KRİSTAL KAN

Bölüm 13 (Gecenin Kadınları)

🎧LitteMix 🎶Woman's world 🎧

Keyifli Okumalar 👠🍒

"Topuklu ayakkabılarınızı giyin, yürüyüşe çıkıyoruz."

Nell'in mesaj grubuna yazdığı cümleyi okuduğumda kalbim korku ve heyecanla çarpmaya başladı. Gözlerimi bulutlarla kaplanan alacakaranlık gökyüzüne dikip derin bir nefes aldım ve "Başlıyoruz." diye mırıldandım.

"Endişelenme her şey yolunda gidecek."

Perla' nın sesiyle kendime gelip pencereden uzaklaştım ve yatağımın üzerinde uzanmış tavanı izleyerek turkuaz rengi saçlarıyla oynayan kıza diktim gözlerimi.

"Bu delilik. Gerçekten bunu yapmak istiyor musunuz?"

İnce zincirin ucunda parlayan kehribar rengi hilal küpeyi kulağına takmaya çalışarak banyodan çıkan Amy her zaman olduğu gibi korkunun etkisiyle yaşadığı kararsızlığıyla bizi etkilemeye çalışıyordu.

Hızla yatakta doğrulan Perla yüzünü Amy'nin endişeli bakışlarına doğru döndü. "Asıl delilik korkarak yaşamak. Hâlâ bir şansın var Amy, istemiyorsan sen gelmeyebilirsin."

"Tamam kabul ediyorum korkuyorum ama bu sizi yalnız bırakacağım anlamına gelmiyor."

"Hadi kızlar fazla zamanımız yok." Diyerek araya girdim. "Hazırsanız Nell'in evine geçiyoruz, Nefeli ile birlikte bizi bekliyorlar."

Perla yataktan kalkıp önce turkuaz rengi saçlarını kulaklarının arkasına attı ardından vücudunu saran koyu renk taytın üzerini örten kalın topuklu çorap çizmelerini düzeltti ve keskin bakışlarını bana yöneltip "Ben her zaman hazırım." Diye fısıldadı.

Omuzlarına dökülen karamel rengi saçlarını başının üzerinde sıkı bir atkuyruğu yapan Amy "Bende hazırım" diye atıldı ürkek sesiyle. Onlara belli etmesemde korkudan ölebilirdim. Her şeye rağmen bunu yapmam gerektiğini de biliyordum. Eğer yaralarımın iyileşmesini istiyorsam tedavi edilmesine izin vermeliydim. Hızla Perla' nın yanından geçip yatağın baş ucundaki komodinin üzerinde duran kiraz kırmızısı rujumu elime alıp kızların şaşkın bakışları arasında usulca dudaklarıma sürdüm.

"İşte şimdi hazırım."

Siyah deri ceketimi kırmızı kalın askılı tişörtün üstüne geçirip ince topuklu ayakkabılarımın huzur verici sesi eşliğinde koridora doğru ilerlemeye başladım. Artık kendim olmanın zamanı gelmişti. Günlerdir kendime acı çektirdiğimi bu yüzden güçsüz ve yalnız hissettiğimi kızlar sayesinde anlamıştım. Evet birileri beni gerçekten anlıyordu. Birileri benim çığlıklarımı, çırpınışlarımı görmüştü. En önemlisi birileri bana inanmıştı. Perla ve Amy ile birlikte evden çıkmak üzereyken annemin sesiyle olduğumuz yerde kaldık.

"Opia, bunu yapma kızım karanlık çöktüğünde sokağa çıkmak çok tehlikeli. Senin zarar görmene dayanamam." İri koyu kahve gözlerini gözlerime dikip bana yalvaran anneme doğru eğildim. Diğer kızların beni duymasını istemediğim için usulca kulağına doğru fısıldamaya başladım.

"Bugüne kadar yaşadığımdan bile haberin yoktu. Şimdi karşıma geçip bana annemmiş gibi davranma. Anne!" Ardından dudaklarıma sahte bir gülümseme yerleştirip herkesin bizi duyabileceği kadar yüksek bir sesle konuşmaya devam ettim. "Annecim, merak etme bu gece Nell'in evinde küçük bir party var, kızlar partysi. Sabaha kadar kız muhabbeti yapıp eğleniceğiz." Dedim ve annemle James' in endişeli bakışları eşliğinde hızla evden çıktım.

"Hepiniz beni iyice anladı öyle değil mi?"

"Evet, Opia ben anladım."

"Pekâlâ O hâlde asla unutmamanız gereken şey neydi Nefeli?"