Ongepland - Flikken Maastricht

16

Eva pov

'Wat doet zo'n mooie vrouw hier zo alleen op de ochtend?' schrik ik van een man die zijn hand op mijn schouder legt. 'Laat me met rust,' snik ik nog steeds om het feit dat Wolfs op dit moment waarschijnlijk met iemand het bed deelt. 'Niet huilen, ik doe je niks,' helpt hij me om op te staan. 'Ik heb wel wat te eten voor je, mijn vrienden zijn net het dorpje in.' Even twijfel ik, maar ik steek toch mijn hand uit. 'Eva,' stel ik mezelf voor. 'Mark, uit Amsterdam,' glimlacht hij.

'Heeft het gesmaakt?' doelt hij op het ontbijt, waarna ik knik. 'Ik moet er weer vandoor.' sta ik op. Ik moet Wolfs vinden en als ik hier blijf gaat dat niet lukken. Opeens sta ik voor Mark en kijk ik hem diep in zijn ogen aan. Langzaam komt hij dichterbij. Ik twijfel geen seconde, Wolfs is waarschijnlijk met precies hetzelfde bezig. 

Wolfs pov 

'Oh Eva je zoent zo goddelijk.' hoor ik opeens, waardoor ik rechtop in de stoel zit. Er zit tape op mijn mond en mijn handen zijn vastgebonden. 'Ik wil je weer zoenen.' hoor ik nu, waarna ik zacht gekreun hoor. Ik weet dat het mijn Eva is, de manier waarop ze lacht, de manier waarop ze kreunt. Wild begin ik me te bewegen, waarom doet ze dit? Nu weet ik wel zeker dat 'ons' nooit meer komt. De eerste traan rolt al over mijn wang. Waarom moest die pizzadoos dan ook bij ons huisje gebracht worden? Ik focus me op de geluiden die vanachter de deur komen. 'Ik wil je nemen.' hoor ik de voor mij onbekende man hijgen. Ik bid tot God, Eva moet gewoon nee zeggen. 'Nee, dat lijkt me niet verstandig.' hoor ik Eva zeggen, waardoor mijn hart een sprongetje maakt. Al snel hoor ik weer hoe ze verwikkeld zijn in een naar mijn gevoel passionele zoen. 'Dit kan niet.' hoor ik Eva nu, waarna het een tijdje stil is. 'Het ligt niet aan jou, het is iemand anders.' fluistert Eva, maar alsnog dreunt het door mijn hele hoofd. Ze voelt wel degelijk iets voor me. 

Eva pov

Ik pak mijn spullen en verlaat het huisje. Hoe kon ik me zo laten gaan, het is beter dat ik Mark niet meer zie. Als ik de deur van ons eigen huisje open is het verdacht stil. Zuchtend trek ik alle deuren open, maar er is geen Wolfs te bekennen. Het is een geweldige vakantie, niet dus. Chagrijnig trap ik tegen de deur. 'Godver.' vloek ik doordat ik keihard mijn teen stoot. De tranen springen in mijn ogen en ik hinkel naar het bed toe. Na een tijdje is de pijn verminderd en langzaam loop ik naar de keuken, om wat water te pakken. Ik schrik op van mijn ringtone. Onbekend nummer, misschien is het een sms van Wolfs, hij mist me vast. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Wolfs mist me, dat is het. Als ik het sms'je open maakt mijn gelukkige gevoel meteen plaats voor een diepe teleurstelling. Mark heeft me een bericht gestuurd, geen denken aan dat ik met die vent uit eten ga vanavond. Vanavond ga ik Wolfs vinden. Hoe komt Mark eigenlijk aan mijn nummer, ik heb de mijne niet gegeven. Ik schud mijn hoofd een paar keer, ben ik nou zo vergeetachtig?

@flevafan heeft een nieuw korte verhaaltjesboek geplaatst ;) Dus kijk even op haar profiel voor het eerste super lieve verhaaltje!