မိုင်းရှန်မျက်လုံးများပွင့်လာပြီး ဘေးဘီကိုကြည့်မိတော့ ရေရေတံခွန်ကိုတွေ့ရသည်။သူရဲ့မှတ်ဉာဏ်ကို အလုပ်ပေးလိုက်တော့ မနက်ကသူရေတံခွန်အောက်ကိုခုန်ချ၍ ရေကူးပြီးကမ်းစပ်ကကျောက်တုံးပေါ်မှာ မောပြီးအိပ်ပျော်သွားတာဖြစ်သည်။အရင်ဆုံး သူ့ရင်ဘက်ပေါ်က အကောင်ငယ်လေးကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်တောင်လေးများလှုပ်လာပြီး မျက်လုံးလေးများဖွင့်လာသည်။အို!လှလိုက်တဲ့မျက်လုံးတွေ။
"အိပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ"
"ငါတော့ညောင်းနေပြီ"
"ဟင်"
အသံကြားလို့ ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တော့
"အမလေး ဘုရားကယ်ပါ"
ဟိုလူ ဒဏ်ရာနဲ့လူ။ဒါ...ဒါဆို အမွန်းကသူ့ရင်ဘက်ပေါ်မှာအိပ်ပျော်သွားတာပေါ့။ဟိုလူကလဲ သူ့ကိုကြည့်နေလိုက်တာ စူးရဲလို့။ဟိုလူတစ်ခုခုလုပ်လျှင်ပြန်ခုခံဖို့ သစ်ကိုင်းခြောက်လေးကိုဟိုစမ်းဒီစမ်းလုပ်နေတုန်း
"ဒီတိုင်းဘဲနေတော့မှာလား"
"ဟမ်"
"မထတော့ဘူးလားလို့"
ဘာအကောင်လေးလဲ။သူ့ရင်ဘက်ပေါ်ကမထသေးဘဲနဲ့ လက်လေးကဟိုစမ်းဒီစမ်းနဲ့ ဘာလုပ်နေမှန်းမသိ။သူထဖို့ပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး ပြန်ကြည့်လာသေးတယ်။
"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ "
"မြန်မြန်ထ"
ဘယ်လိုလူလဲနော်။အမွန်းကသူ့ကို ဆေးကုပေးထားတာကို အမွန်းကိုပြန်အော်နေသေးတယ်။ကျေးဇူးမသိတက်ဘူးလား။
"ဘာလို့ငါ့ပေါ်မှာအိပ်နေတာလဲ"
"ဟမ်"
"ဘာလဲ တစ်ဟမ်ဟမ်နဲ့"
"ဟို"
မျက်လုံးလေးက သူ့လက်မောင်းပေါ်အကြည့်ရောက်တော့ သူငုံ့ကြည့်မိသည်။သူ့လက်မောင်းကဒဏ်ရာပေါ်မှာ စည်ထားတဲ့သူ့ခေါင်းပေါင်းကိုတွေ့မှ သူသဘောပေါက်သည်။ဒီအကောင်ငယ်လေးက သူ့လက်ကိုဆေးထည့်ပေးထားပုံဘဲ။
"ဟို ခင်ဗျားက ဒဏ်ရာရပြီး အဖျားတက်နေလို့လေ"
"ဆေးထည့်ပေးထားတာလား"
![ဆုံစည်းစေ[Completed]](https://img.wattpad.com/cover/340498360-64-k651793.jpg)