Bir Not Meselesi | Texting

38- Evin yanmayan ışıkları

"Sen ne zaman bir boşluk açarsan insanlar o boşluğu kullanırlar, kötülükleriyle doldururlar, zaaflarından vururlar Tuğkan." Luna ve Tuğkan gece boyu ellerinden kahveleri eksilmeden konuştular, yeri geldi pencereden dışarıyı izliyormuş gibi yağıp ağladılar, yeri geldi birbirlerinin yaşlarını sildiler ama o gün birbirlerinin o hüzünlü hallerini görememek için o evin ışıkları hiç yanmadı.

"Parayı da ne için aldım biliyor musun? Fazla iyi tanımadığım bir arkadaşım vardı, kansermiş. Hepsi olmasa da tedavisi için bir paraydı bu da."

"Anlıyorum, senin de içine oturdu tüm bu olanlar ama yapacak bir şey yok. Bazen hayatlarımız haksızlık görmemizin üzerine kuruludur. Ben bütün lise hayatım boyunca zorbalık gördüm, haksızlıktı ve karşımdakiler kendilerini haklı buluyordu. Bir gün lise üçteydim, uyandığımda dedim ki en önemli kişi benim. Benden başka kimse beni ırgalamaz, bana kötülük yapana da karşılığını veririm dedim. Öyle de oldu, onlar haksızlıkların, yaptıklarının yanlış bir şey olduğunu yine de anlamamışlardır orası ayrı. Hayat hep böyle, insanlar hep kendini haklı görür."

"İnsanlar neden sadece bir kişiye takıyor anlamıyorum, cidden. O zamanlarda yoktum ama şimdi biri senin kılına dokunsun, onların canını yakarım."

"O zamanlar en zayıf ve umursamaz halkayı aradılar, hem rahatsızlığım dolayısıyla hem de onları umursamamam dolayısıyla beni fazlaca ezdiler. Şimdi kendimi ezdirmem kimseye zaten ama yine de teşekkürler arkamda durduğun için."

"Sen de benim arkamda durdun Luna, babamdan laf yemene rağmen sustun. Bizi yalnız bıraktın ve yanımda olman gerektiği anda yanımda belirdin. Başka biri olsa bu lafların üzerine beni terk ederdi ama sen anlayışla karşılayıp, benim asla öyle şeyler düşünmediğimi bildin çünkü."

"Evet, ben seni babanla yargılayamam. Babanla da barışırsınız zaten, olur böyle kavgalar."

"Yaklaşık on senedir falan babamla kavgalıyız biz."

"Hmm, olsun."

O gün birbirlerinin yaralarını sardılar, kabuk bağlar ya da bağlamaz bilinmez, geçici bir çözüm mü o da bilinmez ama kendilerini iyi hissettiler. Her yara kabuk bağlamaz, iyileşmezdi zaten. Acıya gülümseyebilmek lazımdı bazen, yoluna yardımcı biriyle gülümsemek...