Will it ever get better x de bankzitters

Klotte ouders

(Milo's Pov)
Daantje woont hier nu al voor 2 maandjes.
En ik merk dat het beetje bij beetje makkelijker wordt voor haar. Daantje haar ouders willen haar alleen niet meer zien.
Nadat wij hun hebben uitgelegd dat Daantje aan zelfbeschadeging deed werden ze zo boos. Ik snap dat niet, als ouder zou je je dochter moeten helpen als ze struggled en niet boos moeten worden.
Er is wel een probleem. Daantje weet het zelf nog niet en het is bijna kerst. Ik en de rest hebben besloten om het vandaag aan haar te vertellen.

"Hey Daantje, heb je al gegeten?" Vraag ik als ik beneden kom.
"Yep ik heb een geroosterde boterham gegeten met jam." Ik was trots op haar het eten ging steeds makkelijker.

Na een tijdje was iedereen beneden. Nu moesten wij het wel vertellen.
"Daantje we hebben alles uitgelegd aan je ouders vorige week." Begint Matthy "Alleen ze wilden niet luisteren en werden heel boos."
Daantje keek ons aan met een vragende blik.
"Daantje je ouders willen je niet meer zien." Zegt Raoul dan eindelijk. Wij wisten allemaal dat dit teveel zou zijn voor het meisje en dat ze waarschijnlijk in een paniekaanval zou schieten.
We hadden gelijk.

Ik ging bij Daantje zitten en probeerde haar te kalmeren. Deze keer lukte niks, ook niet wat ik had geleerd bij een EHBO cursus. Raoul probeerde ook alles wat hij wist van zijn studie maar niks hielp.
Ik had haar vast zodat ze niet zo omvallen. Na een paar minuten werd daantje helemaal slap.
Ze lag bewusteloos in mijn armen.
Ik legde mijn vingers bij haar neus en ze ademde onregelmatig.

(Robbie's Pov)
Ik zag mijn zusje bewusteloos vallen. Milo voelde nog bij haar neus om te kijken of ze ademhaalde. "Haar ademhaling is onregelmatig." "Moeten we 112 bellen?" Vraagt hij. Opeens begon Daantje te hyperventileren. "Ik bel wel." Zeg ik zonder nog iets te vragen.
Ik overleg met de hulpverleners aan de telefoon
"Ze zijn er over vijf minuten."
Gellukig waren ze nog veel sneller dan vijf minuten.

Alles ging langs mij af. De hulpverleners stormde de kamer binnen en legde mijn zusje op een brancare.
"Wie van jullie wilt er mee in de ziekenwagen?" Vraagt een van de hulpverleners.
"Milo ga jij maar mee wij rijden er wel achteraan." Geef ik snel als antwoord

We stappen met z'n allen in mijn auto. Milo en Daantje zijn 3 minuten geleden vertrokken naar het Erasmus.
Iedereen was still en we wisten niet goed wat we moesten zeggen.

(Daantje's Pov)
Hoezo willen mijn ouders mij niet meer zien?? Dacht ik bij mijzelf.
Ik schoot in een paniekaanval. Ik had door dat iedereen van alles probeerde maar niks lukte. Mijn ademhaling kreeg ik 0,0% onder controle. Toen werd alles zwart.

Toen ik weer wakker werd lag ik in een soort ziekenwagen. Ik zag allemaal gezichten boven mij die ik niet kenden. Het was moeilijk om überhaupt een gezicht te zien omdat mijn zicht heel slecht was. Het waren eigenlijk gewoon hoofden.
"Daantje wij gaan even een infuus bij jou inbrengen voor extra vocht."  "Je krijgt ook een kapje op je mond die je beter gaat laten ademhalen."  Hoorde ik een van de hoofden zeggen. Toen merkte ik dat ik iemands hand vast hield.
Alles werd weer zwart.