Where everything started in autumn [GxG]

WESIA. 7

Autumn

"AC, aalis na 'ko" ani ko sa kan'ya. Nakita ko itong huminto sa pag huhugas ng plato nang sabihin ko iyon. Tumingin ito ng malamig.

Ayoko na kasing mag tagal dito dahil nahihiya na ako sa kan'ya. Bahay niya ito at hind ko ito bahay para makituloy rito. Pumunta ako ng kusina at doon tumayo sa tapat ng lamesa, kaya ngayon ay naka harap na siya sa akin habang nasa tapat pa rin siya ng lababo.

"where are you going? you're going home?" Tanong niya at pinag kros ang dalawang braso. Napalunok ako because the way she asked the question was like I was going to do something bad na hindi niya magugustuhan.

Gusto ko lang naman umuwi pero parang may magagalit pag umuwi ako?

Tumango ako rito ng dahan-dahan kaya muli itong nag salita. "Okay, I'll take you home" hindi niya na tinapos ang hinuhugasan niya at dumiretso sa sala kung saan na roon ang susi ng kan'yang kotse.

Aangal pa ba ako eh siya na ang nag prisinta na ihatid ako. Tsaka mas hussle kung mag co-commute pa ako ay baka mamaya pa ako maka uwi.

Nang makarating kami sa parking lot ay doon niya na ako pinasakay. Pinag buksan pa nga ako nito ng pinto ng kotse niya kaya nahiya naman ako ng kaunti.

Ang dami ng kahihiyan ang nagawa ko sa kan'ya. Mula noong nag kita kami sa bahay ko hanggang ngayon. Lalo na yung nakaraang gabi.

"Yung nang-yari pala no'ng nakaraan.. sorry" she shouldn't have seen me like that, she shouldn't have seen me broken. "Dapat hindi mo 'yon nakita, nakaka hiya tuloy" napa yuko ako sa kinauupuan ko.

She's the first person to see me like that, she's the first person to see me no matter how weak my knees are and I'm sitting on the cold floor. In my whole life, I only took out all my resentments on her. Ang mas nakaka hiya pa roon ay hindi naman kami close para yakapin at iyakan ko siya sa ganoong pang yayare.

"You're weak. ang hina, sobra." I frowned at what she said. it hurts to speak, it hurts me. doesn't she know that she is already hurting my feelings just by using those words. Hindi niya ba alam na dapat sa mga ganitong problema ay dapat maging maintindin siyang tao? O gano'n lang talaga siya dahil hindi naman kami malapit sa isa't isa.

"A-anong ibig mong sabihin sa mahina? Ako ba? Mahina ba ako?" Paninigurado ko sa sinabi niya.

"Yes. why, isn't it true na mahina ka?what did you see and hear to make you cry like that last night, huh? Inaway ka ba para umiyak ka ng gano'n—"

"Itigil mo" I said cold words to her. Bumagal ang pag papatakbo niya ng kotse habang nasa gitna kami ng highway, kaya nakaka rinig kami ng pag pipitpit ng mga kotse sa likod namin

"What?" Kumunot ang noo niya.

"Sabi ko itigil mo yung sasakyan kase baba ako" kalmado pero may diin kong pananalita. Tuluyan na kaming pinaulanan ng tunog ng mga sasakyan sa likod namin, mas lumakas at ang iba ay walang tigil na pag pipitpit sa kanilang mga sasakyan.

Tulala niya akong tiningnan palabas ng sasakyan niya. Nang masara ko na ang pinto ay narinig ko pang tinawag niya ang pangalan ko pero hindi ko ito pinansin at dali daling tumakbo sa gitna ng kalsada kahit maraming sasakyan na ang pinipitpitan ako.

Ang sama ng ugali niya. Akala ko magiging malapit kami sa isa't isa pero sa nakikita ko ay baliktad. Nakakainis siya. Maganda nga, panget naman ng ugali. Hot nga, ang sama naman ng pananalita niya.

Mas tinakbo ko ang daang puro sasakyan ang dumaraan dahil biglang umulan. Ano ba ngayon tag-ulan? lagi nalang ako minamalas, nakaka inis na.

Gusto ko lang naman umuwi at mag pahinga pero bakit lagi akong pinipigilan gawin ang mga gusto ko.