~ Soylu Ailesi ~

~ 11. BÖLÜM ~

..."hastaneden çıktıktan sonra ailen beni aradı biraz konuştuk. Sana cidden çok değer veriyorlar.

Nerdeyse beni hergün arayıp ne yaptığını soruyorlar. Biliyorum geçmişte çok kötü şeyler atlattın.

Ne kadar biz yanında olmakta asla ailen gibi hissettiremeyiz. Senden istediğim onlara bir şans vermen ben her zaman yanındayım.

Küçücük bir sıkıntı da her zaman yanındayım. Bana söz ver güzelim onlara şans vereceksin onları çok iyi anlıyorum.

Seni kaybetmek den çok korkuyorlar o yüzden seni atlamamak için benimle iletişime geçtiler." dedi. Ne diyeceğimi bilmez bir şekilde abimin dediklerini dinliyorum.

Kafam o kadar karışık ki ne düşüneceğimi bilmiyorum.Ama abim bile böyle diyorsa bir şans vermeyi düşünüyorum.

Ama ışte çok korkuyorum geçmişte yaşadığım şeylerin aynısını yaşamak istemiyorum.

Sanırım abim de ne düşündüğümü anlamıştı. "Güzelim evet korkuyorsun eskisi gibi olmak istemiyorsun biliyorum seni anlıyorum da ama güven bana sana çok değer veriyorlar.

Zaten kötü bir durum olsa ben seni oraya göndermem."

Haklı sanırım ne zamana kadar böyle devam edecek. İlk günden beridir içimde küçük de olsa bir heyecan vardı.

Evet korkaklık yapmayacağım. İlk defa korkmadan kalbimden ne geçiyorsa onu yapacam.

Sanırım onlara şans vericem. "Tamam onlara şans vericem." dedim kısık bir sesle.

"O zaman ben arayıp bugün onları akşam yemeğine davet edim." dedi. Kafamı sallayıp odadan çıktım.

İpeğin yanında gidip, "kankiiii bugün akşam yemeğe benim biyo aile gelecek yemek yapmamız gerekiyor" dedim hafif heyecanlı sesimle.

İpek onların geleceğine baya bir şaşırmıştı. Çünkü ben kesin bir dille görüşmeyi red etmiştim. Hatta kriz bile geçirmiştim.

Ama abimin konuşması beni etkilemişti. Zaten beni gördüklerinde hep konuşmaya çalışıyorlar. Hele ki o gözlerin de ki hasreti görmüştüm.

Ama korkuyordum. Artık kabul etmiştim bugün hepsiyle yüzleşiceğim. İpek ikizleri markete göndermişti. Evde eksikler olduğu için.

Nerdeyse akşam olmuştu bütün yemeklerde hazırdı. Sadece sofranın kurulması kalmıştı. Birçok çeşit yemek yapmıştık.

Ne sızdığını bilmediğimiz için aklımıza gelen yemeklerin hepsini yaptık. Tabi benim el lezzetim vardı.

Üniversiteye başlamadan önce bir sürü yemek kurslarına gitmiştim. Bir ara merak salmıştım bu konuya.

Masayı kurup şuan hepimiz salonda oturuyorduk. Çok heyecanlıydım avucumun içi terketmişti. Ama aynı zamanda da içimde bir korku vardı.

Sanki-yanımda oturan- Efe anlamıştı. Çünkü elimin üstünde elini hissediyorum.

Nerdeyse bi 5 dakika sonra zil çaldı. Ne yapacağımı bilmez bir şekilde hala koltukta oturuyorum.

Emir elimden tutup beni ayağa kaldırdı. "Yanındayım kardeşim yapabilirsin" dedi. Evet yapabilirim herkes bana guveniyorken artık mutlu olup geçmişi düşünmemeye çalışıcam

Böyle davrandıkça bizimkileri üzüyordum. En çok ta abimi beni hep Pelin'in yerine koymuştu.

(Pelin Savaş'ın ölen büyük kardeşi tanıtımda söylemiştim.) Hep bana birşey olacak korkusu vardı.