Ongepland - Flikken Maastricht

25

Sorry voor het onregelmatig updaten...

Eva pov
We hadden al snel een restaurantje gevonden waar we gingen eten. Het was een typisch Wolfs-restaurant, maar ik zag dat hij niet kon genieten. Hij was veel te gespannen. Daarom waren we al vrij snel opzoek gegaan naar een hotel. Ook die was binnen no-time gevonden en zo zitten we nu op het bed. 'En wat nu?' verbreekt Wolfs de stilte. Ik zucht. 'Nu niks. Wachten totdat iedereen slaapt.' Ik sta op en loop naar de grote spiegel aan de muur. In mijn ogen is schaamte te zien. Schaamte voor wat ik heb aangericht. Als ik nou niet zo stom was geweest, dan was dit alles nooit gebeurd, en zaten wij nu lekker met z'n tweeën te genieten van het zonnetje. Ik hoor dat Wolfs opstaat en naar me toe loopt. Hij slaat zijn armen om mijn middel. Snel sla ik mijn ogen neer. Bij mij is er vrijwel niks te zien van de afgelopen verschrikkelijke dagen, maar bij Wolfs... Ik draai me om en voorzichtig kijk ik hem aan. Op de rechterkant van zijn gezicht zitten nog sporen van mishandeling. 'Het spijt me zo,' fluister ik. Hij glimlacht flauwtjes. 'Het is al goed,' zegt hij zacht. Ik ga een stukje op mijn tenen staan en druk mijn lippen voor oppervlakkige, maar lange kus op die van hem. Ik slik. 'Wat dacht je toen je ons hoorde?' weet ik uit te brengen. 'Ik wist niet wat ik dacht. Ik begreep het niet,' kijkt hij me met tranen in zijn ogen aan. 'Ik deed het omdat ik dacht dat jij hetzelfde deed,' beantwoord ik zijn ongestelde vraag. 'Dat zou ik toch nooit doen? Ik hield van je.' 'Hield?' Nu zie ik dat hij slikt. 'Hou,' verbetert hij. Een glimlach breekt door op mijn gezicht en ik sla mijn armen om zijn nek. 'Ik ben zo blij dat je terug bent.' 'Zullen we op bed gaan zitten? Dit staat een beetje ongemakkelijk,' grinnikt hij zachtjes door zijn tranen heen. Ik knik. 'We gaan op bed zitten.'

Ondanks de spanning hebben we nog even kunnen genieten van elkaars aanwezigheid. Het voelde goed om hem weer te kunnen aanraken en kussen. De tijd was dan ook veel te snel voorbij gegaan. We moesten terug naar het park om spullen op te halen. Met een taxi waren we op de bestemming aangekomen en zo staan we niet veel later bij de ingang van het park. Ik weet nog dat we hier aankwamen en dat ik nog positief over deze vakantie dacht, maar dat is allemaal verdwenen. 'Kom je, dan zijn we er ook weer snel vanaf,' trekt Wolfs me mee richting ons huisje. Ik ken de weg al best wel goed, dus het is niet echt zoeken. Zonder moeite komen we dan ook aan en voorzichtig probeer ik de deur open te krijgen. Hij gaat open, wat me verbaast. Als ik me goed herinner heeft Wolfs er kasten voor geschoven. Maar om Wolfs angst te besparen, deel ik mijn gedachte niet met hem. Wolfs is de eerste die naar binnen loopt, ik volg. Het is helemaal donker, maar het lijkt me niet verstandig om licht aan te doen. 'Pak alleen de belangrijkste spullen,' fluister ik. Zelf loop ik eerst naar de badkamer waar ik tandenborstels pak, in een zakje stop en een aantal flacons van de badrand pak. Normaal ben ik altijd degene die de kleine blokjes handzeep meeneem, maar deze keer laat ik dat maar achterwege. Met de spullen uit de badkamer loop ik naar de gang waar ik het op de kast neerleg. Mijn kleren liggen in de slaapkamer. Wolfs heeft eerst de woonkamer leeg gehaald en nu loopt hij dus ook net iets eerder dan ik de slaapkamer binnen. Ik bots tegen hem op als hij plotseling stil staat. 'Loop eens door,' draag ik hem op. Dan zie ik dat hij helemaal verstijfd. 'Wolfs?'