Ongepland - Flikken Maastricht

23

Eva pov
Ik moet iets doen, voordat hij mij voor is. Met een hoge snelheid ren ik op hem af waardoor hij met een dreun tegen de muur aan komt. Ik begin te schoppen en slaan, dit heeft hij verdiend. 'Klootzak!' gil ik. Ik schop erop los waardoor ik ook een paar kreunen voorbij hoor komen. Niet veel later zakt hij op de grond. Mijn lichaam trilt nog na van angst. Ik kijk om me heen en zie 2 bewusteloze lichamen. "Niet in paniek raken" spreek ik mezelf toe. Eerst Wolfs helpen. Voorzichtig til ik zijn slappe hoofd op. 'Wolfs?' zeg ik met bibberige stem. Geen reactie. Zo snel ik kan ren ik naar het keukentje om een glas water en nat doekje te halen. Wanneer ik terug ben ik leg ik het in zijn nek en kniel ik voor hem neer. 'Wolfs,' begin ik te snikken. 'Alsjeblieft, zeg iets.' Ik neem zijn gezicht in mijn handen en tik zachtjes tegen zijn wang. Zijn ogen blijven gesloten. 'Ik ben het, Eva,' fluister ik. Na een aantal poging hem wakker te krijgen, gaan zijn ogen open. Gelijk pak ik het glas water erbij en zet die aan zijn lippen. Ik ondersteun zijn achterhoofd zodat hij rustig kan drinken. 'We gaan hier weg,' zeg ik wanneer het glas leeg is. Zijn enkels maak ik als eerste los, daarna zijn polsen. Op zijn polsen zitten schaafwonden van de touwen, maar dat is niet waar hij zich nu druk om maakt, denk ik. Ik help hem met opstaan en sla zijn arm om mijn schouder ter ondersteuning. 'We gaan naar de EHBO,' zeg ik. 'Nee,' kreunt hij. 'Het moet, je kan niet zo blijven rondlopen.' 'Nee, ik wil niet.' Ik zucht. Ik vrees dat ik hem niet kan overtuigen. 'Ik moet wat eten,' kreunt hij wanneer we de koelkast passeren. Ik merk dat hij door zijn benen zakt waardoor ik hem bij zijn middel moet pakken. Als gevolg slaat hij een pijnlijke kreet uit. 'Nog even volhouden.' Ik trek de koelkastdeur open en mijn oog valt op een of andere pasta die ik kan opwarmen in de magnetron. Dat doe ik dan ook en zet ik even later een dampend bord met pasta voor zijn neus. 'Kom, we moeten gaan, voordat Mark bij komt,' trek ik hem omhoog wanneer hij genoeg heeft gegeten. Met hem stevig vast loop ik naar de deur, welke ik met één hand open. Het gaat langzaam, maar na een flinke en voor hem zware wandeling komen we bij ons eigen huisje aan. 'Weet je zeker dat je niet naar de EHBO wil?' vraag ik voor de zoveelste keer wanneer hij weer eens kreunt. 'Ik wil niet,' maakt hij duidelijk. Oke, dan moet hij het zelf maar weten.

Wolfs pov

Eva laat me voorzichtig op het bed zakken. De helse pijn in mijn kaak is erg overheersend en het gevoel bij mijn ribben is ook behoorlijk aanwezig. Flauwvallen van de pijn, kan dat? 'Eef, wil je pijnstillers halen?' smeek ik haar. Ze glimlacht even. 'Tuurlijk.' Ze loopt al naar de deur, maar stopt dan en draait zich om. Snel rent ze naar me toe en drukt een korte kus op mijn lippen. Haar vertrouwde lippen voelen zo goed. Voor het eerst sinds tijden kan ik weer ontspannen, écht ontspannen. Ik begin het vertrouwen dat het goed komt weer terug te krijgen.