Ready To Run

Chapter 18

Ik voel me rood worden als een tomaat. Gelukkig is Louis naar de bodyguards zodat hij me niet kan zien. Zou hij het doorhebben dat ik gevoelens voor hem heb? Of course he do! Damn! Wat moet ik nu doen? Gewoon zijn opmerking negeren? Wat zou Louis doen? Hoe gaat hij zich gedragen? Hoe zal ik mij gedragen? Damn it! In het vervolg moet ik gewoon subtieler zijn met staren naar hem. Of juist niet... Stel dat hij ook gevoelens heeft voor. Dan...

"Wil je ook ijs?" vraagt Louis die me uit m'n gedachten haalt. Ik draai me om richting Louis. Hij heeft een pot chocolade ijs vast, my favourite! Hij heeft ook twee lepels vast waarnaar hij staat te staren.

"Ja, of course." Zeg ik wat in de war. Er verschijnt een glimlach op Louis zijn glimlach. Hij gaat naar de zijkant van de boot waar hij op de grond gaat zitten. Ik kijk hem fronsend aan, maar volg rap zijn voorbeeld. De doos met ijs is al open en Louis is er al van aan het eten. Hij overhandigt me de andere lepel. Ik neem de lepel aan en kijk er even naar. M'n blik wendt zich vlug af naar het mooie uitzicht die we hebben voor ons. Je ziet alleen maar water, niets anders. De blauwe lucht waar er amper wolken in zijn vormen met de stille zee de horizon in de verte. Er is een ongemakkelijke stilte tussen Louis en mij. Ik vraag me af vanwaar het ijs eigenlijk komt, ochja I don't care nu.

"Louis?" zeg ik na een tijdje.

"Hm?" Ik kijk naar Louis die bijna de hele pot ijs leeg gegeten heeft. Ik kijk terug naar de lepel die ik nog steeds vast heb en zwijg even.

"Weet je al op wie ik verliefd ben?" zeg ik terwijl ik 'druk' de lepel aan het bestuderen ben. Als ik geen reactie krijg kijk ik naast naar Louis. Hij staart met een frons voor zich uit, hij is dus aan het denken.

"Alex?" gokt Louis.

"Wat?? Ik ken hem niet eens."

"But he has the looks." Zegt Louis met een opgetrokken wenkbrauw. Ik draai met m'n ogen en pak de bijna lege pot ijs uit Louis zijn handen. "Ik dacht al dat je ziek was." Zegt Louis opgelucht. Ik kijk hem fronsend aan. "Omdat je nog geen ijs hebt gegeten." Legt Louis uit. Een oh verlaat m'n mond waarna ik het laatste beetje ijs op eet. Opnieuw is er een ongemakkelijke stilte tussen ons. Normaal hebben we die nooit! Ik hoop dat dit niet heel de vakantie zo zal zijn. Opeens staat Louis recht. Ik volg elke beweging die hij doet nauwkeurig. Hij doet z'n T-shirt terug aan en neemt m'n topje die op de zetel ligt vast. Hij komt terug naast mij zitten en geeft dan m'n topje. Zonder iets te vragen doe ik het aan en staar gewoon voor me uit.

Waarom doet hij zo? Waarom praat hij niet? Of ben ik het die me anders gedraag? Damn it! Oké, ik ben misschien niet perfect, maar dan nog. Ik ben toch niet zo erg? Of wel? Straks haat hij me en doet hij gewoon alsof dat hij me leuk vindt als vriend. En wou hij me gewoon niet terug naar het weeshuis sturen uit medelijden. Misschien moet ik als we terug zijn van reis eens beginnen zoeken naar een appartementje waar ik kan wonen en een job. Tot nu toe heb ik nog geen job gezocht want ik volgde nog les (ondertussen ben ik daarmee gestopt).

Misschien als ik niet meer bij Louis zal wonen, dat ik ook minder haat zal krijgen van de fans. Ik snap echt niet wat ik misdaan heb. Ik ben toch gewoon mezelf? Of ben ik dan toch een kut persoon en heeft Louis nu echt genoeg van mij en kan hij niet meer doen als of hij mij leuk vindt.

Uit het niets voel ik plots iets warms over m'n wangen rollen, een traan. Great. Ik voel nog een traan over m'n wang rollen en al rap merkt Louis het ook op.

"Hé, wat is er?" vraagt hij bezorgd. Hij kijkt me met een bezorgde blik aan en veegt de tranen weg met z'n duim. Een snik verlaat m'n mond wat er voor zorgt dat Louis me in z'n armen neemt. Hij wiegt me zachtjes heen en weer en fluistert kalmerende woordjes. Na een tijdje, als ik gekalmeerd ben, kruip ik op z'n schoot zodat ik wat comfortabeler zit. Louis draait cirkeltjes met z'n vingers op m'n rug terwijl ik gewoon voor me uit ze staren.

"Sorry." Zegt hij na een tijdje. Ik kijk hem verbaasd aan. Waarom zegt hij sorry? Hij heeft toch niets mis gedaan?

Louis kijkt recht voor zich uit naar de horizon waar de zon langzaamaan dichter naar de zee toe komt. Hij is ondertussen ook gestopt met cirkels te tekenen op m'n rug. Ik wil vragen waarom hij sorry zegt, maar Louis is me voor.

"Toen Eleanor weg ging, stortte even m'n wereld in. Gelukkig was jij er die me er door hielp. Ik heb echt veel aan je gehad die periode." Louis kijkt me kort aan met een zwakke glimlach en gaat dan verder. "En ergens ben ik blij dat Eleanor weg is, want anders gingen we hier nu niet zo zitten. Anders ging ik misschien niet ontdekt hebben dat je gevoelens voor me hebt. Anders ging ik nu niet doorhebben hoeveel ik eigenlijk om je geef." Louis kijkt me aan met zijn grijs blauwe ogen, iets wat de vlinders in m'n buik gek maakt, na wat hij juist heeft gezegd. Het was niet veel, maar het liet m'n hart wel een vreugdesprongetje doen. "En ik ben mezelf zo dankbaar dat ik tattoos heb laten plaatsen." Zegt hij met een grijns. Ik voel me lichtjes blozen, maar dat gevoel gaat rap weg als Louis m'n hand vast neemt. Heel m'n lichaam tintelt van die simpele aanraking. Louis heeft al meer m'n hand vast gehouden, maar deze keer voelt het anders. "Fans zeggen toch dat wij samen zijn hé? Laten we hun wilde fantasieën eens waren maken." Zegt Louis met een lach in zijn stem en nog geen drie seconden later voel ik Louis zijn lippen op de mijne. Ik ga meteen mee in de kus en ondertussen voel ik Louis glimlachen. Hij haalt zijn lippen veel te rap weer van de mijne en kijkt me dan met een grijns aan.

"Weet je? Ik zou Harry en Niall moeten bedanken dat ze jou hebben geadopteerd voor beard."