Will it ever get better x de bankzitters

Komt het ooit nog goed met haar

(Milo's pov)
Ik zat beneden met de mannen. Daantje was al naar boven. Ze voelde zich "niet lekker". Ik had het gevoel dat er meer aan de hand was. Maar er is een rede dat ik en de jongens nog wat video ideeën plannen en bedenken. "Willen jullie een biertje?" Vraagt Raoul waardoor ik uit mijn gedachten word gehaald. "Ja doe maar." Zeg ik nadat de rest van de jongens ook al hadden geantwoord.
Het moment dat Raoul een biertje aan ons aan wilt geven hoor ik een luide bonk van boven komen. Ik wist niet hoe snel ik naar boven moest rennen. Het was weer gebeurt

Ik rende de trap op met de rest van de jongens achter mij aan. Ik vond Daantje voor de deur van haar kamer met bloed stromend over haar arm. Waarom had ik niet eerder gemerkt dat het niet goed met haar ging.

Ik en Raoul probeerde Daantje wakker te maken, Robbie was haar wonden aan het schoonmaken, Matthy probeerde het bloed op de vloer op te ruimen en Koen stond alles uit te leggen aan 112 aan de telefoon. Het ging echt niet goed met haar en ik legde het bij mezelf neer. Ik had Robbie beloofd dat ik goed op zijn zusje zou letten maar dat heb ik niet gedaan. Ik werd voor de tweede keer binnen 15 minuten uit mijn gedachten gehaald door een groep ambulance medewerkers. Ze waren ook weer net zo snel weg als dat ze kwamen. Alleen nu met Daantje.

(Robbie's Pov)
Ik mocht met Daantje mee naar het ziekenhuis. Ik vond het spannend, heel spannend. Ik had nog nooit naar het ziekenhuis gehoeven voor een zelfmoord poging. En dat stond zegmaar ook nooit echt op mij bucketlist ofzo. Hoe langer ik in de ambulance zat hoe meer tranen ik over mijn wangen voelde gaan. Tot het moment dat ik voluit aan het janken was. Het ging niet goed met mijn zusje. Echt niet goed.

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werd mijn zusje meteen meegenomen naar de eerste hulp en daar aan allemaal apparaten gekoppeld. Beademings aperatuuur, infuus en nog veel meer. Ik hoorde en wilde mijn zusje zo niet zien. Maar toch stond ik hier. Bij het ziekenhuis bed van mijn zusje. Terwijl ik wacht op de rest van de jongens.

Opeens hoorde ik luidde voetstappen door de gang rennen. Ik wist al meteen wie het waren. De bankzitters, mijn maatjes. De eerste die binnen kwam gerend was Milo. De jongen die alles betekende voor mijn zus. "Is ze al wakker." Vraagt hij als hij naast me komt staan. Zijn stem was gebroken en als ik hem aankijk zie ik dat hij veel heeft gehuild.

De rest van de jongens komen ook binnen. "Och maatje toch." Zegt Matthy . Hij ziet dat ik me niet goed voel. Logisch maar het was fijn om te weten dat Matthy het door had, Matthy. Mijn beste vriend. Hij trok mij in een knuffel. Zo stonden we even

Ik weet niet hoe we dit gaan doen met Daantje. En of het ooit nog goed komt met haar.