Will it ever get better x de bankzitters

vliegen

(Robbie's Pov)
Het is 7 uur s'ochtends en we zijn allemaal aan het inpakken. Onze vlucht vertrok pas om 3 uur vanmiddag maar dan waren we teminste klaar en kunnen we nog even zwemmen. "Is iedereen klaar?!!" Roep ik door het huis heen. Ik hoor iedereen een keer ja zeggen dus het zal wel goed zijn. Ik liep alvast naar het zwembad om er in te springen maar dan hoor ik opeens de rest op het balkon boven mij. "ROELIE, ROELIE, ROELIE." Raoul stond op de rand op het punt om er vanaf te springen en dat deed hij uiteindelijk. "Wtf Raoul, ik wist niet dat oude mannen dat konden." Zeg ik terwijl ik mijn lach in moet houden. "Haha hee grappig Robbie."

Het was nu een 11 uur en we waren allemaal aan het omkleden en klaar maken om naar het vliegveld te gaan. We hadden allemaal een trainingspak aan. Ik en Daantje natuurlijk het bankzitters trainings pak. Ik checkte nog even of ik alles had ingepakt en liep toen met mijn koffer naar beneden. Daantje en Milo zaten er al. Ze waren gewoon wat aan het praten. Ik kwam bij hun zitten. "Dus hoe gaat het met de twee tortelduiven" vraag ik "hartstikke goed." Zegt mijn zusje. Na een paar minuten komt de rest eindelijk aanlopen en lopen we naar de taxi

*kleine tijdskip tot wanneer ze door security zijn.*

(Daantje's Pov)
We zaten met z'n alle een beetje te niksen. We waren best vroeg vertrokken en het duurde nog een uur tot dat het vliegtuig vertrok. Dus we hadden nog alle tijd. We besloten om een beetje langs de winkeltjes te lopen, en daarna wat te eten halen en dan weer terug naar de gate om het vliegtuig in te gaan.

We waren alle winkeltjes langsgegaan maar vinden eigenlijk allen troep. Ik had wel een leuke trui voor Milo gevonden en had die meegenomen."ik haal wel even alle broodjes." Zegt Raoul. Ik vind het goed. "Kutzooi jongens we moeten nu naar de gate want hij gaat al bijna." Zegt koen opeens. "Nou laat maar dan." Zegt Raoul terwijl de rest al begint te rennen. Ik met mijn gehandicapte poot kan dat niet. "Daantje wil je op mijn rug??" Vraagt Milo. Natuurlijk wou ik dat. Ik klom al op zijn rug.

Daar kwamen we aan hoor de jostieband. Een groep jongens die als een gek naar de gate rende. En dan nog een lange sukkel meet een klein Brabants meisje op zijn rug die er een soort van achteraan huppelen.godzijdank waren we oprijd en hadden we onze plekken nog.

We zaten met z'n alle in het vliegtuig. Weer de zelfde opstelling als de heenweg. Ik was heel nerveus. Geen idee waarom maar ik was nog meer nervous dan op de heenweg. Mijn ademhaling werd een beetje hoog en ik had het gevoel alsof mijn suiker laag zat. Ik was weer teveel aan het stressen. Opeens voel ik een hand op mijn arm. "Lieverd gaat het wel, moet ik even je suiker meten?" Vraagt Milo. "Ja graag dat zou fijn zijn." Zeg ik met moeite doordat ik mijn ademhaling nogsteeds niet onder controle kreeg. Ik had hier echt geen zin in. Milo scanned even mij suiker en overhandigt mij meteen 3 dextro's. Ik zat weer eens te laag.

Ik voel Milo zijn hand over mijn boven been wrijven. Hij ging met zijn vingers langs de littekens. De littekens die hij littekens had gemaakt en niet weer diepe rode sneeën. Hij had mij zoveel geholpen en hij wist het niet eens. Ik ben hem eeuwig dankbaar. Nu nog hopen dat ik het vol hou. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en hij doet zijn arm om mij heen. Hij geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Dan voel ik het vliegtuig opsteigen.