Ongepland - Flikken Maastricht

8

Eva pov
'Heb je misschien zin om te gaan klimmen?' vraagt Wolfs als we aan het ontbijt zitten. Ik doe even alsof ik nadenk, maar eigenlijk weet ik het antwoord al. 'Ja, leuk,' knik ik goedkeurend. Klimmen, of kort gezegd sportactiviteiten, vind ik hartstikke leuk om te doen. Door de frisse buitenlucht en de rustige natuurgeluiden om je heen kan je geest ontspannen en je lichaam inspannen. Heerlijk is dat. 'Hoe laat gaan we?' vraag ik als ik op mijn horloge kijk om te weten hoe laat het nu is. Half tien, is het nu. 'Over een uurtje, dacht ik zo?' kijkt hij me vragend aan alsof ik moet zeggen of ik het goed vind. Ik knik. 'Dan is het waarschijnlijk ook nog niet zo druk,' zegt hij. Omdat ik hier niet echt een antwoord op weet, knik ik nogmaals en richt ik me op mijn ontbijt.

Met een goed gevulde maag lopen we door het bos richting het klimpark. We zijn al door de ingang geweest, dus we hebben al zo'n beveiligingstuigje om. Dit was voor kinderen vanaf 12 jaar, dus het zal niet heel makkelijk zijn. Maar mij maakt het niet uit, geef mij maar wat uitdaging. Wolfs schopt een dennenappel voor zich uit die even later in de struiken terecht komt. Ik schrik als ik ineens aan de andere kant van mij een struik zie bewegen, maar ik ontspan weer als ik er een klein wollig, wit diertje uit zie komen. 'Wolfs, een konijn!' tik ik hem vrolijk aan en wijs ernaar, maar snel rent het diertje voor ons uit omdat hij waarschijnlijk was geschrokken van mijn actie. 'Dat is een haas,' moet hij weer eens de wijste van ons zijn. 'Oud en wijs,' mompel ik iets te hard waarna ik een speelse duw van Wolfs krijg. Hier laat ik het niet bij zitten en duw terug. Doordat ik begin te rennen kan ik een duw terug voorkomen en ren een heel eind voor hem uit. 'Kom je nog, ouwe?' roep ik als ik al bij het klimpark ben aangekomen. Een beetje buitenadem schud ik lachend mijn hoofd en wacht totdat ook hij eraan komt. Het duurt me iets te lang en ik begin al. De instructies hadden we al gekregen, dus ik weet precies wat ik moet doen. Eerst moet je je zekering vast maken en dan mag je via een stevige boom omhoog klimmen en daar kom je op een plateau terecht waar ja uit kan kijken over het bos. Vanaf hier zie ik dat ook Wolfs eraan komt en even later de weg die ik heb afgelegd ook doet. 'Wel hoog, hè?' staat hij even later bij me. 'Mwaa, valt mee,' haal ik mijn schouders op en vervolg mijn weg door de bomen. We komen langs een heleboel dingen en zo ook een soort trouwbrug. Omdat ik de hele tijd al eerst ga, ga ik nu ook eerst. Ik ben op de helft als ik een misstap doe en voor mijn gevoel een heel eind naar beneden val. Een gil kan ik dan ook niet voorkomen. 'Wolfs,' kijk ik angstig omhoog, als blijkt dat ik nog gewoon midden in de lucht tussen touwen hang.

Wolfs pov

Eerst lach ik, maar als ik zie dat ze zachtjes begint te huilen stop ik direct en schiet ik haar te hulp. Ik steek mijn hand naar haar uit die ze met twee handen stevig vastpakt en ik haar omhoog hijs om haar vervolgens in mijn armen te nemen. 'Rustig maar, het is voorbij. Je leeft nog,' fluister ik in haar oor. 'Ik leef nog,' grinnikt ze nu ook waardoor ook ik een glimlach niet kan onderdrukken. Langzaam laat ik haar weer los. 'Kun je weer verder?' vraag ik haar als ik haar nog bij haar middel vast heb. Snel droogt ze haar tranen en gaat verder alsof er niks is gebeurd.
'Tokkelen,' glundert Eva als ze een kabel ziet die zich helemaal naar beneden uitstrekt. 'Geniet ervan, want dit is het einde,' doel ik op het feit dat we alles al gehad hebben. Het is duidelijk dat dit niet haar eerste keer is, want heel behendig klikt ze de extra zekering eraan. Nog een laatste keer kijkt ze me aan en gaat dan. Ik toe, en alleen bij het idee al krijg ik kriebels in mijn buik. Hoe zal het zijn als ik het echt zelf moet doen. Toch is het nu ook mijn beurt en twijfelend sta ik klaar om me ook af te zetten. Even bedenk ik me, maar het is al te laat want mijn voeten zijn al los van het plateau en daar ga ik. De kriebels gaan te keer in mijn buik en de adrenaline schiet door mijn lijf. Toch wen ik eraan en als ik er eindelijk van kan genieten, ben ik alweer beneden aangekomen.