Ongepland - Flikken Maastricht

2

Het vorige deeltje is door @flevafan gemaakt =D

Eva pov

Uiteindelijk is de tijd snel gegaan, en vandaag is de grote dag. We gaan vertrekken! Nog een laatste keer check ik alle spullen en wanneer ik er zeker van ben dat ik niks ben vergeten, stop ik de koffers in de auto en ga al op de bestuurdersstoel zitten. Via de achteruitkijkspiegel zie ik dat ook Wolfs zijn spullen inlaadt en even later naast me in de auto stapt. 'Zullen we gaan?' glundert hij. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en start de auto.

'Waar is het?' probeer ik boven het lawaai van alle mensen uit te komen. 'Volg mij maar.' Ik doe wat hij zegt en zo komen we inderdaad bij de douane uit en laten we zoals alle andere mensen onze spullen controleren. Alles is moeiteloos verlopen en zo zitten we 20 minuutjes later in het vliegtuig, te wachten totdat we vertrekken. Nu voel ik toch wel wat kriebels in mijn buik, want het is altijd toch wel weer spannend of alles goed gaat. Het gebeurt niet vaak dat een vliegtuig crasht, maar het kan altijd zo zijn dat... "Nee, niet aan denken" spreek ik mezelf toe. Zo maak ik mezelf alleen maar bang, dat is nergens voor nodig. 'Eef, je moet je riem vast,' tikt Wolfs me aan. Blijkbaar was ik zo in gedachten verzonken dat ik het niet eens gehoord had. 'Het komt wel goed hoor,' lijkt Wolfs mijn gedachten te kunnen lezen. Wanneer ik mezelf mentaal heb voorbereid op wat er gaat komen, voel ik dat het vliegtuig zich in beweging zet en hoe we binnen no-time al een paar meter van de grond verwijderd zijn. 'Wauw,' doel ik op het uitzicht. De stad wordt steeds kleiner, alles is miniatuur geworden. Met mijn neus zit ik zowat tegen het raampje aangeplakt en stiekem geniet ik toch wel heel erg van dit uitzicht. 'Ga eens wat naar achteren,' zegt Wolfs en pakt me bij mijn schouders om me tegen de stoel aan te drukken. 'Dat is beter,' doelt hij op mij, 'nu kan ik ook wat zien.' Ook in Wolfs' blik zie ik dat hij het echt prachtig vindt. Maar al gauw is de pret bedorven vanwege vreemde, trillende bewegingen van het vliegtuig. Zo snel ik kan klamp ik me aan Wolfs vast. 'Au, Eef,' trekt hij een pijnlijk gezicht. Ik kijk hem angstig aan. 'Je knijpt mijn pols fijn.' Geschrokken laat ik weer los. 'Er is niks aan de hand hoor, dat is gewoon turbulentie,' wrijft hij over zijn nog pijnlijke onderarm. Turbulentie? Oja, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Langzaam komt mijn verhoogde hartslag weer op een normaal tempo en kan ik weer ontspannen. 'Sorry,' pers ik er een glimlach uit om vervolgens weer strak uit het raampje kijken. Hij hoeft niet te weten dat ik eigenlijk bang was dat we neer gingen storten. Maar waarschijnlijk is het daar al te laat voor, want ik voel zijn ogen mijn richting op branden. Ik probeer mijn aandacht te richten op de wattenlaag onder ons en al vrij snel ben ik weer in gedachten verzonken.

'Dit is het dus,' zeg ik met terwijl ik mijn tas met een plof op de grond laat vallen. Mijn eerste indruk is goed. De badkamer is apart van de wc, dus dat is wel handig. Verder is er nog een stoffige bezemkast en aan de andere kant van de kamer is een groot raam waar je uitzicht hebt op een tennisbaan. In één oogopslag is al te zien dat dit parkje een uitstekende plek is om te hardlopen. Wolfs is op de bank gaan zitten en bekijkt een aantal kaarten, de menukaart moet hij uiteraard ook weer goed bestuderen. Ik glimlach in mezelf en loop door naar de deur die ik nog niet heb gehad. Dat blijkt de slaapkamer te zijn. 'Wolfs?' kijk ik om het hoekje van de deur naar Wolfs. 'Ik dacht dat we twee eenpersoonsbedden hadden?' Hij kijkt me even vreemd aan maar herstelt zich dan weer. 'Is dat niet zo dan?' staat hij op om het ook te bekijken. Nu staat hij naast me het tweepersoonsbed te bewonderen. 'Dat maakt toch niet zoveel uit?' zegt hij op een iets te vrolijke manier. Ik kijk hem dan ook verbaasd aan. 'Ik ga níet met jou in één bed liggen, als je dat soms denkt!' roep ik. Geïrriteerd doe ik mijn hardloopkleding aan en ga de deur uit om de omgeving te verkennen.