Gökyüzüne bakıp "Ben artık yaşamak istemiyorum. Ben yaşamayı hak edenlerden değilim. Artık benim için yaşamak isteyeceğim son şey."
Sonra da ellerime baktım. "Bu eller tuttu o şeyi."
Üzerimdeki kana göz attım."Bu eller yüzünden kirlendi bu üst."...
Eveeetttt. Yeni bölüme hazır mıyız?? Ben çok çok hazırım. Hadi o zaman bölümegeçelimm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aral Yaman Çakar(Vibes)
Medyaya koyamıyorum şimdilik buraya koyuyorum.
İYİ OKUMALAR.✨ •••••••••••••••••• 4. Bölüm: Kız Kardeş "Ben sadece kimseye kendini sevdiremeyen bir zavallı olarak kalacaktım."
Yaklaşık 15 dakika sonra bir apartmanın önünde arabayı durduğunda Başkomiser'in evine geldiğimizi anlamıştım. Neden onun evine geldiğimi bilmiyordum. Ama tek bildiğim şu an gidecek bir yerim olmadığıydı.Her ne kadar onunla gitmem tehlikeli olsa da. Başkomiser de bir şey sormadığından şu an işime geliyordu.
Başkomiser arabadan inip apartmana doğru yürümeye başladı. Kapıyı açmadan önce arabaya kısa bir bakış atıp içeriye girdi. Bu galiba 'gel' demekti. Arabadan inip Başkomiser'e yetişerek apartmana girdim. O bir kat çıkmışken yetişmeye çalışmak amaçlı hızla merdivenleri çıkmaya başladım.
Ayağıma ne takıldığını fark etmediğimden, elimdekiler ile beraber olduğum yere düştüm. Takıldığım şey ise oyuncak, küçük bir toptu. Poşetten, üstte çikolatalar olduğundan çikolataların bir kısmı alt merdivenlere düşmüştü.
Başkomiser sesi fark edip geri gelirken kaşları çatıktı. Gözlerini devirip çikolataları poşete geri doldurdu ve arkasını döndü.
"Ayağa kalkabilirsin bence. O kadar da sakar değilsindir." Diyerek tekrar merdivenleri, elindeki poşetle çıkmaya başladı. Ona göz devirip ellerimi çırparak ayağa kalktım. Tekrar ağrımaya başlayan karnımın ağrısını belli etmeden,"Beni daha tanımıyorsun Başkomiser." Dedim ve ayağa kalktım.
Onu takip ederken arkasına dönmeden,"Sakar olduğunu anlamak için tanımak gerekmez. Uzaktan yüzüne bakan biri bile anlayabilir sakar olduğunu." Dedi sinir bozucu bir şekilde. Hala merdiven çıkarken neden bitmediğini anlayamamıştım. Kaçıncı kata çıkıyorduk biz yahu! Hem asansörü yok muydu bu apartmanın? Sağ tarafıma baktığımda asansör görmemle göz devirmiştim. Hadi sen binmiyorsun, bana niye bu apartmanda asansör olduğunu söylemiyorsun be adam!?
Sonunda bir kapının önüne geçip içeriye girince derin nefes verdim. Arkasından içeriye girerken, bana attığı lafı cevapsız bıraktığımı hatırladım. Ona dönüp tek kaşımı kaldırarak,"Ne varmış benim yüzümde?" Dedim sorarcasına. Elindekileri hole bırakıp bana döndü.
"Hiç bir şey yok. Çok boş." Diyerek salon olduğunu tahmin ettiğim odaya girdi. Boşmuş. Sensin boş. Konuyu daha fazla uzatmamak adına susup onu takip ettim. Arkasından içeriye girip ne diyeceğimi anlamış olmalıydı ki,"Mutfağın hemen yanındaki odada üstüne uygun bir şeyler bulabilirsin." Dedi. Kafamı sallayıp holde duran poşetten ihtiyacım olan şeyleri alıp, mutfağın yanındaki odaya girdim.
