Dla Pana [ +18 ]

Rozdział: Szósty

Siedzę na krześle tak, jak mnie zostawiano. Nie potrafię do siebie dojść. Czuję się podle. Zostałam zgwałcona drugi raz, przez dwóch różnych mężczyzn. Jestem tutaj całkowicie sama, zdana na siebie, a tak niewiele mogę...

Słyszę kroki w moją stronę i odrazu zeskakuję z krzesła i staje po drugiej stronie wyspy, aby ona oddzielała mnie od osoby, która się zjawi.

-- Co ty kurwa robisz?! Gdzie alkohol?! -- wrzasnął Nicholas.

Ledwo go widziałam. Obraz miałam cały rozmazany przez łzy, a twarz skrzywioną w żalu. Zaciskałam mocno palce na krześle, potrzebowałam schronienia.

Mężczyzna nic nie powiedział, opuścił pomieszczenie, a ja kucnęłam chowając twarz w dłoniach. Szloch ogarnął całe moje ciało. Nie potrafię się pozbierać, nie potrafię pogodzić się z tym, jak z gwałtem Nicholasa, ponieważ to już za wiele. Ci mężczyźni sprawiali mi ogromny ból łapiąc za moje pośladki tymi obślizgłymi łapami, ten język.

Niekontrolowanie zaczynam krzyczeć i łapiąc za karafkę z alkoholem rzucam nią o podłogę. Dopiero teraz gwałtownie oddychając łapie się za głowę, rozumiejąc, co zrobiłam.

Zaczynam panicznie zbierać szkło i zanosić do kosza, kiedy słyszę, jak ktoś się znowu zbliża. Widząc w progu Nicholasa patrzę na niego i bezgłośnie błagam o litość.

-- Bycie kelnerką, dla moich gości, to tak kurwa wiele dla ciebie?! -- wrzasnął ruszając w moją stronę.

Zakryłam twarz rękoma, nie chciałam na niego patrzeć. Widzieć jego złości, pogardy.

Chwycił mnie za przedramię i pociągnął za sobą. Skierował się na górę. Potykałam się o każdy stopień, bo szedł naprawdę szybko. Łzy zniekształcały mi cały obraz.

-- Zaraz wrócę, jeśli wyjdziesz, zabiję cię. -- powiedział beznamiętnie, trzaskając za sobą drzwiami.

Usiadłam na podłodze w rogu i okryłam sie ramionami. Schowałam głowę w nogach i szlochałam. Ten zboczeniec doprowadził mnie na skraj, ale ja nie mogę się poddać. Wytłumaczę Nicholasowi, co zaszło, musi mnie zrozumieć i nie krzywdzić.

-- Max, mamo... tato. -- wymieniałam. -- Luna, Patrick. Błagam was... uratujcie mnie, za nim w moim umyśle pojawią się destrukcyjne myśli... -- mówiłam do siebie, nadal będąc skuloną i otuloną własnym ciałem.

Wrócił, mam wrażenie po blisko godzinie. Szarpnął mnie za ramię i rzucił na łóżko, zdzierając ze mnie spódnice.

-- Wysłuchaj mnie najpierw! -- błagałam przez łzy, gdy zdarł ze mnie również bieliznę.

Odszedł ode mnie i ruszył do komody. Poprawiłam pozycję i usiadłam na skraju łóżka, licząc, że chce mnie wysłuchać.

Odwrócił się i pewnym krokiem do mnie wręcz doskoczył.

-- Co robisz! -- pisnęłam niemalże dławiąc się łzami, gdy zaczął zakładać mi knebel.

Wyrzucałam z siebie stłumione krzyki, kiedy znowu odwrócił mnie tyłem do siebie. Próbowałam krzyczeć, aby mnie wysłuchał, ale na marne.

-- Mogłaś nosić zatyczkę, byłoby łatwiej. -- powiedział, a ja poczułam, jakbym dostała obuchem w głowę.

Zaczął rozciągać moje pośladki, aby ułatwić sobie dostęp do mojego odbytu. Wierciłam się, jak nigdy. Umrę, jeśli wejdzie w te dziurkę.

-- Milcz, albo wejdę za jednym razem. -- odparł.

Nie zamierzałam, nadal wyrzucalam z siebie krzyki i piski mimo, że stłumione, nie przestawałam. Chciałam wywalczyć wysłuchanie mnie, tylko tyle i aż tyle...