şaşkın bir şekilde. Yaptığım hareket biraz saçmaydı sanırm.
"Güneş gözlüğümü lavobada unuttum." Düşünürek söylenmiş bir yalan olsaydı aslında tutabilirdi, ama Kerem bu numara için fazla zekiydi.
"Çok kötü bir yalancısın. Senin tüm gün gözünde güneş gözlüğü yoktu." Biliyordum yemeyeceğini. "Şimdi söyle, niye kaçıyorsun benden?" Resmen beni sorguya çekmişti şu an.
"Kaçmıyorum, nerden çıkardın bunu?" "Nerden mı çıkarıyorum? Aysima, sabahtan beri yüzüme bile bakmıyorsun. Enerjin çok düşük. Normalde herkesle gülüp eğlenen o kız bugün durgun. Ne oluyor?"
"Yorgun olamazmıyım? Dün biraz geç yattım." Kıvır kızım Aysima, bu adam bunları da yemez. Senin yalanlarına oruçlu.
"Nedenin bu olmadığını şu koridordaki duvarlar bile biliyordur.", dedi Kerem.
"Niye bu kadar umrunda ki benim durgun olup olmamam? Bence sen git sana iyi gelen kızlarla ilgilen. Ben vaktini almiyim."
"Bu ne demek şimdi?", sanırım sinirlenmeye başlıyordu. Pamuk gibi adamı nasıl bu hale getirdin acaba?
"Kerem! Nerde kaldın lan?", diye bir ses yükseldi dışardan. Takımdakiler onu aramaya başlamıştı.
"Bu konu burda kapanmadı.", dedi ve koridorun çıkışına yöneldi.
Elimle alnımı kapattım. Nasıl bu kadar salak olabilmeyi beceriyordum?
17:25
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
