Fotoğrafcı Kız || Kerem Aktürkoğlu

23. Bölüm | Nohut

"Aysima...,

"...sen hamilesin."

Ve o an dünya durdu.
Hiç bir şey duymuyordum, algılamıyordum. Öylece Selviye baka kaldım.

Bu doğrumuydu?

Ben hamilemiyim?

Karnımda bir bebek mi var şimdi benim? Benim ve Keremin bebeği.
Benim. Karnımda.

Hemde henüz evlenmemişken.

"Yüz ifadene bakılınca, sanırım haberin yoktu."
Selvinin sesiyle birlikte düşüncelerim aklımdan uçtu.

"Selvi, eminmisin? Gerçekten hamilemiyim?", dedim.
"Eminim, Aysima. Henüz çok yeni, yani 2 haftalık bir bebekten söz ediyoruz. Istersen idrar yoluyla da bir test yapabiliriz, eğer içini rahatlatıcaksa."
"Yapalım.", dedim.

Yüzde yüz emin olmam gerekiyordu. Inanmakta zorluk çekiyordum.
Kerem ne tepki verirdi? Sevinirmi, yoksa henüz evli olmadığımız için kızarmıydı bana?

Bebeği leylekler getirmedi, Aysima.

Doktor Selviyle bir idrar testi yaptık. Sonucu bir kaç dakikaya çıkcaktı. Aslında ben içten içe sonucu biliyordum, ama nedense buna gerek duydum.

Dakikalar yıllar gibi geldi ama Selvi sonunda elinde sonuçlarla girdi.
"Tahmin ettiğim gibi, pozitif. Hayırlı olsun, Aysima. Anne oluyorsun."

Ben anne oluyordum.
Anne.
Benim içimde artık bir can vardı, Kerem ve benden olan bir can parçası.

Elimi karnımda koydum, bu bizim ilk tanışmamızdı.

"Sanırım bu hamilelik bir sürpriz oldu. Ama gerçekten bazen böylesi daha güzel oluyor. Sen mükemmel bir insansın, en iyi anneliği yapabilceğinden şüphem yok, Aysima.", dedi Selvi omuzumu okşayarak.

"Fakat eğer ki çocuğu aldırmak istiyorsan-"

"Hayır.", diyerek lafını kestim.
"Bu asla söz konusu olmaz, Selvi. Evet, bir sürpriz oldu, ama olacağı varmış, öyle değil mi? O benim hayatıma girdiyse bir nedeni olmalı. Artık benden bir parça.", dedim elim karnımdayken.

Buna annelik iç güdüsü mü deniliyordu bilmiyordum, ama şimdiden bile ondan kopmanın düşüncesi aklıma sığmıyordu. O bana tutundu, benim görevim ise onu korumak diye düşündüm.

"Böyle düşünüyor olmana sevindim. Artık daha sık buralarda olucaksın. Sana çok iyi kadın doğum doktor tavisiyelerinde bulunabilirim. Araman yeterli, tamam mı?"

"Çok teşekkür ederim, Selvi. Bu haberi herhangi bir doktordan değil de senden duyduğum için çok şanslıyım."
"Ne demek, canım benim. Her zaman.", dedi ve ona sarıldım.

"Bu arada kan tahlil sonuçlarını kadın doğum doktoruna göstermen yeterli olur. O sana hamileliğine de uygun ilaçlar yazıp öğün tavisyelerinde bulunucaktır."
"Peki, teşekkür ederim tekrar.", dedim ve odadan çıktım.

Ben artık bir anne adayıydım.

📸

Yorgun bir şekilde eve giriş yaptım ve anahtarımı komodinin üzerine attım. Bu çok değişik bir histi, ben artık yalnız değildim. Üzerimdeki trench coat'ı çıkardım ve birden gözüm aynaya takıldı. Yavaşca karşına yürüdüm ve kazağımı yukarı çekip ellerimi karnıma koydum.

Burda bir bebek mi var şimdi?

Kereme nasıl söylicektim bunu? Ya çocuğu istemezse, ya ona fazla gelirse?

Gözlerim acıyla doldu, kendimi güçsüz hissediyordum.

Karnımdaki bu varlık için dayanmak zorundayım. Her ne olursa olsun, ben bu bebeği sağlıklı bir şekilde dünyays getirmek istiyorum. Sonu Keremle ayrılıkla bitse bile.