~ Soylu Ailesi ~

~7. BÖLÜM~

~ Yazardan ~

Asena kafeden çıktıktan sonra hepsi çok üzülmüştü. Aynur hanım ve kardeşi Toprak ağlıyor, diğerleri ise dolmuş gözleriyle giden Asena'nın arkasından bakıyordular.

Asil biraz olsun Asena'yı anlamaya çalışıyordu. Küçükken çoğu zaman kalbi ağrırdı.

Ne kadar doktora gitselerde hiç birşey çıkmazdı. O zamanlar bir kitapta okumuştu. İkız hisleri diye.

Şimdi anlıyordu, ikizi çok acı çekmişti. Ona anlayış gösteriyordu. Bu yaşananlar kolay bir şey değildi.

Evet 'Soylu Ailesi' de bir sürü acı çekmişti ama hep bir aradaydılar. Mert gözlemlemişti.

Mesleki deformasyon anlamıştı birşeyler olduğunu çünkü Asena hep yanında ki kişilerin elini tutup sıkıyordu.

Bazen konuşmada bile zorluk çekiyordu. Diğer abiler de hak vermişlerdi onun hakkında hiçbirşey bilmiyorlardı.

Anlayış gösterip biraz zaman vereceklerdi. Asil öksürüp dikkatleri üzerine çekti.

"Hani benim hep kalbim ağrıyordu ya ne kadar doktora gitsekte birsey çıkmıyordu. Ben araştırmıştım ikiz hisleri varmış.

Yani kizim çok acı çekmiş benim kalbim ağrıdığı zaman o acı çekiyormuş." dedi.

İçlerinden hep dua etmişlerdi. İnşallah bizim biriciğimiz bunca yıl mutlu yaşamıştır diye ama yine hayat onlara götüyle gülmüştü.

En büyük abi söze girerek " biraz zaman tanıyalım olayları sindirsin kendisini hazır hissettiğinde konuşalım.

Bu demek değil onu umursamayıp, bırakıp bize gelmesini beklicez. Arada aramızdan biri yanına gidip tesadüfen karşılaşmış gibi yaparak yanında durup konuşucak."

Hepsi kafasını sallayıp onu onayladı. Aydın bey " hadi herkes kalksın eve gidelim güzel bir uyku çekelim sonrasını yarın düşünürüz.

O gün iki tarafta huzursuz bir uykuya daldı.

♧> Asena'dan <♧

Gözümü açtığımda rahat bir yerde yatıyordum. Baktığımda odam da olduğumu gördüm, en son arabadaydım.

Dün olanlar yeni yeni geliyordu aklıma yani şimdi ciddi ciddi bir ailem vardı. Dün yaşanan hiçbir şey yalan değildi.

Hemde kocaman kalabalık bir aile. Bunca sene o kadar acıyı boşuna çekmiştim yani.

Yataktan kalkıp yan tarafta olan boy aynasının karşısına geçtim. Bu zamana kadar geçmişte neler yaşadığımı düşünmeye başladım.

Şuan düşündüğüm şeylerle sanki o anları tekrar yaşıyormuş gibi hissettim. Üzerimden bir ürperti geçti.

Ilkokul daki yetim muamelesi, ortaokulda toplantılar da olmayan velilerim ve lisede ki karan zorbalıkları.

Ben bunları nasıl unutacaktım. Bu anlattıklarım sadece masum olanlardı. Çok kötü şeyle yaşamıştım o yetimhanede.

Aile kavramı bana çok uzak bir şeydi. Aydın bey gilde kalsam bile tamamen bir 'Aile' olacağımızı düşünmüyorum.

Aslında içimde ki kız çocuğu bir aile isteyip heyecanlanıyor. Nasıl heyecanlanmasın ki?

Bu zamana kadar hiç kimseden bir sevgi görmeden büyüdüm. Evet belki arkadaşlarım her zaman yanımdaydı.

Ama asla bir annenin, bir babanın gösterdiği sevgiyi, şefkati nasıl verebilirler ki.