Will it ever get better x de bankzitters

Wakker worden

(Raoul's Pov)
Ik loop net Daantje's kamer binnen. Waar Rob op een stoel zit naast haar ziekenhuisbed. "Hey Rob, hoe gaat t maatje." "Raoul ik wil gewoon niet dat ze zich zo voelt." Antwoord hij. "Hey maatje ik beloof je dat ze beter wordt, echt waar." Probeer ik hem gerust te stellen. Hij staat op en geeft mij n knuffel. Ik hoor dat hij zachtjes aan het snikken is. Maar dat maakt niet uit. Hij mag zijn gevoelens uiten.

* n paar minuten later*

"Rob waar is Milo eigenlijk." Vraag ik hem. "Hij is al een tijdje weg, hij ging naar de wc." Antwoord Robbie. "Ik ga wel even naar de toiletten, checken of alles goed met hem gaat.".
Ik sta op en loop naar de toiletten. Er is geen een deur op slot. Maar toch zie ik vanaf hier onder een hokje een paar Nike airforce onder uit komen. Dat moet Milo wel zijn. Ik loop er naartoe, open de deur en daar zie ik Milo zitten met een mesje tegen zijn arm, klaar om te snijden. "MILO WAT DOE JE." roep ik uit pure stress. Hij kijkt me met bange ogen aan. "Rustig maatje ik ben niet boos, alleen ongerust." Zeg ik dan tegen hem. "Raoul ik wil haar zo niet meer zien, ik heb niet goed op haar gelet. Ik moest de pijn voelen die zei ook voelt." Probeert hij mij uit te leggen door zijn luide snikken heen.

Ik had hem een knuffel gegeven. En even wat water laten drinken. "Milo wil je het er als we thuis zijn er met mij over hebben." "Ja Raoul heel graag" zegt hij. Daar ben ik blij mee, ik wil niet dat zijn mentale gezondheid dadelijk ook snel naar beneden gaat. Opeens rent robbie het toilet gebouw binnen. "DAANTJE IS WAKKER." Roept hij blij. Milo zijn gezichtsuitdrukking is meteen veel blijer. Hij en dat meisje hadden elkaar nodig.

(Milo's Pov)
Ik sprint naar haar kamer. Ze was wakker, mijn meisje was wakker. Raoul moest praten met mij als ik thuis was. Daar had ik geen zin in maar dacht daar nu gelukkig niet te veel aan. Want ze was wakker. Ik ren door de deur van haar kamer. En daar zit ze. Rechtop in haar bed. Met een glimlach maar ook met een beetje een verwarde blik in haar ogen. Ze had geen idee hoe lang ze out was geweest en wat er was gebeurt.

Ze kijkt mijn kant op. "Milo kom is hier." Ik loop naar haar bed toe. "Milo doe je hoofd is verder naar beneden zo kan ik dr niet bij." Ik buig naar voren en ze duwt haar lippen op die van mij. "Hier had ik het meeste zin in toen ik wakker werdt." Fluistert ze in mijn oor nadat ze haar lippen van die van mij heeft weggetrokken. Als we achter ons kijken staan de jongens ons een beetje raar aan te kijken. We waren een beetje vergeten dat Koen, Matthy, Rob en Raoul ook nog bestonden.

Het was een uurtje later en we mochten eindelijk naar huis. Daantje zat in een rolstoel. Ze was namelijk zo veel verzwakt in deze week dat ze voor 2 weekjes met krukken moest lopen of in een rolstoel moest zitten. Ik wist zelf ook wel dat ze geen een keer die krukken ging gebruiken en alleen maar de rolstoel ging gebruiken. Maar dat maakte mij niet veel uit. Dit meisje verdiende dat.
Ik tilde haar de auto van Matt in en daarna stapten en de rest ook in. Op weg naar casa del huts. Ik had er zin in, maar ook weer niet. Want dat betekent dat ik mijn gesprek met Raoul heb