İLKLER UNUTULMAZ

~13

"Ne anlaşması?"

"Otursana.." deyip kolumu çekiştirdi. Bende daha fazla naz yapmadan az önce ki yerime oturdum. "Evet.. Anlatacak mısın artık?" yüzünü bana döndü ve hoşuma gitmeyen bir gülümseme yerleştirdi yüzüne. "Şöyle ki.. Benimle çıkar mısın?" ağzım beş karış açık kalınca konuşmaya devam etti "..yani gerçek anlamda değil. Çıkıyormuş gibi yapacağız ve sürekli onların gözlerine batacak yerlerde gezineceğiz. Bir şekilde ya onları ayıracağız ya da onlar zaten kendiliğinden ayrılacaklar. Yani aslında zaten ayrılacaklar ama bunu yapmamız ayrılma olayının daha da çabuk olmasını sağlar." aslında iyi bir fikirdi. Ama benim bundan bir kârım olduğunu düşünmüyordum. Ne kadar istemesemde ondan ayrılsa bile başka kızların olacağını biliyordum. Ama Sedaya ayrı bir gıcık olmuştum. Ondan ayrılması zaten işime gelirdi. "Çok düşündün?" diye sabırsızca  konuştu. "Peki kabul ama bazı şartlarım olacak?" başını tamam anlamında salladı ve bende konuşmaya devam ettim. "Kural bir: yakın temas yok. Kural iki: sevgi sözcükleri yok. Kural üç: tamam sanırım bu kadardı. Ama zamana göre başka kurallar da eklenebilir."

"Çakma olarak çıkıyor olabiliriz. Tamam.. Ama bu şekilde davranırsak hiçbir şey elde edemeyiz umarım farkındasındır." ona hiçbir kuralı yok saymayacağımı kesin bir şekilde belli eden bir bakış attım. Umarım şebeğe benzemiyorumdur. "Peki tamam."

"Imm birde sınıfa geri dönmeni istiyorum. Birde bir daha Barışa küfretmek yok." anlamayacağını fark ettim ve "Yani Denize.. Kantine gidelim mi? Ben daha yemek yemedim." olur anlamında başını salladı. Birlikte kantine gittiğimizde Barışla Seda  birkaç erkek ve kızdan oluşan grupla birlikte oturuyordu. Bizimkilerde ayrı bir yerde oturmuş görünüşe göre yine didişyorlardı.

İki karışık kofte ve kola aldıktan sonra bizimkilerin yanına oturduk. Birşey demeden yemeğimizi yemeye başladık. Tabi bu sessizlik fazla sürmedi. "Şey sen bizim sınıfa yeni gelen çocuk değil misin?" Ulaş ilk önce Hazalın kendiyle konuşup konuşmadığını anladığında "Ah.. Evet."

"Adın ne? Su ile nereden tanışıyorsunuz?"

"Adım Ulaş. Ve Su ile tesadüf eseri tanıştık diyelim. Ve soruların bittiyse ben gerçekten açım." Hazal mahcup olduğunu belli eden bir ifade yerleştirdi suratına. Ama bizim masada iki adet öküz  olduğu için ne Ali, ne de Ulaş anlamadı. Erkek değil mi hepsi aynı.. ÖKÜZ!.. Hepimiz yemeklerimizi yemeyi bitirdiğimizde "Ee ne yapıyoruz?"

"Biraz sonra zil çalar. Hepimiz derslere.. Okul çıkışı beraber birşeyler yaparız. Sen de gelir misin Ulaş?" Hazalın sorusuyla Ulaş bana döndü. İzin ister gibi bir bakışı vardı. Ben bu çocuğa sadece yakın temas yok dememiş miydim? Herneyse böyle olması daha iyi. Başımı olur anlamında salladıktan sonra o da Hazala aynısını yaptı. Hep birlikte kantinden çıkınca zaten zil çalmıştı. Onlar kendi sınıflarına bizde Ali ile kendi sınıfımıza geçtik.
Çok geçmeden sınıf doldu ve hocada içeri girdi. Ders fizikti. Çoğu insan fiziği sevmez ama ben seviyordum. Aslında bu biraz da öğretmene bağlı.. Bazı öğretmenler gerçekten hayattan bezdiriyordu. Ama bu adamı cidden seviyordum.

Çıkışta Ali önden çıktı. Bende kitaplarımı çantama koymaya başladım. Hepsini koyup arkamı döndüğümde omzunu kapıya dayamış bana bakan bir Barışla karşılaştım. Beni beklediğini düşünmek istedim ama böyle birşeyin olacağını zannetmiyordum. Tam yanından geçecekken kolumdan tuttu. "Neden beni tak mıyorsun?" evet bugün onu çok az düşünmüştüm. Ama yanında Seda sürtüğüyle gezinen bir Barışı görmek isteyeceğimi düşünmüyordum. Ne kadar onu görmek istesemde bu beni yoruyordu. "Yine beni takmıyorsun.." sen beni çok takıyorsun ya sanki. "Bu nerden çıktı?" ben sesli mi düşündüm yine. Gel şimdi cevap ver. Yoo cevap vermeme gerek yok. "Arkadaşlarımla gezeceğim sonra görüşürüz." elimi kolundan kurtarmaya çalıştım. Ama bırakmıyordu. "Abin seni eve bırakmamı istedi. Altıda uçakları kalkacakmış." bu kadar erken mi? Ya insan biraz bekler.. Sanki arkalarından atlı kovalıyordu. "Peki. Ben bizimkilere haber verip geliyorum. Sen otoparka geç." başını olumlu anlamda sallayıp kolumu bıraktı.